‘Maar nu verdien je een smak geld.’
‘Jij ook, denk ik.’
Hij ging wat verzitten en liet het kopje op zijn vlakke handpalm balanceren. ‘Ik weet dat je het druk hebt, dus ik zal er niet omheen draaien. Er is een deputy-marshal bij me aan de deur geweest, een zekere Jefferson Parks. Hij heeft de leiding over het onderzoek naar de moord op Howard Jennings, de man die bij mij op kantoor is vermoord en die een deelnemer aan het witsec bleek te zijn. Parks was degene die mijn pistool kwam halen toen jij bij me was.’
Joan keek ineens erg geïnteresseerd. ‘Jefferson Parks?’
‘Ken je die?’
‘De naam komt me bekend voor. Dus ze hebben je pistool meegenomen. En uit het ballistisch onderzoek blijkt dat hij niet met jouw pistool is vermoord.’
‘Het was dus mooi wél hetzelfde pistool. Howard Jennings is doodgeschoten met mijn wapen.’
King wilde zien hoe de vrouw hierop zou reageren en daarom had hij tijdens de rit hiernaartoe heel zorgvuldig nagedacht over de manier waarop hij dit zou formuleren. Ze morste bijna koffie over haar mooie broekpak. Of haar acteervermogen was de afgelopen jaren een stuk beter geworden, of dit was een oprechte reactie.
‘Dat kan niet,’ zei ze.
‘Dat zei ik ook, maar gelukkig waren de marshal en ik het in elk geval eens over een van de methoden die iemand gebruikt zou kúnnen hebben om van mijn pistool het moordwapen te maken zonder dat ik dat in de gaten had.’
‘Hoe dan?’
Snel beschreef King zijn theorie over de verwisseling van het wapen door een replica. Aanvankelijk was hij niet van plan geweest om haar daarover te vertellen, maar hij had besloten dat het niet veel uitmaakte of ze daarvan op de hoogte was of niet, en hij wilde eigenlijk haar reactie wel zien, vooral vanwege wat hij daarna zou gaan zeggen.
Joan dacht daarover na, langer dan King eigenlijk nodig leek.
‘Voor zoiets moet je goed kunnen plannen en over veel verschillende vaardigheden beschikken,’ zei ze toen.
‘En ze moeten in staat zijn geweest om mijn huis binnen te komen. Ze moesten het pistool weer in de wapenkist zien terug te leggen voordat de posse bij me aan de deur klopte, en weet je, dat was nou net de ochtend waarop jij bij me logeerde.’
Terwijl ze dat tot zich door liet dringen, dronk hij het kopje leeg en schonk het nog eens vol. Hij bood haar ook koffie aan, maar ze hoefde niet.
‘Dus je bent hiernaartoe gekomen om me te vertellen dat… ja, wat eigenlijk, dat ik jou erin geluisd heb?’ zei Joan. Ze voelde zich nu duidelijk heel wat minder op haar gemak dan daarnet.
‘Ik zeg alleen maar dat iemand me erin heeft geluisd en ik heb je zojuist verteld hoe ik denk dat die hem dat heeft gelapt.’
‘Dat had je me ook wel over de telefoon kunnen vertellen.’
‘Dat had gekund, ja, maar jij bent bij mij op bezoek gekomen en ik denk dat ik vond dat het nu mijn beurt was. En ík heb in elk geval gebeld dat ik eraan kwam.’
‘Ik heb je er niet in geluisd, Sean.’
‘Dan zijn al mijn problemen voorbij. Ik bel Parks wel even om hem het goede nieuws te vertellen.’