Ze bracht het pistool in de aanslag, haalde de trekker over en schoot hem recht in zijn voorhoofd. Daarna kroop ze naar hem toe en terwijl ze op zijn lijk neerkeek, kreeg ze een idee. Veel kans van slagen had het niet, maar het zou kunnen lukken.
•73•
Om een over halfelf precies drong het tot King door dat hij met een groot probleem zat, of liever gezegd, met nog een groot probleem erbij. Snel keek hij even naar de lift. Als het heden hetzelfde patroon volgde als het verleden zou er heel binnenkort iets met die lift gebeuren. Het probleem was dat als die deuren openschoven en King niet opzij keek om te zien wat het was, Bruno en hij vanuit die richting konden worden aangevallen, maar dat wél kijken, zoals hij acht jaar geleden had gedaan, hun allebei ook fataal kon worden. Hij zag gewoon voor zich hoe Sidney Morse schuddend van het lachen stond toe te kijken terwijl het tot hem doordrong wat een netelige situatie dit was.
Toen de wijzer naar de noodlottige minuut toe schoof, stak King zijn ene hand naar achteren en greep Bruno bij zijn schouder. ‘Als ik “Duiken” zeg,’ fluisterde hij dringend, ‘dan laat u zich plat op de grond vallen!’
Het was net alsof King elke minuscule beweging van de wijzer kon zien terwijl die zich tergend langzaam naar twee over halfelf bewoog. Hij maakte zijn pistool gebruiksklaar en dacht erover om een schot te lossen om te zien of er echte kogels in zaten, maar het was heel goed denkbaar dat Morse hem juist om die reden één echte kogel had gegeven en die wilde hij niet verspillen.
Hij liet het pistool brede banen beschrijven en klemde met zijn andere hand Bruno’s jas nog steviger vast. De kandidaat begon nu zo snel te ademen dat King bang was dat hij zou flauwvallen. Hij dacht dat hij Bruno’s hartslag kon horen, maar toen drong het tot hem door dat het zijn eigen hartslag was. Goed. Hij was nu zo alert als hij maar zijn kon.
Het werd twee over halfelf en Kings pistool begon nog sneller heen en weer te zwaaien terwijl hij elke vierkante centimeter van de zaal probeerde te bestrijken. Het licht ging uit en ze stonden in het pikdonker. Toen begon er een caleidoscoop aan lichten te schijnen die in geen enkele disco misstaan zou hebben en stemmen donderden door de zaal. Het was een enorm spektakel en het licht was zo fel dat King zijn ogen moest zien te beschermen. Toen herinnerde hij zich de zonnebril. Soms waren die dingen dus toch ergens goed voor.
Toen hoorde hij het belletje van de lift.
‘Sterf, Morse!’ riep King.
De deuren schoven open, of was dat alleen maar schijn? King werd nu geteisterd door besluiteloosheid. Zou hij nou kijken of niet?
‘Duiken!’ zei hij tegen Bruno, en de man liet zich ogenblikkelijk plat op de vloer vallen. King keek om, vast van plan om maar een fractie van een seconde naar de lift te kijken. Maar zo ver kwam zijn blik niet eens.
Recht voor zich, op nog geen 3 meter afstand, zag hij Joan Dillinger. Het was net of ze aan een kruis hing, met haar armen en benen wijd, haar gezicht bleek en haar ogen dicht. King wist niet of ze echt was of niet. Hij deed een paar stappen naar voren, stak zijn hand uit en zag dat die recht door haar heen ging. Geschrokken keek hij naar de lift. Daar hing de echte Joan. Aan een kabel aan het dak van het lifthokje en aan alle kanten vastgebonden. Dat beeld was kennelijk met behulp van het een of andere mechanisme midden in de zaal geprojecteerd. Zo te zien was ze dood.
Toen hij de vrouw daar zag hangen, voelde hij een immense woede in zich opkomen. Dat was echter waarschijnlijk juist wat Morse wilde bereiken en alleen dat besef was al voldoende om King weer tot bedaren te brengen.
Toen hij zich weer omdraaide, voelde hij zich verstarren. Recht vóór hem, tussen twee kartonnen silhouetten, stond Kate Ramsey, met haar pistool op zijn borst gericht. ‘Leg dat pistool neer,’ zei ze.