‘Waar is de rest van uw manschappen?’
King keek hem met een nietszeggend gezicht aan. ‘Wist ik dat maar… meneer.’ Dit was gekker dan gek, maar wat kon hij anders doen? En hij moest toegeven dat het hem veel minder moeite had gekost om de manier van doen van een Secret Service-agent weer aan te nemen dan hij gedacht zou hebben.
Bruno zag de uitgang. ‘Kunnen we hier niet gewoon weggaan?’
‘Eh, nee. Dat lijkt me geen goed idee.’ King keek naar de klok en zag hoe die op een voor halfelf sprong. Acht jaar geleden was Ritter vóór hem gaan staan om met de enthousiaste menigte te kunnen communiceren. Die vergissing zou hij nu niet nog eens maken. Hij leidde de man naar het koord toe. ‘U gaat achter me staan. Wat er ook gebeurt: zorg dat u achter me blijft.’
‘Ja. Ja zeker.’
Eigenlijk was King liever achter de politicus gaan staan. Verdomme! Na al die jaren was hij wéér een menselijk schild.
Hij trok het pistool uit zijn zak. Als de kogels niet echt waren, was hij kansloos. Hij keek eens naar het fluwelen koord en deed een stap naar voren. Hij stond er nu nog maar een paar centimeter vandaan. Wrang genoeg was dat vrijwel dezelfde plek waar Ritter had gestaan toen hij door Ramsey was neergeschoten. Toen de wijzer op halfelf kwam te staan, schoof King een patroon in de kamer.
‘Nou, kom maar op met die mollige baby’tjes,’ mompelde hij. ‘We zijn er klaar voor.’
Toen Michelle om de hoek keek, zag ze de man voor de deur naar de Stonewall Jackson Room staan.
Hij had een pistool en een geweer, en zo te zien was het de man die als een politiescherpschutter in een boom had gezeten voordat hij samen met Parks had geprobeerd haar te vermoorden. Ze kon zijn gezicht niet goed zien, maar ze vermoedde dat het Simmons was. In dat geval was hij in het voordeel. Moest ze soms tevoorschijn springen en ‘Staan blijven!’ roepen? Dat zou hem misschien tijd geven om een schot te lossen en met een beetje pech werd ze dan nog geraakt ook. En ze wist niet waar Parks uithing. Misschien dat die zich een eindje verderop schuilhield. Toen keek ze op en zag de schildwacht op zijn horloge kijken en grijnzen. Dat kon alleen maar betekenen dat…
Ze liet zich de gang in rollen, met haar pistool op zijn borstkas gericht. Ze riep toch maar ‘Staan blijven!’, maar paste die benadering wel wat aan door tegelijkertijd al de trekker over te halen. De kogels troffen hem recht in zijn borst. Hij gaf een gil en zakte in elkaar. Michelle rende naar hem toe en schopte zijn wapens weg, knielde naast hem neer en voelde zijn pols. Een voet met een zware schoen eraan kwam omhoog en trapte tegen haar schouder, zodat ze languit achterovertuimelde en haar pistool liet vallen.
Met zijn handen om zijn borst geklemd kwam de man moeizaam overeind. Hoe kon dat nou? Ze had hem toch een paar keer in zijn borst geraakt? Maar terwijl ze zelf ook weer overeind krabbelde, drong het al tot haar door wat het antwoord was. Een kogelvrij vest. Ze dook op haar pistool af, maar hij ook. Ze botsten tegen elkaar aan en hij klemde zijn arm om haar nek.
‘Deze keer,’ beet hij haar in het oor toe, ‘ga je eraan, gore teef!’ Het was de man die haar had geprobeerd te wurgen.
Wat kracht betrof was ze niet tegen hem opgewassen. Daarom besloot ze maar gebruik te maken van zijn zwakke punt en gaf hem met haar elleboog een harde por in zijn linkerzij, precies op de plek waar ze hem destijds vermoedelijk had geraakt.
Hij liet haar los en zakte kreunend op zijn knieën. Ze trapte zich van hem af, schoof een eind over de vloer en voelde panisch om zich heen naar het pistool. Terwijl haar handen zich om de kolf klemden, keek ze om en zag hoe Simmons overeind kwam en een mes uit zijn riem trok.