‘Het is gevaarlijk om een maniak te geloven, Kate,’ zei King.
‘Geen maniak, agent King, maar een man met een grootse visie. Maar ik moet toegeven dat het onderscheid tussen die twee soms klein kan zijn.’ Met opnieuw een weids armgebaar voegde hij daaraan toe: ‘En dan komt nu de derde en laatste akte, de tragische dood van Kate Ramsey terwijl ze met hulp en medeweten van de voormalige en niet helemaal meer bij zinnen zijnde Secret Service–agent Bob Scott wraak neemt voor de dood van haar geliefde vader, en John Bruno en Sean King met zich meeneemt in de dood. Al het ondersteunende bewijsmateriaal voor wat zich hier heeft afgespeeld zal dankzij mijn goede diensten naderhand worden gevonden. De symmetrie is werkelijk adembenemend: een vader en een dochter, die allebei een presidentskandidaat hebben gedood, laten op precies dezelfde plek het leven. Het is echt een van de beste stukken die ik ooit heb geschreven.’
‘Je bent knettergek,’ zei King.
‘De middelmatigen gooien altijd met modder naar de briljanten,’ zei Morse zelfvoldaan. ‘En nu gaat het laatste lid van het gezin Ramsey – dat leuke, aardige gezin – eindelijk van de aardbodem verdwijnen. Ik weet zeker dat je een heel mooie sterfscène ten beste zult geven, Kate. En daarna kan ik dan eindelijk verdergaan met mijn leven. Mijn artistieke vermogens zijn weer helemaal op peil. Ik loop over van scheppingskracht. Een nieuwe identiteit en dan op naar Europa! De mogelijkheden zijn onbegrensd, zelfs zonder je moeder.’ Hij richtte zijn pistool op Kate.
King bracht zijn pistool ook in de aanslag. ‘Ik heb je keuzemogelijkheden zojuist aanzienlijk beperkt, Sid.’
‘Er zitten alleen maar losse flodders in,’ zei Morse. ‘Dat heb je al gemerkt.’
‘Daarom heb ik Kate het pistool uit de hand geslagen en het opgeraapt toen het licht uitging.’
‘Je bluft.’
‘O, ja? Mijn pistool ligt op de vloer. Maar als je gaat kijken of het mijn pistool wel is, schiet ik je neer. Het is eigenlijk net zoiets als die truc van jou met de lift. Die twee pistolen zien er allebei hetzelfde uit, dus hoe zou je het verschil moeten zien? Maar ga maar even kijken als je wilt. En als je dan mijn kogel in je kop voelt slaan, weet je dat je het mis had. Je hebt het verknald, Sid. Op een filmset moet je altijd alle vuurwapens goed in de gaten houden. Dat moet iemand als jij toch weten.’
Plotseling straalde Morse heel wat minder zelfvertrouwen uit.
King maakte gebruik van zijn zwakte. ‘Wat is er, Sid? Ben je soms een beetje zenuwachtig? Er is geen moed voor nodig om een ongewapend iemand dood te schieten of oude dametjes te verdrinken in hun badkuip, maar nu kunnen we eens zien hoe moedig je echt bent, want nu werk je niet langer veilig achter de schermen. Je bent de ster van de voorstelling en het publiek zit op je te wachten.’
‘Je bent een slecht acteur,’ zei Morse. ‘En met dat gebluf overtuig je niemand.’ Maar in zijn stem was nu duidelijk spanning te horen.
‘Je hebt gelijk, ik ben geen acteur, maar dat hoef ik ook niet te zijn, want dit is geen toneel. De kogels zijn echt en minstens een van ons komt hier niet levend uit. En even terugkomen voor een tweede kans is er niet bij. Hé, weet je wat? Een duel, dat is altijd heel dramatisch. Waarom maken we er geen duel van Sidney? Jij en ik en verder niemand.’
King klemde zijn vinger om de trekker. ‘Ik tel tot drie…’
Hij keek Morse recht in de ogen. De man zag nu bleek en hij begon steeds sneller te ademen.
‘O, kom op, man. Je bent toch niet báng? Ik ben maar een oude Secret Service-agent. Zeker, ik heb wel eens iemand neergeschoten die op mij aan het schieten was, maar hoe goed kan ik nou helemaal zijn? Zoals je net zelf al zei: lang niet zo goed als jij, toch?’ King wachtte even en begon toen te tellen: ‘Eén…’