Het derde huis waar ze op bezoek ging, stond een eindje van de straat en was niet groot maar wel keurig onderhouden. Loretta Baldwin zat Michelle op te wachten op de brede veranda. Nadat ze zich had voorgesteld, ging Michelle in de schommelstoel naast Loretta zitten en zei ja toen de vrouw haar een glas ijsthee aanbood.
Loretta Baldwin was een slanke Afro-Amerikaanse vrouw van in de zestig met hoge, uitstekende jukbeenderen, een expressieve mond en een stalen brilletje dat haar energieke, snel heen en weer schietende ogen wat groter deed lijken dan ze werkelijk waren. Ze zat met kaarsrechte rug in haar stoel en het viel Michelle op dat ze je zonder dat je dat merkte aandachtig opnam op een manier waar iedere agent van de Secret Service haar om zou benijden. Ze had lange handen met dikke, goed zichtbare aderen, en toen de twee vrouwen elkaar een hand gaven bleek de oude dame over zoveel kracht te beschikken dat de atletische Michelle erdoor werd verrast.
‘Die film waar je mee bezig bent, liefje, hebben we het over iets groots of over iets kleins?’
‘Het is een documentaire, dus het wordt iets kleins.’
‘Dus er zit geen sappige hoofdrol voor me in?’
‘Nou, als uw interview de moeite waard blijkt, dan komt u wel in de film, ja. Dan komen we terug om opnamen te maken. Ik ben nu alleen maar bezig met een voorbereidend onderzoek.’
‘O, liefje, wat ik bedoelde, is of ik voor het interview betaald word of niet.’
‘O, nee, dit is niet betaald. Ons budget is heel krap.’
‘Jammer. Zoveel werk is hier in de omgeving niet te vinden, zie je.’
‘Die indruk had ik al.’
‘Vroeger was dat anders.’
‘Toen het hotel nog open was?’
Baldwin knikte en terwijl het wat harder begon te waaien, wiegde ze langzaam heen en weer in haar schommelstoel. Het begon koud te worden en Michelle had eigenlijk meer behoefte aan een kop warme koffie dan aan een glas ijsthee.
‘Wie heb je al gesproken?’
Toen Michelle haar dat vertelde, glimlachte Baldwin en daarna begon ze te grinniken. ‘Die meiden weten helemaal nergens iets van, weet je. Heeft juffrouw Julie je verteld dat ze erbij was toen Martin Luther King werd neergeschoten?’
‘Ja, dat heeft ze gezegd. Eigenlijk leek ze me daar een beetje jong voor.’
‘Wat je zegt. Die heeft Martin Luther King net zomin gekend als ik de paus.’
‘Wat kunt u me vertellen over de gebeurtenissen in het hotel op de dag van de moord?’
‘Het was een heel gewone dag. Alleen wisten we natuurlijk dat hij zou komen. Clyde Ritter, bedoel ik. Ik wist al het een en ander over hem van tv, en ik lees de krant. Die sla ik geen dag over. In zijn manier van denken leek hij nogal op George Wallace voordat die het licht had gezien, maar hij leek het goed te doen in de peilingen en dat zegt veel over dit land.’ Ze keek Michelle strak aan, met een geamuseerde blik in haar ogen. ‘Heb je zo’n goed geheugen? Of heb ik nog niets gezegd wat je belangrijk genoeg vindt om op te schrijven?’
Michelle schrok op, pakte snel een notitieblok en begon druk te schrijven. Ze zette ook een klein bandopnameapparaatje naast de vrouw neer. ‘Ik hoop dat u hier geen bezwaar tegen hebt?’