De hand liet hem onmiddellijk los en de voetstappen verwijderden zich weer. King voelde hoe het zweet hem op het voorhoofd parelde. Daarna kreeg hij het ineens ijskoud en werd hij misselijk. Kennelijk hadden ze hem iets ingespoten. Hij draaide zijn hoofd opzij en begon te braken.
In elk geval gaf het overgeven hem het gevoel dat hij nog leefde. ‘Het spijt me van de vloerbedekking,’ mompelde hij. Toen deed hij zijn ogen dicht en zakte langzaam weg.
Eerst ging Michelle naar Kings huis kijken. Terwijl ze door de geblakerde puinhopen liep, waren brandweerlieden, politiemensen en anderen druk in de weer met het opnemen van de schade en het blussen van de laatste brandjes. Ze sprak er enkelen aan en kreeg te horen dat er inderdaad geen lijken waren gevonden. Terwijl ze haar blik over de droeve restanten van Kings ‘droomhuis’ liet gaan, voelde Michelle zich steeds mismoediger worden. Hier werd ze niets wijzer van. Ze liep naar de aanlegsteiger, stapte in Kings zeilboot en zat daar een tijdje naar het rustige meer te kijken. Ze was nu in elk geval dicht in de nabijheid van iets waar Sean erg van had gehouden en ze deed haar best om aan dat besef wat kracht en inspiratie te ontlenen.
Er waren twee dingen die haar dwarszaten: het aanhoudingsbevel voor Bob Scott en de huidige verblijfplaats van Doug Denby. Ze besloot aan beide iets te doen, en terwijl ze terugreed naar het hotel, belde ze met haar vader. Teddy Maxwell was een zeer vooraanstaande hoofdcommissaris van politie in Tennessee en hij kende iedereen die daar ook maar iets voorstelde. Ze vertelde haar vader wat ze weten wilde.
‘Is alles in orde? Je klinkt niet al te best.’
‘Je hebt het zeker nog niet gehoord. Vannacht hebben ze het huis van Sean King opgeblazen. Sean zelf wordt vermist.’
‘Mijn god! Gaat het echt wel goed met je?’
‘Prima.’ Ze zei maar niets over de aanslag op haar eigen leven. Al jaren geleden had ze besloten haar vader maar niet te veel over haar werk te vertellen. Als zijn zoons gevaar liepen, beschouwde haar vader dat gewoon als horend bij hun werk, maar hij zou het niet goed opnemen als hij te horen kreeg dat zijn enige dochter bijna dood was geweest. ‘Pa, ik moet die informatie echt zo snel mogelijk hebben.’
‘Dat snap ik. Het zal niet lang duren.’ Hij hing op.
Ze liep haar hotelkamer binnen, griste Joans aantekeningen van tafel en voerde een reeks telefoongesprekken over Doug Denby. Voor het laatste daarvan draaide ze het nummer van Denby’s huis in Jackson, Mississippi. De vrouw die opnam, wilde haar echter geen informatie over Denby verschaffen en weigerde zelfs te bevestigen dat de man daar woonde. Zo merkwaardig was dat nou ook weer niet, want Michelle was een onbekende, maar toch, als Denby geld had, en dus niet elke dag op zijn werk hoefde te verschijnen, kon hij overal uithangen. En niemand die ze had gesproken, kon Denby een alibi verschaffen voor de tijdstippen die ze had genoemd. Dat hij lid van Ritters campagneteam was geweest, maakte hem tot verdachte, maar wat zou zijn motivatie kunnen zijn geweest?
Ze schrok op toen de telefoon ging. Het was haar vader. Terwijl zij aantekeningen maakte, voorzag hij haar snel en beknopt van de gevraagde informatie.
‘Geweldig, pa. Ik hou van je.’
‘Nou, het zou leuk zijn als je eens wat vaker langskwam,’ zei hij. En hij voegde daar toen haastig aan toe: ‘Dat zegt je móéder de hele tijd.’
‘Afgesproken. Als dit allemaal is opgelost, kom ik jullie kant uit.’
Ze belde het nummer dat haar vader haar had gegeven. Het was de advocatenpraktijk die de verkoop van het perceel in Tennessee aan Bob Scott had afgehandeld. Haar vader had de betrokken advocaat al gebeld om te vertellen dat Michelle straks zou bellen.