Jorsts werkkamer grensde aan de woonkamer en vormde een betere afspiegeling van zijn persoonlijkheid. Het bureau lag vol met hoge stapels boeken en documenten, net als de vloer en de kleine leren bank. Het rook er sterk naar verschaalde sigaretten- en sigarenrook en King zag een asbak vol peuken op de vloer staan. De planken van de goedkope boekenkasten die hier langs de wanden stonden, waren in het midden doorgezakt onder de last van de vele boeken die ze moesten torsen. King keek wat rond op het bureau en trok de laden van het bureau open om te zien of hij ergens een geheime bergplaats kon ontdekken, maar zonder resultaat. Het leek hem niet waarschijnlijk dat er een deur naar een geheime gang zou opengaan als hij ergens een paar boeken uit de kast haalde, maar omdat dat nou eenmaal zo hoorde, probeerde hij het toch even. Er gebeurde niets.
Jorst had gezegd dat hij aan een boek werkte, en de hoge stapels aantekeningen, kladversies en schema’s leken dat te bevestigen. Ordelijk werken was kennelijk niet zijn sterkste punt. King stond vol weerzin naar de rommel te kijken. Als hij hier moest wonen, zou hij het er geen tien minuten uithouden, al moest hij toegeven dat zijn eigen flat er toen hij jong was nog veel erger had uitgezien. Maar hij was eroverheen gegroeid en Jorst duidelijk niet. Even dacht hij erover om Michelle ook binnen te laten komen om haar een dosis rotzooi te laten opsnuiven. Daar zou ze waarschijnlijk erg van opkikkeren.
Toen hij in de stapels onder het bureau begon te graven, vond hij daar een agenda, maar die leverde opvallend weinig informatie op. Vervolgens liep hij naar de eerste verdieping. Er waren daar twee slaapkamers, waarvan er één zeer nadrukkelijk in gebruik was. Hier was Jorst wat netter. Zijn kleren waren netjes en ordelijk opgeborgen in zijn kleine kleerkast en zijn schoenen stonden in een cederhouten schoenenrek. King keek onder het bed en zag daar alleen een paar stofvlokken. In de aangrenzende badkamer was niet veel meer te vinden dan een vochtige handdoek op de vloer en wat toiletartikelen op het plankje boven de wastafel. Hij liep naar de andere slaapkamer, die duidelijk als logeerkamer in gebruik was. Ook deze kamer had een bijbehorende badkamer, maar daar waren geen handdoeken of toiletartikelen te vinden. Er hing een plank aan een van de wanden, waar geen boeken op stonden, maar wel een stel foto’s. In het licht van de zaklantaarn bekeek hij ze een voor een. Het waren foto’s van Jorst met verschillende andere mensen, die King geen van allen herkende. Tot hij de laatste foto zag.
De stem vanaf de benedenverdieping deed hem opschrikken. ‘Sean, kom terug. Jorst komt eraan.’
Hij keek uit het raam en zag nog net hoe Jorst zijn zware oude bakbeest van een auto de oprit op draaide. Hij deed de zaklantaarn uit en liep snel maar voorzichtig de trap af. Michelle stond te wachten in de keuken en samen stapten ze snel door de achterdeur naar buiten. Daarna liepen ze om het huis heen, wachtten even tot Jorst binnen was en klopten toen aan.
De professor deed open, schrok duidelijk toen hij hen zag en keek argwanend naar de straat. ‘Is die Lexus daar van u?’ King knikte. ‘Ik heb daar niemand in zien zitten toen ik erlangs kwam. En ik heb u ook niet op het trottoir gezien.’
‘Ik lag languit op de achterbank op u te wachten,’ zei King. ‘En Michelle was bij een van de buren gaan vragen of ze wisten wanneer u thuis zou komen.’
Zo te zien geloofde Jorst er niets van, maar hij liet hen toch binnen. Ze gingen in de woonkamer zitten.
‘Dus u hebt Kate gesproken?’
‘Ja, en ze zei dat u al gebeld had om haar over ons te vertellen.’
‘Had u dan verwacht dat ik dat niet zou doen?’
‘U schijnt elkaar wel heel goed te kennen.’
Jorst keek King indringend aan. ‘Ze was de dochter van een collega en daarna is ze een van mijn studenten geweest. Het zou een vergissing zijn om iets anders te insinueren.’