Parks vloekte en liet zich plat op de grond vallen, zodat de kogels hem misten, al was het dan ook maar net. Hij schoot opnieuw.
‘Verdomme, meid,’ schreeuwde hij. ‘Jij bent veel sneller dan goed voor je is!’
‘Klootzak!’ gilde Michelle terug terwijl ze de omgeving afspeurde op een eventuele vluchtroute en medeplichtigen. Ze loste opnieuw twee schoten, die splinters deden opspringen uit het grote rotsblok waarachter de marshal was weggedoken.
Hij schoot ook twee keer. ‘Sorry, maar ik kon niet anders.’
Ze tuurde naar het dichte bos recht achter zich en vroeg zich af hoe ze dat levend en wel zou kunnen bereiken. ‘O, dank je wel. Nu voel ik me echt een stuk beter. Betaalt de US Marshal’s Service soms niet goed genoeg?’
‘Ik krijg inderdaad niet dik betaald, maar dit heeft niets met de Marshals te maken. Ik heb langgeleden, toen ik nog agent in Washington was, een grote fout gemaakt, en de afgelopen tijd heb ik daar weer last mee gekregen.’
‘Zou je me daar misschien iets over willen vertellen voordat je me doodschiet?’ Zorg dat je hem aan de praat houdt, hield Michelle zichzelf voor. Misschien kon ze zich hier nog wel uit redden.
Parks aarzelde even en zei toen: ‘1974? Zegt dat je iets?’
‘De demonstraties tegen Nixon?’ Michelle dacht even diep na en toen wist ze het. ‘Als agent in Washington heb jij Arnold Ramsey opgepakt.’ Parks zei niets. ‘Maar hij was onschuldig. Hij heeft die gardist niet vermoo…’ Toen zag ze het ineens allemaal voor zich. ‘Jij bent degene die de gardist heeft vermoord. Daar heeft iemand je voor betaald, en het was de bedoeling dat Ramsey de schuld zou krijgen.’
‘Dat waren rare tijden. Volgens mij was ik toen een heel ander mens. En het was de bedoeling dat het anders zou lopen. Ik heb het joch gewoon wat te hard geslagen. Ja, ik werd ervoor betaald, en achteraf is dat veel te weinig gebleken.’
‘En degene die je destijds heeft betaald, is dezelfde die je nu chanteert om dit allemaal te doen?’
‘Zoals ik al zei: het heeft me een hoop gekost. Moord verjaart niet, Michelle.’
Ze luisterde niet meer. Het was in haar opgekomen dat hij zich van dezelfde strategie bediende als zijzelf: hij hield haar aan de praat en probeerde intussen een omtrekkende beweging te maken. Ze deed haar best om zich te herinneren wat voor een jachtgeweer Parks ook weer had. Ja, nu wist ze het weer! Een vijfschots Remington. En nu maar hopen dat ze zich daar niet in vergiste. Hij had vier keer geschoten en het was hier zo stil dat ze er zeker van was dat ze het gehoord zou hebben als hij het geweer opnieuw had geladen.
‘Hé, Michelle, ben je er nog?’
Ze mikte op het rotsblok, loste drie schoten en kreeg in ruil daarvoor een schot hagel op zich af. Zodra de hagelkorrels langs haar waren geschoten, sprong ze op en rende naar het bos toe.
Terwijl hij aanhoudend stond te vloeken, ramde Parks vijf patronen in zijn geweer, maar tegen de tijd dat hij aanlegde, was ze al zo ver weg dat zijn hagel geen schade meer kon aanrichten en ze begon inmiddels steeds meer vaart te krijgen. Hij brulde iets in zijn walkietalkie.
Michelle zag hem nog net op tijd aankomen. Ze sloeg links af, sprong over een omgevallen boomstam heen en net toen de kogel in de bast sloeg, liet ze zich plat op de grond vallen.
De man in de boom die ze voor een scherpschutter van de politie had aangezien, had het nu ook op haar gemunt. Ze loste een paar schoten in zijn richting en kroop toen op haar buik een meter of 3 verder voordat ze overeind sprong.