Het weer was inmiddels alweer een stuk killer, en dus stapelde ze een paar houtblokken en wat aanmaakhoutjes op in de open haard en stak de stapel daarna aan met wat lucifers en een opgerolde krant. Ze bestelde een pot thee en iets te eten, maar na wat Joan was overkomen, hield ze de ober die het eten kwam brengen scherp in de gaten, en ze lette er goed op dat haar hand op haar pistool bleef rusten totdat hij weer de kamer uit was. Ze had een ruime hotelkamer, die was ingericht in een stijl die niet alleen duur aandeed, maar ook nog smaakvol was, en die een goedkeurende glimlach op het gezicht van Thomas Jefferson zou hebben gebracht. Het knapperende haardvuur maakte de sfeer nog behaaglijker. Het hotel was echter zo duur dat ze inmiddels iets anders zou hebben moeten zoeken als de Secret Service niet had aangeboden minstens voor een paar dagen haar verblijfkosten te vergoeden. Daar werd ongetwijfeld iets voor terug verwacht, namelijk een oplossing voor deze grillige en bizarre zaak, en de Secret Service was zich er zeker van bewust dat zij – samen met King – tot nu toe de beste ideeën voor een oplossing had aangedragen. Ze was echter niet zo naïef om niet te beseffen dat het betalen van haar hotelrekeningen voor de Secret Service ook een handige manier was om in de gaten te houden waar ze uithing.
Ze ging in kleermakerszit op de vloer zitten, sloot haar laptop aan op de splinternieuwe kabelaansluiting in de wand achter de in achttiende-eeuwse stijl gemaakte secretaire, en begon met het onderzoek dat King haar had gevraagd te doen, ook al was het dan nog zo ongebruikelijk. Zoals ze al had voorspeld, was de informatie niet te vinden in de databank van de Secret Service, en daarom belde ze een paar collega’s. Bij de vijfde keer bellen trof ze iemand die haar iets wijzer kon maken. Ze gaf de man de informatie die King haar had gegeven.
‘Ja zeker,’ zei de man. ‘Dat weet ik omdat mijn neef in hetzelfde gevangenkamp heeft gezeten en er vel over been uit is gekomen.’
Michelle bedankte hem en hing op. Onmiddellijk daarna belde ze King, die tegen die tijd al thuis was.
‘Oké,’ zei ze, terwijl ze haar gevoel van triomf nauwelijks verborgen wist te houden. ‘Eerst moet je zeggen dat ik de allerbriljantste detective ben op Miss Marple na.’
‘Miss Marple? Ik dacht dat je Sherlock Holmes of Hercule Poirot zou zeggen,’ zei hij.
‘Die waren niet slecht, voor mannen. Maar Jane Marple staat echt op eenzame hoogte.’
‘Goed, je bent de beste detective op Miss Marple na, wijsneus. Wat ben je te weten gekomen?’
‘Je had gelijk. De naam die je me hebt gegeven, was de naam van het dorpje waar hij gevangen is gehouden en waaruit hij is ontsnapt. En wil je me dan nu vertellen wat er aan de hand is? Waar heb je die naam vandaan?’
King aarzelde even, maar zei toen: ‘Die stond in de wand van de gevangeniscel gekrast, in die bunker in Tennessee.’
‘Mijn god, Sean. Betekent dat wat ik denk?’
‘Er stond een Romeins cijfer II achter. Dat kan wel kloppen. Dit was zijn tweede gevangenkamp. Ik denk dat dat de manier is waarop hij daartegenaan keek. Eerst Vietnam, en daarna Tennessee.’
‘Dus Bob Scott heeft daar gevangengezeten en die inscriptie daar achtergelaten om ons dat te laten weten?’
‘Zou kunnen. Maar vergeet niet dat die inscriptie ook bedoeld kan zijn om ons op een dwaalspoor te brengen.’
‘Dan hebben ze daar wel een heel vreemde manier voor gekozen.’
‘Dat is waar. En dan is er nog iets.’
‘Wat?’ zei ze snel.