‘Enig idee wie het andere beest was?’
‘Nee, maar het lijkt me dat je niet ver hoeft te zoeken, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Terwijl ze daarover nadacht kneep Michelle haar ogen half dicht van inspanning. ‘Ja, ik denk het wel.’ Ze keek eens in haar aantekeningen. ‘Het hotel bestaat niet meer.’
‘Het is niet lang na de aanslag gesloten. Vanwege de slechte publiciteit en zo. Dat was niet goed voor mij. Sindsdien heb ik geen vast werk meer gehad.’
‘Ik zag dat ze er een hek omheen hebben gezet.’
Baldwin haalde haar schouders op. ‘Mensen die dingen willen stelen, jongens die er drugs gebruiken en die hun vriendinnetjes mee naar binnen slepen voor een beetje van dattum.’
‘Zijn er nog plannen om het weer te openen?’
Baldwin liet een luid gesnuif horen. ‘Het lijkt me waarschijnlijker dat het wordt gesloopt.’
‘Hebt u enig idee wie de huidige eigenaar is?’
‘Nee. Het is gewoon een grote, lege hoop stenen. Net als deze hele stad.’
Michelle stelde nog een paar vragen, bedankte haar en nam toen afscheid, maar pas nadat ze Loretta Baldwin wat geld had gegeven voor haar hulp.
‘Laat me weten wanneer het wordt uitgezonden. Ik bekijk het wel op tv.’
‘Als het ooit op de tv komt, laat ik het u weten,’ zei Michelle vaag.
Ze stapte in haar auto en reed weg. Ze had nog een adres waar ze langs moest.
Terwijl ze wegreed, hoorde ze het rammelen van een uitlaatpijp die elk ogenblik los kon schieten en toen ze opkeek, zag ze een oude roestige Buick die uit tegenovergestelde richting kwam, langzaam langsrijden. De bestuurder was nauwelijks zichtbaar. Ze zag er niets bijzonders aan en dacht bij zichzelf dat die auto goed symbool kon staan voor dit stadje: ze waren allebei langzaam uit elkaar aan het vallen.
Heel onopvallend keek de bestuurder van de Buick snel even naar Michelle en zodra die was weggereden ook naar Loretta Baldwin, die rustig glimlachend in haar schommelstoel haar geld zat te tellen. Hij had het hele gesprek afgeluisterd met behulp van een richtmicrofoon die verborgen zat in de antenne van zijn auto, en met behulp van zijn telelens had hij ook een paar foto’s van de pratende vrouwen gemaakt. Hun gesprek was heel interessant geweest. Dus Loretta het kamermeisje had die dag in de voorraadkast gezeten. Wie had dat ooit gedacht? En dat na al die jaren… Maar dat moest hij voorlopig terzijde leggen. Langzaam keerde hij de auto en hij reed achter Michelle aan. Hij was er zeker van dat ze terugging naar het hotel, en nadat hij het gesprek had gehoord dat ze met Loretta Baldwin had gehad, begreep hij ook maar al te goed waarom.
•17•
King was op kantoor. Hij zat aan zijn bureau in een dossier te bladeren toen hij aan de andere kant van de deur voetstappen hoorde, en daarom stond hij op, liep gewapend met een briefopener snel naar de deur toe en trok die open.
De mannen die hem stonden aan te kijken zagen er grimmig uit. Een van hen was Todd Williams, de sheriff van Wrightsburg, en naast hem stonden dezelfde forsgebouwde, geüniformeerde US marshal als de vorige keer en twee andere heren, die identiteitsbewijzen van de fbi heen en weer zwaaiden. King liet ze allemaal plaatsnemen in de kleine vergaderkamer naast zijn kantoor.
De marshal leunde naar voren in zijn stoel. Hij heette Jefferson Parks en hij werd niet aangesproken als Jeff, zei hij streng tegen King, maar als Jefferson, en eigenlijk gaf hij er de voorkeur aan om gewoon deputy-marshal Parks genoemd te worden. ‘US marshals worden door de politiek benoemd. Het zijn de deputy-marshals die het echte werk doen,’ zei hij.