‘Ja, ik heb een Secret Service-agent gesproken die het hele verhaal kende.’
‘Wil je daarmee zeggen dat iemand hierheen is gekomen, de bunker heeft overgenomen en Scott in zijn eigen huis gevangen heeft gezet?’
‘Sean zei dat het misschien een truc was om ons op een dwaalspoor te brengen.’
‘En waar is die briljante detective van ons nu?’
‘Thuis. Hij trekt een paar andere onderzoekslijnen na. Hij is niet erg spraakzaam op het moment. Kennelijk wil hij alleen zijn.’
‘Wat kan mij het nou schelen wat hij wil!’ brulde Parks. ‘Hij heeft deze hele zaak inmiddels misschien al opgelost en hij vertelt het ons niet!’
‘Hoor eens, Jefferson. Hij doet zijn best om achter de waarheid te komen, maar hij doet dat op zijn eigen manier.’
‘Nou, ik begin anders pis- en pisnijdig te worden over die manier van doen van hem.’
‘Ik zal wel eens met hem praten. Misschien kunnen we dan binnenkort iets afspreken.’
‘Ik weet niet hoe lang ik hier nog ben. Waarschijnlijk ben ik morgen pas klaar. Praat maar met King en maak hem duidelijk dat het niet verstandig is om informatie achter te houden. Als ik erachter kom dat hij over nog meer bewijsmateriaal beschikt waarover hij ons niet heeft verteld, gooi ik hem in een cel die heel erg lijkt op de cel die jullie daar in die bunker hebben gezien. Is dat duidelijk?’
‘Volkomen.’
Michelle verbrak de verbinding en trok de telefoonlijn van haar laptop uit de muur, rolde die op en stopte hem weer in het koffertje. Daarna stond ze op en liep naar de andere kant van de kamer om iets uit haar rugzak te pakken. Ze werd zo in beslag genomen door haar eigen gedachten dat ze niet keek waar ze liep, struikelde en languit op de vloer viel. Ze krabbelde weer overeind en keek met een boos gezicht naar de roeiriem die half onder het bed uit stak, waar ze hem samen met alle andere rommel uit haar auto onder had geschoven. Er lagen nu zoveel spullen onder haar bed dat er telkens weer dingen onderuit rolden en haar slaapkamer soms wel een stormbaan leek. Dit was al de derde keer dat ze over iets was gestruikeld. Ze besloot er iets aan te doen.
Terwijl Michelle strijd leverde tegen de rommel werd het gesprek dat ze zojuist met Jefferson Parks had gevoerd, opgeslagen in een klein hoopje printplaatjes en kabeltjes. Zonder dat de hoteleigenaren daar weet van hadden, zat er in de stekkerdoos van haar telefoonaansluiting een uiterst geavanceerd afluisterapparaatje verborgen, dat niet alleen alle gesprekken kon afluisteren die in de kamer werden gevoerd, maar ook alle telefoongesprekken, inclusief de reacties van degene aan de andere kant van de lijn.
Achthonderd meter van het hotel stond een bestelwagentje langs de straatkant. In dat bestelwagentje luisterde de Buick-man voor de derde keer het gesprek af en hij zette daarna de recorder uit. Hij pakte zijn telefoon, toetste een nummer in en belde een paar minuten met iemand. Hij beëindigde het gesprek met: ‘Ik ben echt onuitsprekelijk teleurgesteld.’
Bij die woorden liepen degene aan de andere kant van de lijn de rillingen over de rug.
‘Doe het,’ zei hij. ‘Vannacht nog.’
De Buick-man verbrak de verbinding en keek naar het hotel. Michelle Maxwell had eindelijk de eerste plaats op zijn lijstje weten te bereiken. In stilte feliciteerde hij haar daarmee.
•64•
Hoewel er nu heel veel tegelijk gebeurde, had King op de een of andere manier toch de tijd weten te vinden om een afspraak te maken met een beveiligingsbedrijf in Lynchburg. Door het raam in de voorgevel zag hij dat een bestelbusje met het logo a-1 security voor zijn huis tot stilstand kwam.