Een nieuwe ontploffing deed het huis schudden op zijn grondvesten en een paar seconden nadat ze van de veranda was gesprongen, kwam het hele gebouw naar beneden. De schokgolf smeet haar meters ver weg en ze kwam met zo’n harde klap neer dat alle lucht uit haar longen werd geperst. Overal om zich heen voelde ze zware voorwerpen inslaan, het leken wel mortiergranaten. Ze lag op de grond, met een snee in haar hoofd, haar longen vol giftige dampen en haar armen en benen onder de schrammen en blauwe plekken, en voordat ze er erg in had, hoorde ze overal om zich heen sirenes en zware vrachtwagens. Een man in een zware overjas knielde naast haar neer, gaf haar wat zuurstof en vroeg hoe ze zich voelde.
Terwijl ze daar lag, zonder ook maar een woord te kunnen uitbrengen, kwamen er nog meer trucks en auto’s de open plek in het bos op gereden, en verschillende teams van de vrijwillige brandweer waren al bezig met blussen. Toen stortten ook de laatste resten van Sean Kings huis in elkaar. Alleen de schoorsteen stond nu nog overeind. En met dat beeld op haar netvlies verloor Michelle het bewustzijn.
Toen ze weer bij kennis kwam, duurde het een paar minuten voordat het tot haar doordrong dat ze in een ziekenhuisbed lag. Er kwam een man naast haar bed staan. Hij had een kopje koffie in de hand en hij keek heel opgelucht.
‘Verdomme,’ zei Jefferson Parks, ‘je was er bijna geweest. De brandweer zei dat er een stalen balk van 500 kilo vlak naast je hoofd lag. Het scheelde maar zo’n 15 centimeter.’
Ze probeerde rechtop te gaan zitten, maar hij legde een hand op haar schouder en hield haar tegen.
‘Doe het nou maar rustig aan. Je hebt een enorme klap gehad. Je kunt na zoiets echt niet zomaar opstaan en doorgaan alsof er niets gebeurd is.’
Ze keek in paniek om zich heen. ‘Sean, waar is Sean?’ Parks gaf niet meteen antwoord en Michelle voelde hoe haar ogen begonnen te prikken. ‘Toe, Jefferson, toe, ga me nou niet vertellen dat…’ Haar stem sloeg over.
‘Ik kan je helemaal niets vertellen, Michelle, want ik weet het niet. Niemand weet waar hij is. Ze hebben geen lijken gevonden. Er is niets wat er zelfs maar op wijst dat hij daar is geweest. Maar ze zijn nog niet klaar met zoeken en… Nou, het is een zware brand geweest, met ook een paar ontploffingen, dus misschien valt er ook niet zo heel veel te vinden.’
‘Ik heb gisteravond zijn huis gebeld, maar er werd niet opgenomen. Misschien was hij er niet.’
‘Of misschien was de ontploffing toen al geweest.’
‘Nee, die heb ik gehoord toen ik door het bos reed.’
Parks trok een stoel bij en ging naast het bed zitten. ‘Vertel me eens wat er is gebeurd.’
Dat deed ze, zo gedetailleerd als ze maar kon. En daarna herinnerde ze zich iets anders wat er was gebeurd, iets wat ze door de gebeurtenissen bij Kings huis bijna was vergeten.
‘Iemand heeft geprobeerd me te vermoorden, gisteravond in het hotel, vlak voordat ik naar Sean toe ben gereden. Er werd door het raam op mijn bed geschoten. Gelukkig was ik op de bank in slaap gevallen.’
Parks gezicht liep rood aan. ‘Waarom heb je me dan verdomme gisteravond niet meteen gebeld in plaats van naar een huis toe te rijden dat op ontploffen stond? Wil je soms dood?’
Ze leunde achterover en plukte wat aan de rand van het laken. Ze had hoofdpijn en nu pas viel het haar op dat haar armen in het verband zaten.
‘Heb ik brandwonden?’ vroeg ze ongerust.
‘Nee, alleen maar wat schrammen en blauwe plekken, niets wat blijvende sporen achterlaat. Maar hoe het met je hoofd zit, weet ik niet. Waarschijnlijk blijf je gewoon domme dingen doen tot je eens een keer geen mazzel hebt en erin blijft.’