Hij liet de vertegenwoordiger binnen en vertelde hem wat hij wilde. De man keek het huis rond en keek King toen nadenkend aan. ‘U komt me bekend voor. Bent u niet die advocaat die een lijk heeft gevonden?’
‘Inderdaad, dus ik denk dat u het wel met me eens zult zijn dat een beveiligingsinstallatie voor mij geen overbodige luxe is.’
‘Inderdaad, maar ik wil wel goed duidelijk maken dat zoiets niet binnen de garantie valt. Ik bedoel, als er nog een lijk bij u uit de kast komt vallen, krijgt u uw geld niet terug. Dat is net zoiets als stormschade en aardbevingen. Tegenover zulke dingen staan we machteloos.’
‘Best hoor.’
Ze spraken af wat er moest gebeuren.
‘Wanneer kunt u beginnen?’ vroeg King.
‘Nou, we liggen nogal achter op schema. Als er iemand annuleert kunnen we u wat hoger op de lijst zetten. Dan bel ik wel even.’
King ondertekende een overeenkomst, ze gaven elkaar een hand en de man nam afscheid.
Toen het donker werd dacht King erover om Michelle te bellen en te vragen of ze naar hem toe wilde komen. Hij had haar nu wel heel lang in het duister gelaten en dat had ze heel sportief opgenomen. Hij was altijd nogal gesloten, vooral als hij niet zeker van zijn zaak was. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Maar nu voelde hij zich een stuk zekerder.
Hij belde het nummer van Kate Ramseys flat in Richmond. Sharon, de huisgenote, nam op. Kate was nog niet thuis geweest. Moest ze de politie bellen?
‘Blijf maar gewoon wachten. Ik laat het je wel weten als ze weer boven water komt. Doe jij alsjeblieft hetzelfde.’
Hij verbrak de verbinding en tuurde door het grote venster naar het meer. Als hij zich niet prettig voelde, ging hij meestal een eindje varen, maar daar was het nu te koud en te winderig voor. Hij stak de gasbrander in de open haard aan, ging voor het vuur zitten en at iets wat hij snel had klaargemaakt. Tegen de tijd dat hij zichzelf ertoe had weten over te halen om Michelle te bellen was het daar eigenlijk al te laat voor.
Hij dacht na over de ontvoering van John Bruno. Het was hem inmiddels duidelijk dat de man was ontvoerd omdat hij werd verondersteld Arnold Ramsey met een valse aanklacht te gronde gericht te hebben. Die aanklacht was pas ingetrokken na tussenkomst van een advocaat wiens identiteit inmiddels bij King bekend was. Hij wilde Michelle daar nu graag over vertellen en keek zelfs nog even naar de telefoon, al was het dan eigenlijk te laat, maar besloot toen dat het ook wel kon wachten. Daarna dacht hij na over wat Kate had gehoord, of meende gehoord te hebben. Wat de geheimzinnige bezoeker had gezegd, was niet Thornton Jorst, maar Trojan Horse , paard van Troje.
En er was nog iets anders wat Kate had gezegd en wat hem niet lekker zat. Volgens Kate had haar moeder verteld dat er tijdens een antioorlogsdemonstratie een politieman om het leven was gekomen, en bovendien had Regina Ramsey aangegeven dat het voorval Arnold Ramsey had geschaad in zijn academische loopbaan. Maar ze had ook beweerd dat Berkeley haar vader officieel had laten promoveren omdat hij zijn proefschrift al had afgerond. Kate had toch moeten beseffen dat het hun niet veel tijd zou kosten om erachter te komen dat Ramsey zijn bul had gehaald in 1974 en dat daaruit zonder veel moeite viel af te leiden dat die demonstratie niets met de oorlog te maken kon hebben gehad. Waarom had ze dat dan gezegd? Hij kon daar geen reden voor bedenken.
Hij keek eens op zijn horloge en zag tot zijn verbazing dat het al na middernacht was. Nadat hij had gecontroleerd of alle deuren en ramen goed afgesloten waren, liep hij met het pistool dat hij van Michelle had gekregen naar boven, hij deed zijn slaapkamerdeur op slot en schoof voor alle zekerheid het schrijfbureau ervoor. Voordat hij zich uitkleedde en in bed ging liggen, controleerde hij of het pistool wel geladen was en of er een patroon in de kamer zat. Met het pistool naast zich op het nachtkastje viel hij snel in slaap.