‘Nee. Zoals ik al zei, in die tijd was het sommige mensen er helemaal niet om begonnen om te achterhalen wat zich werkelijk had afgespeeld. Ze waren er alleen maar op uit om zo veel mogelijk veroordelingen te krijgen, ongeacht wat ze daarvoor moesten doen.’
‘Maar bij Ramsey is hen dat niet gelukt?’
‘Nee, Hoewel de openbare aanklager naar mijn mening alleen maar over indirect bewijs beschikte, moest ik toch werken met de feiten waarover ik beschikte, en die waren niet veelbelovend. Bovendien waren de mensen van het OM echt heel gebeten op die zaak. Ze wilden dat die een voorbeeldfunctie zou krijgen. Dat viel hen, denk ik, niet eens zo heel kwalijk te nemen. En toen werd ik van de zaak af gehaald.’
‘Waarom?’
‘De beklaagde kreeg een andere raadsman. Een firma uit het westen, geloof ik. Volgens mij was dat waar Ramsey, gesteld dat het inderdaad Ramsey was, vandaan kwam. Ik ging ervan uit dat zijn familie erachter was gekomen wat er aan de hand was en hem nu te hulp schoot.’
‘Herinnert u zich de naam van die firma nog?’ vroeg Michelle.
Hij dacht even na. ‘Nee, ik heb sindsdien te veel jaren en te veel andere zaken voorbij zien gaan.’
‘En die firma is erin geslaagd om de aanklacht ingetrokken te krijgen?’
‘Niet alleen dat, ik heb gehoord dat ze zelfs alle gegevens over de arrestatie uit de archieven hebben laten verwijderen. Die lui moeten echt goed zijn geweest. Mij is dat in die tijd maar zelden gelukt.’
‘Nou, u zei zelf dat sommige mensen destijds maar heel weinig scrupules hadden,’ zei King. ‘Misschien is er wel iemand omgekocht. Een openbare aanklager of iemand van de politie.’
‘Dat zou het geval kunnen zijn,’ zei Holmgren. ‘Als je bewijsmateriaal gaat vervalsen, neem ik aan dat je er ook niet voor terugdeinst om geld aan te nemen om een verdachte zonder veroordeling te laten lopen. De zaak werd toegewezen aan een enorm ambitieuze aanklager. Ik vond het maar een gladjanus. Het was echt iemand die elke kans greep die hij maar kreeg om hogerop te komen. Ik heb hem nooit over de schreef zien gaan, maar er waren mensen op zijn afdeling die dingen deden die echt niet door de beugel konden. Ik had erg te doen met zijn chef, want toen het een paar jaar later allemaal uitkwam, heeft die de volle laag gekregen. Billy Martin was een goede kerel en dat had hij niet verdiend.’
King en Michelle keken de man verbijsterd aan. Toen King eindelijk iets wist uit te brengen, vroeg hij: ‘En hoe heette die openbare aanklager in de zaak tegen Arnold Ramsey?’
‘O, die zal ik nooit vergeten. Het was die ontvoerde presidentskandidaat. John Bruno.’
•59•
King en Michelle reden vanuit Holmgrens huis rechtstreeks naar de Virginia Commonwealth University in Richmond. Kate Ramsey was niet aanwezig op de faculteit openbaar bestuur, maar ze wisten de receptioniste zover te krijgen dat ze Kates telefoonnummer thuis gaf. Ze belden, maar toen er werd opgenomen, bleek het degene te zijn met wie Kate een flatje deelde. Ze wist niet waar Kate uithing. Ze had haar vanochtend gezien, maar verder niet meer. Toen Michelle vroeg of ze even konden langskomen, zei de vrouw aarzelend ja.
Op weg naar Kates flat vroeg Michelle: ‘Denk je dat Kate weet dat Bruno en haar vader iets met elkaar te maken hebben gehad? Nee toch? Dat kan niet.’
‘Ik heb het akelige gevoel dat je je daar wel eens in zou kunnen vergissen.’
In Kates flat hadden ze een kort gesprek met Kates huisgenote. Ze heette Sharon en aanvankelijk had ze geen zin om hen te woord te staan, maar toen Michelle haar identiteitsbewijs van de Secret Service liet zien, werd ze heel wat mededeelzamer. Met haar toestemming keken ze in Kates kleine slaapkamer rond, maar zonder daar iets bruikbaars te vinden. Kate was dol op lezen en haar kamer stond vol met hoge stapels boeken die zelfs voor de meeste academici zware kost zouden zijn. Toen zag King op de bovenste plank van de kast een doos staan. Hij maakte hem open en trof daarin een trommeltje aan met schoonmaakspullen voor een revolver en een doosje met 9mm-patronen.