De cel was leeg.
‘Alle cellen zijn leeg,’ gromde Parks. ‘Deze hele operatie is een grote flop, maar er zijn hier niet zo lang geleden nog mensen geweest en ik laat alles heel grondig uitkammen.’
Hij liep weg om een stel onderzoeksteams op te trommelen die de hele bunker zouden afspeuren. King keek in de cel en scheen toen met zijn zaklantaarn over de scheuren in de vloer. Toen hij in een daarvan een schittering zag, voelde hij een scheut van opwinding. Hij stapte de cel binnen, keek onder het smalle bed en zei tegen Michelle: ‘Heb je een zakdoek?’
Ze gaf hem er een en hij gebruikte die om er een blinkend voorwerp uit te trekken.
Michelle keek ernaar en zei: ‘Die is van Joan.’
King wierp haar een sceptische blik toe. ‘Hoe weet je dat nou? Het is een doodgewone oorbel.’
‘Voor een man wel, ja, maar vrouwen letten op dat soort dingen. Kleren, haar, sieraden, nagels en schoenen, alles wat andere vrouwen ook maar op of aan hun lijf dragen. Mannen kijken bij een vrouw alleen maar naar haar borsten en haar billen, meestal in die volgorde, en soms dan ook nog even welke kleur haar ze heeft, maar daar blijft het dan wel bij. Deze is van Joan. De laatste keer dat we haar hebben gesproken had ze hem in.’
‘Dus ze is hier geweest.’
‘Maar nu niet meer, en dat wil zeggen dat de kans groot is dat ze nog leeft.’
‘Misschien heeft ze die oorbel wel met opzet laten vallen,’ zei King.
‘Precies. Om ons te laten weten dat ze hier is geweest.’
Terwijl Michelle Parks de oorring ging brengen, stapte King de cel daarnaast binnen en scheen met zijn zaklantaarn de cel rond. Hij deelde de ruimte op in verschillende vakken en werkte die een voor een af, maar zonder iets van belang te vinden. Hij keek ook onder het bed, en toen hij zijn bovenlijf daar weer onder vandaan trok, stootte hij zijn hoofd. Hij stond op, wreef over zijn achterhoofd en merkte dat de kleine matras van zijn plaats was geschoven. Hij boog zich eroverheen om het ding weer recht te leggen voordat hij op zijn donder kreeg omdat hij iets had aangeraakt op de plek van een misdrijf.
En toen zag hij het. De inscriptie zat in de wand, en was aan het oog onttrokken geweest door de matras. Hij bukte zich weer en scheen erop met de zaklantaarn. Het moest zwaar werk zijn geweest om dit in het beton te griffen, waarschijnlijk met een vingernagel.
Terwijl hij het tekstje las, voelde hij in zijn hoofd iets klikken en hij dacht terug aan het beeld van de zware Chevrolet Suburban die de helling af reed, naar de blokhut toe. Er was iets wat Kate hem had verteld, iets wat hij nu pas werkelijk begon te begrijpen. Als dat waar was, wat hadden ze het dan allemaal verschrikkelijk mis gehad!
‘Wat doe je?’
Hij draaide zich snel om en zag dat Michelle verbaasd naar hem stond te kijken.
‘Ik doe alsof ik Sherlock Holmes ben en dat lukt me niet,’ zei hij, en hij trok een wat verlegen gezicht. Daarna keek hij snel even achterom. ‘Hoe gaat het daar?’
‘De onderzoeksteams maken zich gereed. Ik denk niet dat ze onze aanwezigheid op prijs zullen stellen.’
‘Begrepen. Waarom zeg jij niet even tegen Parks dat we teruggaan naar Wrightsburg? We spreken af bij mij thuis.’
Michelle keek eens om zich heen. ‘Ik had echt gehoopt dat we vandaag antwoord op al onze vragen zouden krijgen, maar in plaats daarvan hebben we er alleen maar meer.’