Aan haar rechterhand zag Michelle een rij liften. Ze bleef zich nog even indenken dat ze Sean King was en liet haar blik langzaam van rechts naar links en van links naar rechts gaan, waarbij ze de rij opdeelde in zorgvuldig afgebakende vakjes die ze vervolgens nauwgezet afspeurde. Intussen deed ze of ze in haar halsmicrofoontje sprak. Ze leefde zich zo in het verleden in dat ze zelfs haar ene hand uitstrekte, alsof die op Ritters bezwete rug rustte. Toen keek ze, net als King had gedaan, snel even naar rechts en ze bleef net zo lang die kant uit kijken als King had gedaan. In gedachten telde ze de seconden af. Het enige opvallende dat ze daar zag, was echter de rij liften. Het belletje dat ze had gehoord, moest daarvandaan zijn gekomen.
Het ‘dreunende’ geluid, alsof er metaal op metaal stootte, bracht haar zo aan het schrikken dat ze haar pistool trok en het snel achter elkaar op alle vier de hoeken van de zaal richtte. Ze moest nu zo zwaar ademen en stond zo hevig op haar benen te trillen, dat ze zich plotseling misselijk voelde worden en snel op de vloer ging zitten. Al snel besefte ze dat een dergelijk geluid in een verlaten hotel niet zo merkwaardig was, maar het was wel op een heel ongelukkig moment gekomen. Ze verwonderde zich over Kings vermogen om dezelfde schrik te doorstaan en hoewel hij zojuist gewond was geraakt toch voldoende tegenwoordigheid van geest te bewaren om zijn wapen te trekken en een gewapende man neer te schieten. Zou zij in staat zijn geweest om niet op de pijn te letten en een schot te lossen terwijl overal om haar heen chaos heerste? Nu ze de situatie deels zelf had ervaren, werd haar respect voor hem nog wat groter. Ze rukte zich los uit haar gemijmer en na nog even een blik op de rij liften richtte ze haar aandacht op het dossier. Volgens het officiële verslag was het probleem dat deze rij liften destijds door de Secret Service buiten werking was gesteld en dat er dus eigenlijk geen belletje te horen kon zijn geweest. Maar toch had ze er een gehoord. En Kings aandacht was strak op deze plek gericht geweest, of in elk geval op iets in deze richting. Hoewel hijzelf beweerde dat zijn aandacht alleen maar even was afgeleid, vroeg ze zich af of het niet méér dan dat was geweest. Ze keek eens naar een foto van het vertrek ten tijde van de moordaanslag. Het tapijt was naderhand gelegd. Destijds had de zaal een houten vloer gehad. Ze stond op, trok het mes en met haar ogen strak op de bewuste plek gericht, sneed ze een stuk van ongeveer 1 meter 20 bij 1 meter 20 uit het tapijt. Daarna trok ze het losgesneden stuk tapijt weg en richtte haar zaklantaarn op het deel van de houten vloer dat nu bloot was komen te liggen. De donkere vlekken zaten er nog in. Het was bijna niet mogelijk om bloed uit een houten vloer te krijgen. Dan moesten er nieuwe planken ingezet worden en het management van het Fairmount Hotel had er de voorkeur aan gegeven om er gewoon tapijt overheen te laten leggen. Het bloed van King en Clyde Ritter, zei ze in zichzelf; hier was het voor altijd met elkaar vermengd. Ze liep naar de muur achter de plek waar de Secret Service-man had gestaan. Daar was de kogel die Clyde Ritter had gedood en King had verwond in blijven steken, al was die er inmiddels natuurlijk allang uit gehaald. Het stoffen behang uit de tijd dat Ritter hier was neergeschoten, was daarna vervangen door dikke platen mahoniehout. Ook dit was weer een poging om het gebeurde te verhullen. Het had niet gewerkt, want niet lang na de moord op Ritter had het hotel zijn deuren moeten sluiten.
Ze ging naar de kantoorruimte achter de balie. Een van de muren werd in beslag genomen door een rij grote archiefkasten en er lagen nog steeds velletjes papier, pennen en andere kantoorbenodigdheden op de bureaus. Het was net alsof iedereen hier midden op de dag gewoon was weggelopen. Ze liep naar de archiefkasten toe en zag tot haar verbazing dat die nog vol waren. Ze begon de mappen langs te gaan. Hoewel het hotel ten tijde van de aanslag ongetwijfeld al over computers had beschikt, was alles kennelijk ook schriftelijk bijgehouden. Daardoor werd het een beetje eenvoudiger. Met behulp van haar zaklantaarn wist ze uiteindelijk de papieren voor 1996 te vinden, en toen die van de dag van de moord. Er waren trouwens alleen mappen voor 1996 en begin 1997. Michelle vermoedde dat het hotel niet lang na de aanslag was gesloten en dat niemand de moeite had genomen om iets weg te halen.
Ritter en zijn mensen hadden één nacht in het Fairmount gelogeerd. King was samen met Ritters entourage aangekomen en had er eveneens een kamer genomen. Uit het archief bleek dat hij kamer 304 had gehad. Ze liep de trap op naar de tweede verdieping. Ze had geen loper, maar wel een setje slotenmakersgereedschap, en het duurde niet lang voordat ze de deur open kreeg. Ze stapte naar binnen, keek om zich heen en zag er niets behalve wat in zo’n ruimte te verwachten viel: een hoop rommel. Ze zag dat er een andere deur was, die uitkwam op kamer 302, en nadat ze daardoorheen was gelopen, zag ze net zo’n kamer als die waar ze net uit was gekomen.