‘Dank je wel. Maar ik wil nog steeds weten wat je hier komt doen.’
‘Het heeft niets te maken met de Secret Service en alles met jou en mij.’
‘Er is geen “jou en mij”.’
‘Dat is er wel geweest. Als jij te horen kreeg dat er op het bedrijf waar ik werkte iemand werd vermoord die beschermd werd in het kader van een getuigenbeschermingsprogramma, zodat alle aandacht weer op mijn verleden werd gericht, dan zou ik het toch wel fijn vinden dat je even kwam kijken hoe het met me ging.’
‘Dat zou je dan waarschijnlijk tegenvallen.’
‘Nou, daarom ben ik hier. Ik wilde er zeker van zijn dat het goed met je ging.’
‘Fijn dat mijn ellendige situatie je deze geweldige kans biedt om te laten zien hoezeer je begaan bent met de medemens.’
‘Sarcasme past niet bij je, Sean.’
‘Het is laat en het is nog een heel eind rijden naar Washington.’
‘Daar heb je gelijk in. Eigenlijk is het gewoon te ver weg.’ En na een korte stilte: ‘Maar zo te zien heb jij hier een hoop ruimte.’ Ze stond op en ging naast hem zitten. Onprettig dicht naast hem zelfs.
‘Wat zie jij er fit uit,’ zei ze. ‘Je zou zo bij het Hostage Rescue Team van de fbi kunnen.’ Ze liet een bewonderende blik over zijn pezige, 1 meter 80 lange lijf gaan.
Hij schudde het hoofd. ‘Ik ben te oud voor dat gedoe. Ik heb gammele knieën en mijn ene schouder is ook niet helemaal jofel meer.’
Ze zuchtte en terwijl ze haar ogen afwendde, duwde ze een paar losse haartjes achter haar oren. ‘Ik ben net veertig geworden.’
‘Denk eens aan het alternatief. Het is het eind van de wereld niet.’
‘Voor een man niet, nee. Maar voor een ongetrouwde vrouw is het heel wat minder leuk.’
‘Je ziet er geweldig uit, zowel voor iemand van dertig als voor iemand van veertig. En je hebt je carrière.’
‘Ik had niet gedacht dat ik het zo lang zou volhouden.’
‘Je hebt het langer volgehouden dan ik.’
Ze zette het wijnglas neer en keek hem weer aan. ‘Maar dat heb ik niet verdiend.’ Er viel een ongemakkelijke stilte.
‘Het was jaren geleden,’ zei hij uiteindelijk. ‘Voorbij is voorbij.’
‘Duidelijk niet. Ik zie heus wel hoe je me aankijkt.’
‘Wat had je dan verwacht?’
Met één lange teug dronk ze het glas leeg. ‘Je hebt echt geen idee hoeveel moeite het me heeft gekost om hiernaartoe te komen. Ik heb me een keer of tien bedacht. Het heeft me ongeveer een uur gekost om te besluiten wat ik zou aantrekken. Het heeft me meer zenuwen gekost dan het beveiligen van een presidentiële inauguratie.’
Hij had haar nooit eerder zo horen praten. Zij was altijd degene die zo verschrikkelijk veel zelfvertrouwen had. Die altijd liep te dollen met de jongens alsof ze niet alleen een van hen was, maar nog de allerstoerste ook.