‘De vorige keer dat we hier zijn geweest, toen we die ontsnapte gevangenen hebben opgepakt, hebben Sean en ik toen we weggingen een gat in het hek gemaakt. Dat was eenvoudiger dan eroverheen klimmen. We kunnen daar nu ook weer doorheen. De voordeuren zijn met een ketting afgesloten, maar een meter of 10 daarnaast zit een groot venster waarvan het glas is ingeslagen. Als we daardoorheen naar binnen gaan, kunnen we binnen een paar seconden in de lobby zijn.’
‘Het is een groot gebouw. Enig idee waar ze zouden kunnen zitten?’
‘Het is niet meer dan een vermoeden, maar er zit een lange redenering achter. In de Stonewall Jackson Room. Dat is een zaal zonder vensters, vlak naast de lobby. Er is maar één in- en uitgang, plus een stel liften.’
‘Waarom ben je er zo zeker van dat ze daar zijn?’
‘Het is een oud hotel, vol met ratten en andere enge beesten, en je hoort er een hoop gepiep, gekraak en geritsel. Maar toen ik in dat zaaltje stond en de deur dicht was, hoorde ik helemaal niets. Het was er heel stil. Te stil. Maar toen de deur openstond, hoorde je alle normale geluiden.’
‘Nou en?’
‘Volgens mij is die zaal geluiddicht gemaakt, Jefferson.’
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Ik begin te begrijpen wat je bedoelt.’
‘Zijn je manschappen allemaal op hun post?’ Hij knikte. Michelle keek op haar horloge. ‘Het is bijna middernacht, maar het is volle maan. We moeten een stuk open terrein oversteken voordat we bij het hek zijn. Als we de aanval van binnenuit kunnen leiden, is de kans op verliezen misschien wat kleiner.’
‘Dat lijkt me een goed plan. Ga jij maar voorop. Ik ken het terrein hier niet.’
Parks zei iets in zijn walkietalkie en gaf zijn manschappen opdracht om het kordon wat dichter om het hotel heen te leggen.
Michelle begon te hollen, maar hij greep haar bij de arm.
‘Michelle, als jongeman kon ik best goed hardlopen, maar de Olympische Spelen heb ik nooit gehaald en bovendien zijn mijn knieën nogal gammel, dus zou je alsjeblieft iets langzamer willen lopen, zodat ik je kan bijhouden?’
Ze glimlachte. ‘Maak je maar geen zorgen. Je bent in goede handen.’
Ze renden tussen de bomen door totdat ze bij het open terrein kwamen dat ze moesten oversteken om het hek te bereiken. Daar bleven ze staan. Michelle keek even naar de zwaar ademende Parks.
‘Ben je klaar?’ Hij knikte en stak zijn duim op.
Ze sprong het bos uit en rende naar het hek. Achter haar deed Parks hetzelfde. Terwijl ze voortholde, hield Michelle aanvankelijk al haar zintuigen gericht op wat er voor haar lag. Toen verschoof haar aandacht naar het terrein achter haar. En wat ze daar hoorde, deed haar heel erg schrikken.
Dat waren geen normale voetstappen, maar de slecht gecoördineerde sprongen die ze in haar hotelkamer had gehoord, de voetstappen van degene die had geprobeerd haar te vermoorden. Ze had het mis gehad. Dat was niet het pijnlijke strompelen van een gewonde geweest, maar het jichtige gestommel van een man met gammele knieën. En nu liep hij ook al amechtig te hijgen.
Een fractie van een seconde nadat er een patroon in de kamer van het geweer werd geschoven, dook ze weg achter een omgevallen boomstam. De hagel sloeg in op de plek waar ze net had gelopen. Ze liet zich over de grond rollen, trok haar wapen en schoot terug, waarbij ze er goed op lette dat haar kogels insloegen langs een brede en dodelijke boog over het terrein.