Hoe had ze toch zo blind kunnen zijn! Vlak naast haar hoofd sloeg opnieuw een kogel in een boomstam. Ze liet zich onmiddellijk plat op de grond vallen en terwijl ze naar lucht lag te happen, zette ze de sombere toekomstmogelijkheden die haar nog restten op een rijtje. Helaas zat er eigenlijk geen enkele tussen waarbij ze niet op korte termijn met grof geweld vermoord zou worden. Maar wacht, haar telefoon! Ze greep ernaar en merkte dat die uit de houder aan haar riem was gevallen. Nu was ze echt van de buitenwereld afgesneden, en dat in een donker bos ergens aan het eind van de wereld, met minstens twee moordenaars achter zich aan! Dit was nog heel wat erger dan de ergste nachtmerries die ze als klein meisje ooit had gehad.
Ze loste nog een paar schoten in de richting waaruit ze dacht dat haar achtervolgers zouden komen, sprong toen op en ging er als een haas vandoor. De volle maan was zowel een voor- als een nadeel. Het licht stelde haar in staat om te zien waar ze liep, maar daardoor konden haar achtervolgers haar ook zien.
Ze rende het bos uit en kwam nog net op tijd tot stilstand.
Ze stond op de rand van de steile rivierhelling die ze tijdens haar eerste bezoek had gezien. Nog één stap verder en ze had een smak van jewelste gemaakt. Het probleem was dat Parks en zijn partner vlak achter haar zaten. Ze controleerde haar magazijn: nog vijf kogels en ze had nog één reservemagazijn. Goed, over een paar seconden zouden haar achtervolgers ook het bos uit komen en een vrij schootsveld hebben, tenzij ze ergens een schuilplaats wist te vinden en kans zag om hen neer te schieten voordat ze het vuur op haar konden openen. Maar zelfs als ze ergens dekking wist te vinden, zou ze haar positie verraden zodra ze een schot loste en daarna zou de andere schutter waarschijnlijk wel korte metten met haar maken. Ze keek om zich heen of ze niet een andere oplossing kon vinden, eentje met een wat hogere overlevingskans. Haar blik ging opnieuw naar de steile afgrond en de snelstromende rivier en binnen enkele seconden had ze een plan. Sommige mensen zouden het dwaasheid noemen, de meeste zouden het als suïcidaal bestempelen, maar ach, ze had zich altijd al tot extreme ervaringen aangetrokken gevoeld. Ze duwde haar wapen in de holster, ademde diep in en bleef staan wachten.
Zodra ze de twee mannen uit het bos tevoorschijn hoorde komen, gaf ze een gil en sprong over de rand. Ze had de plek zorgvuldig uitgekozen. Een meter of 6 lager bevond zich een smalle rotsrichel. Zodra ze neerkwam, spreidde ze haar armen en benen wijd uit, maar als ze niet twee vingers panisch had gekromd, was ze er vanaf gerold.
Ze keek snel even op en zag Parks en de andere man naar beneden kijken. Een rotspunt links van haar onttrok de rotsrichel vóór hen echter aan het zicht en de maan hing achter hen, zodat hun silhouet duidelijk te zien viel. Ze had ze allebei zonder meer kunnen afschieten en ze kwam sterk in de verleiding om dat ook te doen. Maar ze mocht het grotere geheel niet uit het oog verliezen en daarom had ze andere plannen. Ze duwde met haar schoen tegen de kleine boomstronk die was blijven haken aan de richel waarop ze zich nu bevond. Samen met de natuurlijke dekking die door de rotspunt werd geboden, was dat de reden waarom ze deze richel als landingsplaats had gekozen. Ze keek op naar Parks en de scherpschutter. Ze schenen nu met zaklantaarns over de helling en zo nu en dan wezen ze ergens naar. Zodra de twee mannen allebei even een andere kant uitkeken, gaf ze de boomstronk een flinke duw, zodat die langs de klifwand omlaag tuimelde. Tegelijkertijd gilde ze zo hard als ze maar kon.
Ze zag hoe de stronk in de rivier smakte en keek toen snel omhoog naar de mannen, die nu hun zaklantaarn op die plek richtten. Michelle hield haar adem in en hoopte vurig dat ze zouden denken dat ze de val niet had overleefd. Naarmate de seconden verstreken en de twee mannen maar niet weggingen, begon Michelle te denken dat ze inderdaad een poging zou moeten wagen om ze allebei neer te schieten, maar even later hadden ze kennelijk toch besloten dat ze wel dood moest zijn, want ze draaiden zich om en liepen het bos weer in.
Om er zeker van te zijn dat ze echt weg waren, wachtte Michelle nog een minuut of tien. Toen pakte ze een klein rotspuntje vast, zette haar voet op een ander uitsteeksel en begon omhoog te klimmen. Als Parks en de andere man de uitdrukking op het gezicht van de vrouw hadden kunnen zien die nu uit de vergetelheid het leven tegemoet klauterde, hadden ze ondanks al hun wapens en hun grotere aantal toch voor hun leven gevreesd. En terecht.