Er verscheen een sombere uitdrukking op Summers’ gezicht. ‘Ik heb het nieuws over de ontvoering van John Bruno gevolgd en dat zaakje stinkt. Ik heb behoorlijk vaak met de Secret Service samengewerkt, en de verhalen die ik heb gehoord over de idiote stunts die de mensen die jullie moeten bewaken soms uithalen… En als er dan eens iets misgaat, hebben jullie het gedaan. Ze hebben je gewoon genaaid, Michelle. Zo simpel ligt dat.’
‘Bedankt. Mijn vader zei dat u informatie had die misschien nuttig voor ons zou kunnen zijn.’
‘Inderdaad. Ik was destijds een soort officieuze geschiedschrijver van de politiemacht, en reken maar dat het toen een opwindende tijd was. Als de mensen tegenwoordig soms denken dat het land naar de verdommenis gaat, moeten ze eens iets lezen over de jaren zestig en zeventig.’ Terwijl hij zat te praten haalde hij een dossiermap tevoorschijn. ‘Ik heb hier wat materiaal dat misschien bruikbaar zou kunnen zijn.’ Hij zette een leesbril op. ‘In 1974 was het land tot op het bot verdeeld over de Watergate-affaire. Veel mensen waren echt des duivels op Nixon.’
‘Ik neem aan dat sommige demonstraties wel een beetje uit de hand zijn gelopen,’ zei King.
‘O, zeker. De politie in Washington was tegen die tijd wel gewend aan grootschalige demonstraties, maar toch… je wist maar nooit.’ Hij duwde zijn bril wat hoger op zijn neus en las zijn aantekeningen even door. ‘De inbraak in het Watergate-gebouw vond plaats in 1972 en ongeveer een jaar later kreeg het land te horen dat Nixon bandopnamen had laten maken van alle gesprekken die hij voerde in het Witte Huis. Hij beriep zich op het vertrouwelijke karakter daarvan en wilde ze niet vrijgeven. Nadat hij in oktober 1973 de speciale aanklager had ontslagen, kreeg de hele affaire echter pas echt vaart en begonnen de mensen over zijn afzetting te praten. In juli 1974 besloot het Hooggerechtshof dat Nixon weliswaar de hoogste gekozen functionaris van de Verenigde Staten was, maar dat hem dat niet het recht gaf om bandopnamen van zijn ambtsgesprekken tot staatsgeheim te verklaren. Vlak voordat het Hooggerechtshof die uitspraak deed – in mei 1974 of zo – begonnen de gemoederen hier in Washington erg verhit te raken. Er was een enorme demonstratie gepland op Pennsylvania Avenue, met duizenden demonstranten.
We hadden de mobiele eenheid op volle sterkte laten uitrukken, en er waren ook tientallen bereden agenten, honderden agenten van de Secret Service, enkele eenheden van de Nationale Garde, een “Special Weapons And Tactics”-team en zelfs een tank. Echt het grote werk. Ik zat toen al tien jaar bij de politie en had behoorlijk veel rellen meegemaakt, maar ik weet nog hoe bang ik toen was. Ik had het gevoel dat ik in het een of andere derdewereldland rondliep in plaats van in de Verenigde Staten.’
‘En er is een politieman om het leven gekomen?’ vroeg Michelle.
‘Nee, iemand van de Nationale Garde,’ zei Summers. ‘Hij lag in een steegje. Zijn schedel was ingeslagen.’
‘En er is iemand voor opgepakt,’ zei King. ‘Maar hoe konden ze nou weten wie het gedaan had? Zo te horen heerste daar een absolute chaos.’
‘Nou, en toch is er iemand opgepakt en er zou ook een vervolging tegen hem worden ingesteld, maar daar hebben we nooit meer iets over gehoord. Ik weet niet waarom, want die jongen van de Nationale Garde was hartstikke dood en het was duidelijk moord. Het heeft in de kranten gestaan, maar toen kwam het Hooggerechtshof met die uitspraak tegen de president en in augustus 1974 nam Nixon ontslag, en dat was allemaal veel belangrijker. De mensen leken de dood van die gardist volkomen vergeten te zijn. Je hoorde er gewoon niets meer over. Na de moorden op Robert Kennedy en Martin Luther King, de oorlog in Vietnam en het Watergate-schandaal waren de mensen al het gedoe gewoon zat, denk ik.’
King zat nu op het puntje van zijn stoel. ‘Weet u de namen van degenen die zijn opgepakt? En van de agenten die de arrestatie hebben uitgevoerd of de openbare aanklager die daar opdracht toe heeft gegeven?’