‘Kate, je bent onze enige hoop,’ zei Michelle. ‘Als jij ons niet vertelt wat je weet, dan wordt het heel moeilijk voor ons om achter de waarheid te komen. En ik denk dat je de waarheid wel wilt weten. Anders had je ons niet gebeld.’
Kate slaakte een diepe zucht en zei: ‘Oké, oké, er waren een paar dingen die mijn moeder vrij kort voor haar zelfmoord heeft gezegd.’
‘Wat dan?’ drong Michelle vriendelijk aan.
‘Ze zei dat mijn vader was opgepakt tijdens een demonstratie. Tegen de oorlog in Vietnam, denk ik.’
‘Voor ordeverstoring of zo?’ vroeg King.
‘Nee, omdat hij iemand had vermoord.’
King boog zich naar voren. ‘Wie en hoe, Kate?’ zei hij. ‘Wat kun je je ervan herinneren?’
‘Dit is het enige wat mijn moeder heeft gezegd, en zo heel duidelijk is ze er niet over geweest. Aan het eind van haar leven was ze zwaar aan de drank.’ Kate haalde een papieren zakdoekje tevoorschijn en veegde een paar tranen weg.
‘Ik weet dat dit moeilijk voor je is, Kate,’ zei King. ‘Maar het zou je goeddoen als je er eens over praatte.’
‘Uit wat ik van haar heb gehoord, maak ik op dat het een politieman was, of in elk geval een soort beambte. Hij is gedood tijdens een antioorlogsdemonstratie die zwaar uit de hand is gelopen. In Los Angeles zei ze, geloof ik. Mijn vader is daarvoor gearresteerd. Het heeft er echt heel slecht voor hem uitgezien, maar toen is er iets gebeurd. Mijn moeder zei dat een paar advocaten voor mijn vader hebben gepleit en dat de aanklacht toen is ingetrokken. En ze zei ook dat het een valse aanklacht was geweest. De politie was gewoon op zoek geweest naar een zondebok en had toen mijn vader maar opgepakt en wat bewijsmateriaal vervalst. Maar ze was er zeker van dat hij niets had gedaan.’
‘Over zo’n affaire moet toch iets in de krant hebben gestaan?’ zei Michelle. ‘En er zal toch wel over gepraat zijn?’
‘Ik weet niet of het de kranten heeft gehaald, maar ik denk dat er wel ergens iets over bekend moet zijn geweest, want het heeft duidelijk een nadelige invloed op mijn vaders carrière gehad. Ik heb het verhaal van mijn moeder nagetrokken en het bleek dat Berkeley mijn vader wel heeft laten promoveren, maar met tegenzin. Ik kreeg de indruk dat ze niet veel keus hadden. Hij had zijn opleiding afgerond en zijn proefschrift voltooid, maar uit wat ik na al die tijd nog te weten ben gekomen, maak ik op dat het nieuws in academische kringen als een lopend vuurtje is rondgegaan en dat hij op de universiteiten waar hij solliciteerde alle deuren voor zich gesloten vond. Mijn moeder zei dat hij wat los-vast werk heeft gedaan en ternauwernood in zijn onderhoud wist te voorzien voordat hij hier op het Atticus eindelijk een baan vond. In die werkloze jaren heeft hij natuurlijk al die boeken geschreven die in de academische gemeenschap zo goed zijn ontvangen. Achteraf gezien denk ik dat mijn vader zo verbitterd was over het feit dat hij geen baan heeft kunnen krijgen bij een van de tien grote universiteiten van Amerika, dat hij zelfs op het Atticus zou zijn gebleven als die andere universiteiten hem op hun blote knieën hadden gesmeekt bij hen te komen werken. Hij was een heel loyaal mens en het Atticus was de enige universiteit die hem een kans had gegeven.’
‘Heb je enig idee hoe je ouders zich hebben gered in die magere jaren? Werkte je moeder?’
‘Zo af en toe, maar nooit iets vasts. Ze hielp mijn vader bij het schrijven van zijn boeken, met zijn onderzoek en zo. Ik weet eigenlijk niet hoe ze zijn rondgekomen.’ Ze wreef in haar ogen. ‘Hoezo? Waar wilt u heen?’
‘Ik vroeg me gewoon af,’ zei hij, ‘wie die advocaten waren die tussenbeide zijn gekomen om je vader te vertegenwoordigen. Had je vader rijke ouders?’