‘Dat weet ik. We doen een verrassingsinval en wel met een flinke overmacht. Geheel volgens het boekje. Dat is de beste manier die ik ken.’ En daarna zei Parks: ‘Denken jullie echt dat we Bruno daar zullen aantreffen, en Joan misschien ook?’
‘Zou kunnen,’ zei King. ‘Maar of ze dan nog ademen, dat weet ik niet.’
Simmons en de Buick-man waren bijna klaar met hun voorbereidingen. De generatoren stonden klaar en waren volledig operationeel. De leidingen waren gelegd, de springladingen geplaatst en de detonators gereed. Alles was nu opgesteld en gereed voor de grote klap. Alle apparatuur was twaalf keer getest en gecontroleerd. Als alles de dertiende keer nou ook feilloos zou werken, waren ze verzekerd van de overwinning.
Terwijl de Buick-man zijn handwerk in ogenschouw nam, het handwerk dat hem zoveel planning en voorbereiding had gekost, kon er zelfs geen voldane glimlach van af. Simmons merkte het op en legde de doos die hij voor de zoveelste maal aan het controleren was even neer.
‘Nou, het is bijna zover. Het ziet ernaar uit dat het ons gaat lukken. Daar zou je toch een goed gevoel over moeten hebben.’
‘Ga even kijken hoe ze het maken,’ zei de Buick-man kortaf en hij ging in een stoel zitten en liep in gedachten alle details nog eens na.
Simmons liep naar de cellen en keek door de kijkgaatjes in de deuren naar de gevangenen. Ze waren bewusteloos – er had iets in hun eten gezeten – maar het zou nu niet lang duren voordat ze wakker werden. En als alles volgens plan verliep, was hij tegen die tijd onderweg naar het buitenland, met voldoende geld om het verschillende mensenlevens lang te kunnen uitzingen. Hij liep terug naar de plek waar de Buick-man nog steeds zat, met zijn ogen dicht en zijn hoofd gebogen.
‘Hoe lang denk je dat het duurt voordat ze hier aankloppen?’ Simmons vroeg het aarzelend, want hij wist hoe sterk de Buick-man behoefte had aan stilte.
‘Niet lang,’ zei de Buick-man. ‘Niet lang. Ze kunnen nu elk ogenblik een inval doen in de bunker in Tennessee.’
‘Dan komen ze voor een verrassing te staan.’
De Buick-man keek hem geringschattend aan. ‘Dat was wél de bedoeling, ja. Heb je ook maar enig benul van de hoeveelheid denkwerk en planning die ik hieraan heb besteed? Denk je soms dat ik dit allemaal doe om het jou naar de zin te maken?’
Simmons tuurde nerveus naar de vloer. ‘Wanneer komt ze terug?’
‘Ze komt heus wel op tijd. Ze wil het volgende deel niet missen. Ik kijk er zelf eigenlijk ook wel naar uit.’ Hij keek zijn metgezel eens aan. ‘Maar ben jij er ook klaar voor?’
Simmons rechtte zijn rug en probeerde zelfvertrouwen uit te stralen. ‘Ik ben echt voor dit soort dingen in de wieg gelegd.’
De Buick-man nam hem even aandachtig op, liet toen zijn hoofd zakken en deed zijn ogen weer dicht.
•61•
Met behulp van een verrekijker keken King en Michelle vanuit de vrachtwagens toe hoe een van de grote zware Chevrolets over de zandweg naar het huis reed. Het was trouwens meer een blokhut dan een huis. Terwijl hij om zich heen keek, dacht King dat dit wel de meest afgelegen plek moest zijn waar hij ooit was geweest. Ze stonden op de kam van een uitloper van de Great Smoky Mountains en de grond was hier zo oneffen dat de vierwielaandrijving tot het uiterste werd beproefd. Overal om hen heen rezen de dennen, essen en eiken hoog op. Samen vormden ze een dichte wand die ervoor zorgde dat het hier twee uur eerder donker werd dan elders. Zelfs nu, om elf uur ’s ochtends, leek het al donker te worden en er hing een vochtige kou in de lucht die recht door hun kleren heen leek te snijden, zelfs terwijl ze in de auto zaten.