‘Als dat het geval is, moeten we daar wel het een en ander over te weten kunnen komen.’
‘En de advocatenfirma die tussenbeide is gekomen, zou dat ook een firma uit Washington kunnen zijn?’
‘Daar komen we wel achter.’ King haalde zijn mobieltje tevoorschijn en toetste een nummer in. ‘Ik bel Joan wel even. Die is heel goed in het opduiken van dit soort informatie.’ Er werd echter niet opgenomen en King sprak een bericht in.
‘Als iemand heeft weten te voorkomen dat Ramsey werd vervolgd, dan is dat een tastbaar gegeven. Daar moet toch iets over te vinden zijn.’
‘Dat hoeft niet per se. Het is echt niet mogelijk om erachter te komen waar iedereen destijds is geweest. God, misschien heeft Jorst toen wel stenen staan gooien naar het stadhuis van Los Angeles zonder dat we dat ooit zullen kunnen bewijzen. Het zou ook wel eens onmogelijk kunnen blijken om nog iemand te vinden die daar iets over wil vertellen. En als er in de archieven ook al niks te vinden is, dan is het: poef ! Alle sporen uitgewist.’
King knikte. ‘Dat klinkt volkomen logisch. Maar we moeten het nog steeds natrekken en dat gaat ons tijd kosten.’
‘Ja,’ zei Michelle. ‘En ik heb zo het gevoel dat we nu niet veel tijd meer hebben.’
•55•
King en Michelle overnachtten in een motel niet ver van het Atticus en reden de volgende ochtend terug naar Wrightsburg. Parks wachtte hen op bij Kings huis.
‘Heb je iets van Joan gehoord?’ vroeg King. ‘Ik heb het gisteravond geprobeerd, maar er werd niet opgenomen.’
‘Ik heb haar gisteravond gesproken. Ze had in de doos die ik had meegenomen iets gevonden over Bob Scott.’ Hij vertelde King en Michelle over het aanhoudingsbevel dat in Tennessee was uitgevaardigd.
‘Als het hier om dezelfde Bob Scott gaat, kan híj misschien een aanknopingspunt bieden, zodat we eindelijk meer te weten kunnen komen,’ zei King.
‘Bel Joan nog eens, dan spreken we af hoe we dit aanpakken.’
King toetste Joans nummer in, maar er werd nog steeds niet opgenomen. Daarna belde hij het nummer van de receptie van het hotel waar ze logeerde. Terwijl hij naar de baliemedewerker luisterde, werd zijn gezicht lijkbleek en zijn knieën begonnen te knikken.
Parks en Michelle stonden hem allebei ongerust aan te kijken.
‘Sean. Wat is er?’ vroeg ze zachtjes.
King schudde vol ongeloof het hoofd. ‘Joan is ontvoerd.’
Joan had gelogeerd in een huisje aan de achterzijde van het terrein. Haar tasje en mobiele telefoon lagen op de vloer van haar kamer. Het dienblad met eten was onaangeroerd. De schoenen die ze de vorige dag had gedragen, lagen op de vloer. Van een van de schoenen was de hak afgebroken. Het huisje had een achterdeur die toegang bood tot een achterplaatsje, waar de auto geparkeerd had kunnen staan waarmee Joan weggehaald had kunnen worden zonder dat iemand daar ook maar iets van zou merken. Toen King, Michelle en Parks het hotel bereikten was sheriff Williams al met een paar van zijn manschappen bezig verklaringen op te nemen en het schaarse bewijsmateriaal te verzamelen.
De ober die het eten was komen brengen, was inmiddels grondig verhoord. Het was een jonge man die al een paar jaar bij het hotel werkte en die duidelijk overstuur was van de gebeurtenissen. Hij vertelde dat hij toen hij Joan haar eten was gaan brengen, was aangesproken door een jonge vrouw. Nadat hij had gezegd dat dit eten inderdaad voor Joan was bedoeld, had die hem verteld dat ze Joans zus was en dat ze net was aangekomen. Ze wilde haar zus verrassen door zelf het eten te brengen. Het had hem heel onschuldig geleken, het was een knappe meid geweest én ze had hem 25 dollar fooi gegeven voor de moeite. Hij had haar dan ook meteen het dienblad gegeven en was teruggelopen naar het hotel. Meer kon hij niet vertellen. Het signalement dat hij van de vrouw had gegeven, was zo algemeen dat ze er niet veel aan zouden hebben.