King werd verder het kantoor in gebracht door een stijlvol geklede jongeman met brede schouders, krullend donker haar en een hooghartige manier van doen. Zijn begeleider maakte de deur open, wenkte King dat hij naar binnen moest gaan en liep toen weg, waarbij hij de deur achter zich dichtdeed. King keek het kantoor eens rond. Het was een hoekkamer, met vier ramen van donkergetint glas, die aan de buitenkant van een spiegelend laagje waren voorzien, ook al waren vogels en gevaarlijk laag vliegende vliegtuigen de enige die naar binnen zouden kunnen kijken. De sfeer die het kantoor uitstraalde, was er een van rust en stille rijkdom.
Toen er een zijdeur openging en ze de kamer binnenkwam, wist King niet goed of hij nou hallo moest zeggen of dat hij haar beter over het bureau heen kon trekken om haar te wurgen.
‘Heel roerend dat je je in de ochtendspits hebt gewaagd om eens bij mij langs te komen,’ zei Joan. Ze had een donker broekpak aan dat haar figuur goed deed uitkomen. Dat laatste was trouwens niets bijzonders, want haar figuur kwam in de meeste kleren goed tot zijn recht. De slanke snit van het pak en haar 7 centimeter hoge naaldhakken maakten haar echter veel langer dan ze werkelijk was.
‘Bedankt dat je me wilt ontvangen.’
‘Ach, als je bedenkt dat ik laatst nog heel onverwacht bij jou heb aangeklopt, is dat alleen maar redelijk. Maar ik was echt heel erg verbaasd om te horen dat je hier voor de deur stond.’
‘Nou, dan staan we quitte, want het was echt een hele schok voor me om te horen dat je niet langer bij de Secret Service werkte.’
‘Heb ik je dat dan niet verteld toen ik bij je op bezoek was?’
‘Nee, Joan. Om de een of andere vreemde reden heb je dat niet verteld.’
Ze liet zich op een klein leren bankje zakken en wenkte dat hij naast haar moest komen zitten. Het bankje stond tegen de muur en op het tafeltje ervoor stond een koffieservies. Terwijl King ging zitten, schonk ze de koffie in.
‘Laat de eieren en de geroosterde bagel maar zitten,’ zei hij. ‘En het kanten slipje is ook niet nodig.’ Hij was heel verbaasd toen hij de zag dat de vrouw begon te blozen.
‘Ik doe echt erg mijn best om daar niet meer aan te denken,’ zei ze zachtjes.
Hij nam een slokje koffie en keek eens om zich heen. ‘Wauw, mooi kantoor. Hadden we bij de Secret Service een eigen bureau?’
‘Nee, want dat hadden we niet nodig. Of we zaten in een auto en reden heel erg hard…’
‘Of we stonden te pushen tot onze voeten helemaal doorgesleten waren,’ vulde hij aan. Pushen was Secret Service–jargon voor dienst hebben, meestal wachtdienst om een positie te beveiligen.
Ze leunde naar achteren en liet haar blik eens door haar eigen kantoor gaan. ‘Het is inderdaad best mooi, maar eigenlijk kom ik hier helemaal niet zo vaak. Ik zit meestal in een vliegtuig.’
‘In elk geval is het dan een commerciële maatschappij of een privé-vliegtuig. Vervoerd worden in militaire transporttoestellen is heel zwaar voor je rug, maag en billen. En we hebben vaak genoeg in zo’n toestel gezeten.’
‘Weet je nog dat we aan boord van de Air Force One waren?’ vroeg ze. ‘Het privé-toestel van de president.’
‘Niemand die daar ooit aan boord is geweest, zal dat ooit vergeten.’
‘Dat deel van het werk mis ik wel.’