‘Nu jij, Michelle,’ zei King.
Ze klom in de vuilstortkoker en verdween uit het zicht.
Toen King met Joan in zijn armen de koker in klom, sprong de timer met een klikkend geluid op vijf seconden.
Precies op het moment dat King en Joan in de container ploften begon het Fairmount Hotel in elkaar te zakken. Door de kracht waarmee dat gebeurde, werd de container omvergeworpen, wat waarschijnlijk alleen maar goed was, omdat de metalen bodem het grootste deel van de klap, de rook en het rondvliegende puin opving. De kracht van de schokgolf was zo groot, dat de zware container wel 3 meter over de bestrating schoof en op niet meer dan een meter van het onder hoogspanning gezette hek tot stilstand kwam.
Toen het stof was opgetrokken, klommen ze uit de metalen bak en keken naar de puinhoop die zojuist nog het Fairmount Hotel was geweest. De schimmen van Arnold Ramsey en Clyde Ritter waren spoorloos verdwenen, net als het schuldgevoel dat King al die jaren als een spookbeeld had achtervolgd.
Hij keek om toen Joan kreunde, en zag hoe ze langzaam rechtop ging zitten en verdwaasd om zich heen keek. Even later verscheen er weer een heldere blik in haar ogen. Toen herkende ze John Bruno en ze schrok op. Toen ze vervolgens ook King opmerkte, verscheen er een blik van volslagen verbijstering in haar ogen.
Hij haalde zijn schouders op en zei: ‘Als ik jou was zou ik maar een cursus catamaranzeilen boeken.’
Hij keek eens naar Michelle. Ze lachte zwakjes. ‘Het is voorbij, Sean.’
Hij tuurde nog eens naar de rokende puinhoop. ‘Ja, misschien is het nu eindelijk voorbij.’