Michelle glimlachte. ‘Ik heb echt heel gekke werktijden. Dat vinden mannen niet leuk.’
‘Ach, meisje, het enige wat mannen willen, is dat hun eten op tijd klaarstaat, dat ze rustig hun biertje kunnen drinken en dat niemand kritiek heeft op alle stomme dingen die ze uitvreten, én altijd vrij én een warm lijf om mee te vrijen waar en wanneer ze maar willen, zonder dat ze daarna hoeven te praten.’
‘Zo te horen hebt u ze helemaal door.’
‘Niet iets waar je diep over hoeft na te denken.’ Ze zweeg even. ‘Ja, echt een leuke vent. Maar toen hij dat schot loste, zag hij er helemaal niet zo leuk en aardig uit.’
Opnieuw voelde Michelle hoe haar spieren zich onwillekeurig spanden. ‘Dat hebt u gezien?’
‘Ja. Toen Ritter werd neergeschoten, brak de pleuris uit. Ongelooflijk. De politieman voor me draaide zich om en wilde kijken wat er aan de hand was, maar hij werd onder de voet gelopen. Ik verstarde gewoon. Ik heb wel vaker schoten gehoord, ik heb ze als kind zelf ook wel eens gelost, om beesten en indringers weg te jagen en zo, maar dit was anders. Ik zag dat de Secret Service-agent Ramsey doodschoot. En toen zag ik de anderen weghollen met Ritter. Maar die was dood en dat was duidelijk te zien. En ik zag hoe die King daar stond en naar de grond keek, als, als…’
‘Alsof zojuist ook zíjn leven ten einde was gekomen.’
‘Precies. Hoe weet je dat?’
‘Ik ken iemand die iets dergelijks heeft meegemaakt. Hebt u misschien toevallig een geluid gehoord voordat Ritter werd neergeschoten, iets waardoor agent King zou kunnen zijn afgeleid?’ Omdat ze de herinnering van de vrouw niet wilde beïnvloeden, zei Michelle er niet bij dat het geluid het belletje van een lift zou kunnen zijn geweest.
De oude vrouw dacht daar even over na en schudde toen van nee. ‘Nee, dat kan ik niet zeggen. Het was erg lawaaiig. Ik zal je vertellen wat ik wél heb gedaan. Ik ben de gang in gerend en heb me verstopt in de voorraadkast. Ik was zo bang dat ik er pas een uur later uit ben gekomen.’
‘Maar toen had u de kamers op de tweede verdieping al opgeruimd?’
Baldwin keek haar aan. ‘Waarom vraag je me niet gewoon wat je me wilt vragen? Dat zou ons allebei een hoop tijd besparen.’
‘Goed. Hebt u de kamer van agent King opgeruimd?’
Ze knikte. ‘Ze hadden allemaal hun kamer al voor de aanslag verlaten, maar ik had de namen van de mensen op mijn lijstje staan. Ja, ik heb zijn kamer opgeruimd voordat het schieten begon, en ik moet zeggen, dat was hard nodig ook.’ Ze keek Michelle veelbetekenend aan.
‘Hoezo? Was hij dan zo slordig?’
‘Nee, maar hij was daar zo te zien wel behoorlijk tekeergegaan die nacht.’ Terwijl ze dat zei trok ze nadrukkelijk een van haar wenkbrauwen op.
‘Behoorlijk tekeergegaan?’ vroeg Michelle.
‘Behóórlijk, ja.’
Michelle had op het puntje van haar schommelstoel gezeten, maar nu leunde ze achterover. ‘Juist.’
‘Het zag eruit alsof er een paar wilde dieren bezig waren geweest. Er hing zelfs een zwart kanten onderbroekje aan de lamp aan het plafond. Ik weet niet hoe dat daar kan zijn gekomen en dat wil ik ook helemaal niet weten.’