King en Michelle zagen hoe de Suburban voor de blokhut tot stilstand kwam en de bestuurder uitstapte. Er waren geen andere wagens te zien, er kringelde geen rook omhoog vanuit de schoorsteen en op het voorerf was zelfs geen hond of kat te bekennen. Er zaten vijf zwaarbewapende federale agenten in de wagen, maar door de getinte ruiten waren ze van buitenaf niet zichtbaar. Nou, dacht King, de strategie van het paard van Troje had al duizenden jaren gewerkt en zou hopelijk nu ook weer werken. Terwijl hij daar een beeld probeerde te vormen van de plekken waar de andere agenten zich nu schuilhielden, kwam er vaag een gedachte in hem op. Hij zette die echter van zich af en richtte zijn aandacht op het komende beleg.
De blokhut was omsingeld. Verscholen achter de alomtegenwoordige rotsblokken lagen de marshals languit in de modder en op het gras, met hun wapen strak gericht op deuren, ramen en andere zones die een goede kans boden op een dodelijke treffer. King dacht dat degene die zich nu in de blokhut bevond, wie dat dan ook mocht zijn, wel over magische krachten moest beschikken om uit dit net te kunnen ontsnappen. En toch kon die ondergrondse bunker problemen opleveren. Hij had het er met Parks over gehad. Op de blauwdrukken die de marshal had weten te krijgen, was één essentieel punt niet te zien geweest: de locatie van de buitendeuren en de luchtschachten. En toch moesten die er zijn. Om te verhinderen dat er mensen zouden ontsnappen via deze uitgangen had Parks marshals geposteerd op alle plekken waarvan redelijkerwijs verwacht mocht worden dat de bunker er over een deur of luchtschacht beschikte.
Een van de marshals liep naar de voordeur toe terwijl een andere uit de Suburban tevoorschijn kwam en een landmeterdriepoot neerzette. Op de portieren stond het logo van de dienst Publieke Werken van deze provincie afgebeeld, maar onder hun volumineuze donsgevoerde jack bevond zich een kogelvrij vest en hun pistool hing met een klemmetje aan hun riem, zodat het snel getrokken kon worden. De mannen in de grote Chevrolet beschikten over voldoende vuurkracht om het tegen een heel regiment van het leger op te nemen.
King en Michelle keken met ingehouden adem toe hoe de agent aanklopte. Er gingen een paar seconden voorbij, toen een minuut. Hij klopte nog eens en riep iets. Er ging nog een minuut voorbij. Hij liep eens om de hut heen en kwam een minuut later aan de andere kant tevoorschijn. Terwijl hij terugliep naar de auto leek hij in zichzelf te praten, maar in werkelijkheid, wist King, vroeg hij Parks nu toestemming om de aanval in te zetten. Die toestemming moest hij gekregen hebben, want de achterportieren van de Suburban vlogen open en de manschappen sprongen een voor een naar buiten. Snel holden ze naar de deur, waar het slot werd geforceerd door een schot uit het geweer van de voorste man. Zeven manschappen renden door de deuropening de blokhut in. Aan alle zijden van de blokhut zagen King en Michelle mannen uit het bos tevoorschijn komen en naar de blokhut toe lopen, met hun geweer in de aanslag en gereed om het vuur te openen.
Ze stonden allemaal gespannen te wachten op de schoten waaruit zou blijken dat de vijand er was en dat hij bereid was om in een daverende schotenwisseling roemrucht ten onder te gaan, maar het enige wat er te horen viel, was het ruisen van de bladeren in de wind, met af en toe het tjilpen van een vogeltje. Dertig minuten later klonk het sein veilig en reden Michelle en King naar de blokhut toe om zich daar weer aan te sluiten bij Parks en de andere mensenjagers.
De blokhut was klein en bevatte niet meer dan een paar roestige meubelstukken, een lege haard, een paar kasten met wat bedorven levensmiddelen erin en een vrijwel lege koelkast. Een deur in de kelder bleek toegang te bieden tot de bunker.
De bunker was vele malen groter dan de blokhut. Hij was schoon en goed verlicht, en duidelijk nog maar heel kortgeleden in gebruik geweest. Hij beschikte over een aantal opslagruimten en hoewel de planken langs de muren daarvan leeg waren, was aan de patronen in het stof duidelijk te zien dat er niet langgeleden nog van alles op had gestaan. Er was ook een schietbaan, die te oordelen naar de geur die er hing, eveneens nog kortgeleden in gebruik was geweest. Toen ze bij de gevangeniscellen kwamen, liet Parks King en Michelle met een knikje weten dat ze verder mochten komen, en vervolgens liepen ze achter hem aan door de gang naar een van de cellen, waarvan de deur half openstond. Met zijn voet duwde Parks die helemaal open.