‘Sorry, Sean. Dat had ik niet moeten zeggen.’
‘Uiteindelijk komt het erop neer dat het mijn schuld was. En daarmee uit.’
‘Dat is heel vriendelijk van je.’
‘Ik heb gewoon niet de tijd of de energie om wrok te blijven koesteren. Daar is het me niet belangrijk genoeg voor.’
Ze stond op en trok haar schoenen en haar jasje weer aan. ‘Je hebt gelijk. Het is al laat en ik moest maar weer eens gaan. Het spijt me dat ik je heb gestoord bij dat práchtige leven van je. En sorry dat ik me zo ongerust over je heb gemaakt dat ik kwam kijken hoe het met je ging.’
King wilde iets zeggen, maar aarzelde toen en terwijl ze naar de deur liep, slaakte hij een onhoorbare zucht en zei: ‘Je hebt te veel gedronken om zo laat nog over al die achterafweggetjes hier te gaan rijden. De logeerkamer is boven aan de trap rechts. Er ligt een pyjama in de la van het bureau en je hebt een eigen badkamer. De eerste die morgenochtend wakker is, moet koffiezetten.’
Ze draaide zich om. ‘Weet je het zeker? Je hóéft dit niet te doen, hoor.’
‘En ik besef maar al te goed dat ik dit beter kan laten, neem dat maar van mij aan. Ik zie je morgenochtend wel.’
Ze keek hem aan met een blik in haar ogen die zei: weet je heel zeker dat je me niet vóór morgenochtend komt opzoeken?
Hij draaide zich om en liep weg. ‘Waar ga je heen?’ vroeg ze.
‘Ik heb nog wat te doen. Welterusten.’
Joan liep naar buiten en pakte haar tas met logeerspullen uit de auto. Toen ze weer naar binnen liep, was hij nergens te bekennen. Zo te zien was de kamer aan het uiteinde van de gang zijn eigen slaapkamer. Ze sloop ernaartoe en tuurde even om de hoek. Het was er donker. En leeg. Langzaam liep ze terug naar haar kamer en ze deed de deur achter zich dicht.
•12•
De armen en benen van Michelle Maxwell bewogen zich met de grootst mogelijke efficiëntie, in elk geval als je die beoordeelde aan de hand van de veel lagere maatstaven die ze voor zichzelf na de Olympische Spelen had aangelegd. Terwijl de zon opkwam en de nu al heiige lucht de belofte van een minder kille dag met zich mee leek te voeren, sneed haar scull door het water van de Potomac. Hier in Georgetown was ze haar loopbaan als roeister begonnen. Ze voelde haar gespierde dijen en schouders branden van alle energie die ze hieraan besteedde. Ze had alle andere sculls, kajaks, kano’s en vaartuigen van dezelfde orde al ingehaald, en ook nog een boot met een 5pk-buitenboordmotor.
Ze trok haar scull de helling naar een van de boothuizen in Georgetown op, bukte zich en terwijl de endorfinen die nu door haar aderen stroomden haar een prettig gevoel van euforie bezorgden, ademde ze een paar keer lang en diep in. Een halfuur later zat ze in haar Land Cruiser en reed ze terug naar het hotel bij Tyson’s Corner in Virginia waar ze haar intrek had genomen. Het was nog vroeg en er was niet veel verkeer op de weg, tenminste… niet veel voor een regio waar om een uur of vijf ’s ochtends vaak al files stonden. Ze nam een douche en trok daarna een T-shirt en een sportbroekje aan. Geen ongemakkelijke schoenen of panty’s, en geen holster die over haar huid schuurde. Geweldig. Ze rekte zich uit, masseerde de vermoeidheid uit haar armen en benen, bestelde toen een ontbijt bij de roomservice en trok voordat het gebracht werd snel een kamerjas aan. Terwijl ze pannenkoeken zat te eten en daar sinaasappelsap en koffie bij dronk, zette ze de tv aan en zapte de kanalen langs om te kijken of er meer nieuws was over Bruno’s verdwijning. Het was wrang dat zij die dag de leidinggevende agente was geweest maar nu voor nieuws over de stand van het onderzoek afhankelijk was van cnn. Ze hield op met zappen toen ze een man op tv zag die haar bekend voorkwam. Hij bevond zich in Wrightsburg in Virginia, hij werd omgeven door journalisten en het was maar al te duidelijk dat hij zich daar niet prettig bij voelde.