De bewaker pakte het speldje en bekeek het aandachtig voordat hij het teruggaf.
‘Ik heb mijn insigne en identiteitsbewijs in het hotel achtergelaten,’ zei ze.
‘Oké, dat zit wel goed, denk ik. U lijkt in elk geval helemaal niet op het geteisem dat in dichtgetimmerde hotels inbreekt.’ Hij maakte aanstalten om haar het pistool terug te geven, maar bedacht zich toen. ‘Mag ik eerst nog even in uw tasje kijken?’
‘Waarom?’
‘Zodat ik kan zien wat erin zit.’
Met grote tegenzin gaf ze hem het tasje aan. Terwijl hij erin keek, vroeg Michelle: ‘Wie is de eigenaar tegenwoordig?’
‘Dat krijgen mensen als ik niet te horen. Ik loop hier gewoon omheen om indringers buiten de deur te houden.’
‘Is er dan altijd iemand hier? Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week?’
‘Dat moet u mij niet vragen. Ik draai gewoon mijn diensten.’
‘Wat gaan ze hiermee doen? Wordt het gesloopt?’
‘Ook dat zou ik niet weten, maar als ze nog veel langer wachten, stort het vanzelf wel in.’ Hij viste de kaartjes uit haar tasje en keek ernaar. ‘Wat wilt u hiermee?’
Ze probeerde er zo onschuldig mogelijk uit te zien. ‘O, die? Ik ken die mensen toevallig. Ik heb met ze samengewerkt bij de Secret Service. Ze waren hier toen Ritter werd neergeschoten en ik… ik dacht dat ze het wel leuk zouden vinden, als een soort souvenir.’ Dat laatste kwam er wat ongelukkig uit.
Hij keek haar strak aan en zei toen: ‘Als souvenir? Verdomme, die types van de federale politie zijn toch ook niet goed wijs.’ Hij liet de kaartjes weer in het tasje vallen en gaf haar het pistool terug.
Terwijl Michelle terugliep naar haar auto keek de beveiligingsmedewerker haar na. Hij bleef nog een paar minuten staan en liep toen het hotel weer binnen. Toen hij tien minuten later naar buiten kwam, zag hij er heel anders uit. Hij was tot de conclusie gekomen dat Michelle Maxwell heel snel werkte. Als ze zo doorging, kwam ze toch nog op zijn lijstje te staan. Daarom was hij hier verkleed als beveiligingsmedewerker naartoe gekomen. Hij wilde zien wat ze had gevonden. De namen op de kaartjes waren interessant geweest, maar nauwelijks een verrassing: Sean King en J. Dillinger, wat een prachtig koppel. De Buick-man stapte in zijn auto en reed weg.
•19•
‘Hallo, deputy-marshal Parks. Wat kan ik voor u doen? Als ik nou eens een paar overtredingen opbiecht en daar wat taakstraf voor krijg, kunnen we het daar dan niet bij laten?’ King zat op de veranda van zijn huis en keek toe hoe de politieman uit zijn auto stapte en de trap op liep. De lange, forsgebouwde man ging gekleed in een spijkerbroek en een blauw windjack, waar – als geintje – de letters fbi op stonden, en een pet met de initialen dea.
‘Ik ben met dit werk begonnen als agent in Washington, in de jaren zeventig. Ik krijg dit soort dingen van elke politieorganisatie die er maar bestaat. Het is een van de weinige extraatjes die we bij de politie krijgen. Wat mij betreft heeft de dea de mooiste spullen.’ Hij ging in de schommelstoel naast die van King zitten en wreef over zijn knieën.
‘Toen ik jong was, was het fijn om zo groot te zijn als ik. Op de middelbare school zat ik in het footballteam. Ik was heel goed en daarom kreeg ik de plezierige taak om alle cheerleaders in te wijden. Als proffootballer in het universiteitsteam heb ik zelfs een studiebeurs weten te krijgen.’