Maar toch, het was zíjn blokhut en dat aanhoudingsbevel was uitgevaardigd wegens verboden wapenbezit. Ze bekeek het document eens wat aandachtiger. Wat hield die overtreding nou precies in? En waarom was de Secret Service er niet in geslaagd het bevel uit te voeren? Helaas stond dat niet in de documenten.
Geërgerd gaf ze het op en ze bladerde verder tot ze op een naam stuitte die haar even deed aarzelen. Voor haar was het feit dat Joan daar een streep door had gezet en daarmee diegene duidelijk als verdachte buiten beschouwing had gelaten, niet doorslaggevend. Want hoewel ze het waarschijnlijk niet openlijk zou toegeven, beschikte ze als het om vaardigheden als rechercheur en detective ging over net zoveel zelfvertrouwen als King.
Langzaam sprak ze de naam uit, en ze rekte daarbij de laatste twee lettergrepen.
‘Doug Denby.’ Ritters chef-staf. In Joans aantekeningen stond te lezen dat Denby er na de aanslag op Ritter juist op vooruit was gegaan en dat hij land en grond had geërfd in Mississippi. Om die reden had Joan besloten dat Denby niet degene kon zijn die ze zochten, maar Michelle was daar nog niet zo zeker van. Waren die paar telefoontjes die Joans mensen hadden gevoerd en dat kleine beetje algemene achtergrondinformatie dat ze hadden opgevraagd wel voldoende om die conclusie te rechtvaardigen? Joan was niet naar Mississippi gegaan om met eigen ogen te kijken. Ze had Doug Denby nooit gezien. Had hij zich werkelijk als een soort landjonker in Mississippi gevestigd? Kon hij niet net zo goed hier in de buurt rondhangen, terwijl hij wachtte op een gelegenheid om zijn volgende slachtoffer te vermoorden of te ontvoeren? King had gezegd dat Denby als campagneleider volkomen voorbijgestreefd was door Sidney Morse en dat hij dat Morse diep kwalijk had genomen. Misschien was Denby ook Ritter wel gaan haten. Maar wat zou hij te maken gehad kunnen hebben met Arnold Ramsey? Gesteld natuurlijk dat die twee werkelijk iets met elkaar te maken hadden gehad. Of met Kate Ramsey? Had hij zijn rijkdom gebruikt om een soort wraakcampagne op touw te zetten? Tot dusverre had Joans onderzoek die vragen niet kunnen beantwoorden.
Michelle pakte een pen en schreef Denby’s naam onder de naam die Joan had doorgestreept. Ze vroeg zich af of ze King zou bellen om hem te vragen wat hij zich over de man herinnerde. Misschien moest ze maar eens met Joans aantekeningen naar King toe gaan, en hem dan dwingen met haar om de tafel te gaan zitten en die aantekeningen samen met haar door te werken. Ze zuchtte. Misschien wilde ze gewoon graag bij hem zijn. Ze schonk zich nog een kopje thee in, keek eens uit het raam en zag dat het bewolkt begon te raken. Zo te zien kon het elk ogenblik gaan regenen. Toen ging de telefoon.
Het was Parks. ‘Ik zit nog in Tennessee,’ zei hij, en het klonk niet of hij daar erg blij mee was.
‘Nog nieuws?’
‘We hebben een paar mensen verhoord die hier in de buurt wonen, maar die konden ons niet verder helpen. Ze kenden Bob Scott niet, hadden hem nooit gezien enzovoort, enzovoort. Die blokhut was eigendom van Bob Scott. Hij heeft hem overgenomen uit de nalatenschap van een ouwe vent die daar een jaar of vijf heeft gewoond, maar die volgens zijn familie nooit heeft geweten dat er een bunker onder lag. Die bunker is behoorlijk grondig uitgekamd, maar heeft niets opgeleverd, op die oorbel die jullie hebben gevonden na.’
‘Sean heeft die gevonden. Ik niet.’ Ze aarzelde even en zei toen: ‘Hoor eens, hij heeft nóg iets gevonden.’ Ze vertelde hem over de naam van het dorpje in Vietnam die in de wand van die andere gevangeniscel was gekrast.
Parks was woedend. ‘Waarom heeft hij me dat dan niet verteld terwijl hij daar in die bunker was?’
‘Dat weet ik niet,’ zei ze, en toen dacht ze aan de manier waarop King ineens afstand van haar had genomen. ‘Misschien durfde hij op dat moment niemand te vertrouwen.’
‘Dus je hebt kunnen bevestigen dat dat het plaatsje was waar Scott tijdens de oorlog in Vietnam gevangen heeft gezeten?’