Weer op de begane grond wilde ze net weggaan toen haar iets inviel. Ze liep terug naar de balie en begon naar de personeelsgegevens te zoeken. Helaas had ze deze keer geen geluk. Ze dacht even na, keek op de plattegrond van het hotel, zag waar de belangrijkste opslagruimte zich bevond en liep ernaartoe. Het was een ruim vertrek met planken aan de muren, lege toonbanken en een bureau. Michelle controleerde of er iets in de laden lag en keek daarna in een grote archiefkast die tegen een van de wanden stond. Daar trof ze aan wat ze zocht: een klembord met een paar omkrullende, schimmelige velletjes papier met de namen en adressen van de werknemers erop. Ze nam de lijst met zich mee en liep terug naar het kantoor voor een telefoonboek. Het enige telefoonboek dat er lag, was echter van jaren geleden en daarom onbruikbaar. Pas toen ze naar buiten liep en merkte dat het donker was, drong het tot haar door dat ze meer dan twee uur in het hotel had doorgebracht.
Ze reed naar een motel, boekte een kamer en met behulp van het telefoonboek in haar kamer keek ze of de namen en adressen van de voormalige kamermeisjes daar nog in stonden. Ze vond er drie, en alle drie nog op hetzelfde adres als destijds. Ze begon te bellen. Op het eerste adres werd niet opgenomen, maar op de twee andere wel en in beide gevallen door de voormalige kamermeisjes zelf. Michelle maakte zich bekend als een filmmaakster die bezig was met een documentaire over politieke moorden en daarvoor interviews hield met mensen die over de moord op Ritter konden vertellen. Verrassend genoeg zeiden beide vrouwen dat ze heel graag aan zo’n film wilden meewerken. Maar toen ze er even over nadacht, vond ze het eigenlijk al niet zo merkwaardig meer, want wat was hier verder nou te doen? Met allebei maakte ze een afspraak voor de volgende dag. Daarna ging ze snel iets eten bij een Country Western-wegrestaurant, waar ze binnen tien minuten werd aangesproken door drie verschillende kerels met een cowboyhoed op. Tegen de tijd dat nummer drie zijn poging waagde, had ze er zo schoon genoeg van dat ze terwijl ze een hap van haar cheeseburger nam, met de andere haar pistool liet zien en daarna toekeek hoe de man die haar het hof had willen maken er snel vandoor ging. O, wat is het toch fijn om populair te zijn. Na het eten zat ze een paar uur op haar kamer om te bedenken wat ze de vrouwen eigenlijk wilde vragen. Terwijl ze daarmee bezig was, belde het derde voormalige kamermeisje terug en die verklaarde zich ook bereid haar de volgende dag te woord te staan. En toen Michelle niet lang daarna langzaam in slaap viel, lag ze zich af te vragen waar ze eigenlijk heen wilde met al dit gedoe.
Voor het motel kwam de oude Buick tot stilstand. Er stroomden kwalijke dampen uit de nog steeds rammelende uitlaat. De bestuurder zette de motor af en bleef een tijdje zitten, met zijn ogen strak op de voordeur van Michelles kamer gericht. Zijn concentratie was zo intens dat het leek alsof de man recht door de muren kon kijken, en misschien wel recht in de geest van de jonge Secret Service-agente.
Het beloofde morgen een interessante dag te worden. Hij had niet verwacht dat Michelle Maxwell hiernaartoe zou komen om haar eigen onderzoek in te stellen. Maar nu dat het geval bleek te zijn, zou dat op behoedzame wijze afgehandeld moeten worden. Hij had zorgvuldig een lijstje met doelwitten opgesteld en hij had geen zin om daar zonder rijp beraad nog meer mensen op te zetten. Maar als de situatie veranderde, moest je soms nu eenmaal je plannen aanpassen; het viel nog te bezien of Maxwell wel of niet een doelwit zou worden.
Er was nog een hoop te doen, en een jonge en nieuwsgierige agente van de Secret Service kon een bron van ernstige problemen gaan vormen. Hij vroeg zich af of hij haar niet beter maar meteen uit de weg kon ruimen, en had zich al gebukt om zijn favoriete moordwapen te pakken, maar op het moment dat zijn vingers zich om het harde metaal sloten, dacht hij nog even na en liet het toen weer los.
Hij had te weinig voorbereidingen getroffen en haar dood zou op dit moment te veel potentiële complicaties met zich meebrengen. Dat was gewoon zijn manier van werken niet. En dus mocht Michelle Maxwell nog een dagje langer leven. Hij zette de Buick in zijn eerste versnelling en reed weg.
•16•
De eerste twee voormalige kamermeisjes van het Fairmount Hotel leverden niets op. De moordaanslag was de grootste gebeurtenis die zich ooit in de stad had afgespeeld en in hun gesprek met ‘filmmaakster’ Michelle Maxwell kwamen beide vrouwen zonder over ook maar enig concreet bewijs te beschikken met de meest buitenissige samenzweringstheorieën op de proppen. Michelle hoorde ze beleefd aan en nam daarna afscheid.