Naast hem stond zijn campagneleider. Michelle had hem opgezocht in het dossier. Hij heette Sidney Morse. Merkwaardig genoeg was Sidney Morse, de zoon van een vooraanstaande advocaat uit California en een rijke erfgename, actief geweest als regisseur en toneelschrijver voordat hij zich met zijn aanzienlijke artistieke talenten in de politieke arena had gewaagd. Hij had zich in het hele land een reputatie verworven met politieke campagnes die onder zijn leiding waren veranderd in enorme mediaspektakels, waarbij veel meer de nadruk werd gelegd op slogans en imago dan op inhoud. Hij had er verbazingwekkend veel overwinningen mee behaald, maar, dacht Michelle, dat was waarschijnlijk meer een argument voor de goedgelovigheid van de moderne kiezer dan voor de hoge kwaliteit van de tegenwoordige kandidaten.
Morse was een rondreizende troubleshooter geworden, die van politieke kleur veranderde zodra het geld en de situatie daar aanleiding toe gaven. Hij had zich bij Ritters kamp aangesloten toen diens campagne flink op stoom begon te komen en de presidentskandidaat behoefte had gekregen aan een campagneleider die over wat meer ervaring beschikte. Morse had de reputatie dat hij briljant, sluw en als het moest ook genadeloos was, en iedereen was het erover eens dat Ritter er met zijn hulp in was geslaagd om een vrijwel perfecte campagne op te zetten. Iedereen was het er ook over eens dat Morse er enorm veel lol in had gehad om de gevestigde orde met deze partijloze derde presidentskandidaat eens flink op stang te jagen.
Na de moord op Ritter was Morse echter een politieke verschoppeling geworden en zijn leven was in een neerwaartse spiraal geraakt. Inmiddels al meer dan een jaar geleden was hij opgenomen in een psychiatrische inrichting, en daar zou hij waarschijnlijk de rest van zijn leven moeten blijven.
Michelles gezicht verstrakte toen ze Sean King recht achter de kandidaat zag staan. In gedachten telde ze de agenten in het vertrek. Veel waren het er niet, zag ze. Het detachement waarmee ze Bruno had moeten bewaken, was drie keer zo groot geweest. King was de enige agent die zelfs maar bij Ritter in de buurt stond. Ze vroeg zich af wie er met dat waardeloze plan op de proppen was gekomen.
Ze had de geschiedenis van haar organisatie enthousiast bestudeerd en daarom wist ze dat de missie van de Secret Service zich in de loop der tijd had ontwikkeld. Drie presidenten – Lincoln, Garfield en McKinley – hadden een tragische dood moeten sterven voordat het Congres echt werk van de presidentiële beveiliging had gemaakt. Nadat McKinley was doodgeschoten, was Teddy Roosevelt de eerste president geweest die op een adequate manier door de Secret Service was beveiligd. In die tijd was alles echter heel wat minder geavanceerd geweest. Franklin Roosevelts nieuwe vice-president Harry Truman had zelfs geen enkele Secret Service-agent toegewezen gekregen totdat een van Trumans assistenten overtuigend had aangevoerd dat iemand die maar één enkele hartslag van het presidentschap verwijderd was, het toch wel waard geacht mocht worden om door minstens één professionele agent met een pistool bewaakt te worden.
Terwijl de bijeenkomst verderging, zag ze agent King alles doen wat hij hoorde te doen. Hij richtte zijn blik voortdurend op een ander punt. Bij agenten van de Secret Service werd dat er echt in geramd. De Secret Service had ooit een wedstrijdje gehouden met de andere federale politiediensten om te zien wie het best in staat was om te beoordelen of iemand loog of niet, en die wedstrijd had ze overduidelijk gewonnen. Voor Michelle was het wel duidelijk waarom. Een agent die was ingedeeld bij een beschermingsdetachement was een groot deel van zijn of haar tijd bezig met proberen iemands diepste gedachten en drijfveren af te lezen aan zijn uiterlijk.
En toen was het zover. Kings aandacht leek volkomen in beslag te worden genomen door iets rechts van hem. Michelle zat zich zo aandachtig af te vragen wat hij daar gezien kon hebben, dat ze niet zag hoe Ramsey zijn wapen trok en een schot loste. Ze sprong op toen ze een knal hoorde en het drong tot haar door dat ze zich had laten afleiden, net als King. Ze spoelde de band terug en keek toe hoe Ramsey zijn hand in de zak van zijn jas liet zakken en die beweging gedeeltelijk verborgen hield achter het ritter-bordje dat hij in zijn andere hand hield. Het pistool was pas duidelijk te zien toen Ramsey het op de kandidaat richtte en de trekker overhaalde. King deinsde terug, vermoedelijk toen de kogel Ritters lichaam verliet en hem in de hand trof. Toen Ritter in elkaar zakte, raakte de mensenmenigte volkomen buiten zinnen. De cameraman die de opname had gemaakt, zakte op zijn knieën en Michelle zag allerlei bovenlijven en kriskras door elkaar heen rennende benen. Ze zag ook dat de andere agenten en beveiligingsmensen door de angstige menigte tegen de wanden van de zaal werden geduwd. Het nam niet meer dan een paar seconden in beslag, maar voor haar leek het wel een eeuwigheid te duren. En toen moest de cameraman weer zijn opgestaan, want Sean King verscheen weer in beeld.