Ze liep verder door de gang tot die doodliep op een muur van puin die afkomstig was van de ingestorte vloer van de verdieping daarboven. Dit gebouw stond letterlijk op instorten. De slopers konden maar beter opschieten, want anders waren ze helemaal niet meer nodig.
Michelle had frisse lucht en zonlicht nodig en holde in looppas de trap op. Het licht scheen recht in haar ogen. Een stem blafte in haar oor. ‘Stilstaan. Hotelbeveiliging. Ik heb een pistool en indien nodig zal ik het gebruiken.’
Michelle stak haar pistool en haar zaklantaarn omhoog. ‘Ik ben van de Secret Service.’ Ze zei het zo automatisch dat ze er niet aan dacht dat ze geen insigne of identiteitsbewijs meer had.
‘De Secret Service? En ik ben Matt Dillon.’
‘Wilt u niet met dat licht in mijn ogen schijnen?’ vroeg ze.
‘Leg dat pistool neer,’ zei de stem. ‘En rustig.’
‘Goed,’ zei Michelle. ‘Maar pas op dat u niet per ongeluk de trekker overhaalt.’
Toen ze weer rechtop ging staan, was het licht niet langer op haar ogen gericht.
‘Wat doet u hier? Dit is particulier terrein.’
‘Echt?’ zei ze onschuldig.
‘Er staat een hek omheen en er hangen bordje met verboden toegang, dame.’
‘Nou, volgens mij ben ik van de andere kant gekomen.’
‘Wat heeft de Secret Service hier te zoeken? Hebt u trouwens iets waarmee u kunt aantonen dat het waar is wat u zegt?’
‘Kunnen we niet even naar buiten gaan? Ik voel me alsof ik al zes uur lang door allerlei spelonken kruip.’
‘Oké, als u dat pistool maar laat liggen. Dat pak ik wel.’
Ze liepen naar buiten, waar Michelle de man wat beter kon zien. Hij was van middelbare leeftijd, met kort grijzend haar, van gemiddelde lengte en hij had een slank postuur en droeg het uniform van een particuliere beveiligingsdienst.
Terwijl hij haar stond aan te gapen, duwde hij zijn pistool in zijn broeksband en trok zijn walkietalkie uit de holster. ‘Oké, u ging me uw insigne laten zien. Maar ook als u van de Secret Service bent, hebt u hier nog steeds niets te maken.’
‘Weet u nog dat er acht jaar geleden een politicus is vermoord in dit hotel? Clyde Ritter?’
‘Of ik me dat nog herinner? Dame, ik woon hier al mijn hele leven en dat is het enige opwindende wat hier in dit rotstadje ooit is gebeurd.’
‘Nou, ik ben hiernaartoe gekomen om het te onderzoeken. Ik werk nog niet zo lang bij de Secret Service en dit is een van de scenario’s die we in het opleidingscentrum krijgen voorgelegd: om te zien hoe het niet moet, natuurlijk. Ik denk dat ik gewoon nieuwsgierig was. Ik wilde het zelf zien, en dus ben ik helemaal vanuit Washington hiernaartoe gekomen. Ik zag wel dat het gesloten was, maar ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen als ik even ging kijken.’
‘Dat kan ik wel begrijpen. Uw insigne?’
Michelle dacht even na. Terwijl ze haar hand naar haar kin bracht, voelde ze die over een stukje metaal strijken. Ze haalde haar Secret Servicespeldje van haar revers en hield hem dat voor. De speldjes waren bedoeld om agenten herkenbaar voor elkaar te maken en om te verhinderen dat ze werden vervalst werden de kleuren voortdurend aangepast. Het was zo’n gewoonte voor haar geworden om er eentje op te doen, dat ze daar zelfs na haar schorsing mee door was gegaan.