Hij trok een korte broek en een trui aan, pakte snel een fles rode wijn en een glas uit de kast en liep naar de overdekte aanlegsteiger achter zijn huis. Daar stapte hij in de 6 meter lange speedboot die hij daar had liggen, samen met een bijna 5 meter lang zeilbootje, een Sea Doo wave runner (een soort jetski), plus een kajak en een kano. Het meer was zeer geliefd bij sportvissers, zeilers en andere recreanten. Het was een kilometer of 12 lang en op zijn breedste punt 800 meter breed, het beschikte over allerlei baaien en inhammen en het diepe heldere water zat vol vis. De zomer was echter voorbij en de bewoners van de talloze vakantiehuisjes waren verdwenen.
Zijn boten hingen in hydraulische liften. Hij liet de speedboot in het water zakken, startte de motor, zette de boordlichten aan en gaf een ruk aan de gashendel. Terwijl hij een kilometer of 3 het meer op voer, liet hij de frisse wind over zich heen waaien en zoog de lucht diep in zijn longen. Hij stuurde de boot een onbewoonde baai binnen, zette de motor af en liet het anker zakken, en nadat hij zich een glas wijn had ingeschonken, begon hij na te denken over de toekomst, die er voor hem plotseling zo grimmig uitzag.
Als bekend werd dat iemand die deel uitmaakte van het witsec-programma bij hem op kantoor was vermoord, zou King opnieuw in het hele land in het middelpunt van de belangstelling komen te staan, en dat was iets wat hij vol afschuw tegemoet zag. De vorige keer had een boulevardblad de euvele moed gehad om een artikel te publiceren waarin werd beweerd dat hij zich door een gewelddadige linkse organisatie had laten omkopen om de andere kant uit te kijken terwijl Clyde Ritter werd neergeschoten. Nou, laster was nog steeds strafbaar in de Verenigde Staten en hij had een forse schadevergoeding geëist en gekregen. Die ‘meevaller’ had hij gebruikt om zijn nieuwe huis te bouwen en een nieuw leven te beginnen, maar toch had het geld de nare nasmaak die hij aan die affaire had overgehouden niet kunnen wegnemen. Dat kan ook niet met geld.
Hij ging op de rand van de boot zitten, en nadat hij zijn schoenen had uitgeschopt, trok hij zijn kleren uit en dook het donkere water in. Hij zwom een eind onder water en kwam pas weer naar boven toen hij buiten adem raakte. Het water was op dit moment warmer dan de lucht.
Zijn carrière bij de Secret Service had pas echt aan duigen gelegen toen werd ontdekt dat er tijdens die noodlottige seconden een beveiligingscamera van het hotel op hem gericht had gestaan. Op de videobeelden was duidelijk te zien dat hij zijn blik veel langer van Ritter had afgewend dan had gemogen. De beelden lieten ook zien hoe de moordenaar zijn pistool trok, het in de aanslag bracht, de trekker overhaalde en Ritter doodschoot, terwijl King als in trance voor zich uit stond te staren. Op de band was zelfs te zien dat de kinderen in de menigte al op de schoten reageerden voordat King door kreeg wat er aan de hand was.
De media hadden ervoor gekozen om King aan het kruis te nagelen. Ritters aanhang was razend geweest en de media hadden niet de indruk willen wekken dat ze vooringenomen waren tegen deze impopulaire presidentskandidaat.
Hij kon zich het grootste deel van de koppen nog herinneren. lijfwacht kijkt andere kant uit terwijl kandidaat sterft, veteraan verknalt het, slapend op zijn post. Of die kop die luidde dus daarom hebben ze een zonnebril op, waarom hij onder andere omstandigheden misschien zelfs had moeten grinniken. Het ergste van alles was dat de meesten van zijn medeagenten hem hadden gemeden.
Zijn huwelijk was onder de spanningen bezweken. Hoewel, eigenlijk was het al veel eerder in het slop geraakt. King was vaker niet dan wel thuis geweest en had er soms binnen een paar uur vandoor moeten gaan zonder dat duidelijk was wanneer hij weer terug zou zijn. Onder dergelijke benarde omstandigheden had hij zijn vrouw haar eerste slippertje vergeven en het tweede ook. Maar de derde keer waren ze gescheiden. En toen ze er nadat zijn wereld was ingestort zo snel in had toegestemd om te scheiden… nou, hij kon niet zeggen dat hij er veel tranen om had gelaten.
Hij had het allemaal overleefd. Hij had zelfs een nieuw bestaan weten op te bouwen. En nu?
Langzaam klom hij weer de boot in, wikkelde de handdoek die hij daar altijd had liggen om zijn middel en voer terug. Hij voer echter niet naar de aanlegsteiger, maar zette de motor en de boordlichten uit, stuurde de boot een smalle inham binnen, op een paar honderd meter afstand van zijn huis. Om te voorkomen dat zijn boot op de modderige oever vast kwam te zitten, liet hij het kleine paddestoelanker geruisloos in het water zakken. Achter zijn huis zag hij een lichtbundel heen en weer zwaaien. Hij had bezoek. Misschien waren het de media. Of misschien was het de moordenaar van Howard Jennings, die nog eens wilde scoren.