Toen Michelle weg was, draaide King zich om, las nog eens wat er op de wand geschreven stond en prentte het zich goed in. Hij dacht er even over na of hij het de anderen zou vertellen, maar besloot dat ze het maar op eigen kracht moesten zien te vinden. Als hij gelijk had, wierp dit een heel ander licht op deze zaak.
•62•
Tijdens de terugrit naar Wrightsburg zat King humeurig voor zich uit te staren, en wel zo nadrukkelijk dat Michelle het uiteindelijk maar opgaf en hem bij zijn huis afzette.
‘Ik ga terug naar het hotel,’ zei ze, ‘om daar eens een paar dingen uit te zoeken. Ik denk dat ik ook de Secret Service maar eens bel. Per slot van rekening ben ik daar nog steeds in dienst.’
‘Prima,’ zei King verstrooid. ‘Goed idee.’ Hij wendde zijn ogen af.
‘Waar zit je aan te denken?’ Ze glimlachte en liet haar hand even op zijn arm rusten. ‘Kom op, Sean. Vertel het me nou maar. Je hebt daar iets gezien, hè?’
‘Niet nu, Michelle. Ik moet even heel goed nadenken.’
‘Oké. Het is jouw huis. Jij mag zeggen wat er gebeurt,’ zei ze kortaf. Ze was duidelijk gekwetst omdat hij geen behoefte had aan haar hulp.
‘Wacht even,’ zei hij. ‘Je kunt wél iets voor me doen. Je hebt toch nog steeds toegang tot de databank van de Secret Service?’
‘Ik denk van wel. Een vriend van me zorgt ervoor dat mijn administratief verlof met vertraging wordt verwerkt. En nu ze me zo onverwacht vakantie hebben laten opnemen, weet ik eigenlijk niet eens wat mijn status precies is. Maar daar kan ik snel genoeg achter komen. Mijn laptop ligt nog in het hotel. Ik zal wel even inloggen. Wat wil je weten?’
Toen hij dat haar vertelde, keek ze heel verbaasd. ‘Wat heeft dát er nou mee te maken?’
‘Misschien niets. Misschien alles.’
‘Nou, ik denk niet dat de Secret Service daarover iets in haar databank heeft staan.’
‘Probeer het dan ergens anders te vinden. Als detective ben je behoorlijk goed.’
‘Ik weet niet zeker of je dat wel meent,’ zei ze. ‘Tot nu toe zijn al mijn grote theorieën onjuist gebleken.’
‘Als je hierachter weet te komen, zijn al mijn twijfels verdwenen.’
Ze stapte in de auto. ‘Heb je trouwens een pistool bij je?’
Hij schudde van nee. ‘Dat hebben ze me niet teruggegeven.’
Ze trok haar eigen pistool en gaf het aan hem. ‘Hier. Als ik jou was, zou ik het maar mee naar bed nemen.’
‘En jij dan?’
‘Agenten van de Secret Service hebben altijd een reserve-exemplaar. Dat weet je toch?’
Twintig minuten nadat Michelle was vertrokken, stapte King in zijn Lexus en reed naar zijn kantoor. Hij was daar jarenlang minstens vijf dagen per week naartoe gegaan, tot hij Howard Jennings dood op de vloer had zien liggen. Nu was het net of hij voor het eerst een vreemd land binnenstapte. Het was er koud en donker. Hij deed het licht aan, zette de thermostaat wat hoger en liet de vertrouwde inrichting eens op zich inwerken. Hieraan was duidelijk te zien hoe ver hij zich had weten te ontworstelen aan de afgrond waarin de aanslag op Ritter hem had gestort. Maar terwijl hij het smaakvolle olieverfschilderij aan de muur bewonderde, met zijn hand over de mooie mahoniehouten lambrisering streek en de orde en rust van zijn kantoor in zich opnam, de orde en rust die een weerspiegeling vormden van die in zijn prachtige woning, leverde hem dat niet het gebruikelijke gevoel van kalmte en voldoening op. Hij voelde zich eerder een beetje leeg. Wat had Michelle ook weer gezegd? Dat zijn huis kil was. Een beetje nep zelfs. En dat hij dat misschien niet altijd zo prettig had gevonden als tegenwoordig. Was hij dan werkelijk zoveel veranderd? Nou, hield hij zichzelf voor, dat was dan noodgedwongen geweest. Je moest de kansen die het leven je gaf zien te benutten en als je er niet in slaagde om je aan te passen werd je langs de weg aan je lot overgelaten en kon je je daar in je eigen zelfmedelijden gaan liggen wentelen.