Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Dan ken je me toch niet goed. Het was een heleboel meer dan dat.’
Hij keek haar weer aan. ‘Wat bedoel je daarmee?’
Joan keek nu zenuwachtiger dan King haar ooit had gezien… behalve dan op die ochtend om twee over halfelf, toen Ritter werd neergeschoten. Langzaam stak ze haar hand in haar zak en trok er een velletje papier uit.
King vouwde het open en las de woorden die erop stonden.
Dat was een heerlijke nacht. Verras me maar eens, doortrapte dame. In de lift. Liefs, Sean.
Het was een velletje briefpapier van het Fairmount Hotel.
Hij keek op en zag dat ze hem strak aankeek.
‘Waar heb je dit vandaan?’
‘Het werd onder de deur van mijn kamer in het Fairmount geschoven, die ochtend om een uur of negen.’
Hij keek haar aan met een nietszeggende uitdrukking op zijn gezicht. ‘De ochtend van de aanslag?’ Ze knikte. ‘En jij dacht dat ík dit had geschreven?’ Ze knikte opnieuw. ‘Heb je al die jaren gedacht dat ík misschien iets met Ritters dood te maken zou kunnen hebben gehad?’
‘Sean, begrijp het nou. Toe. Ik wist niet wát ik ervan moest denken.’
‘En dat heb je nooit aan iemand verteld?’
Ze schudde van nee. ‘Net zoals jij nooit aan iemand hebt verteld dat ik daar in die lift stond.’ En met zachte stem voegde ze daaraan toe: ‘Jij dacht toch zeker dat ík iets met Ritters dood te maken had?’
Hij likte zijn lippen af en keek de andere kant op. Er lag een boze blik in zijn ogen. ‘Ze hebben ons dus allebei genaaid?’
‘Ik heb het briefje gezien dat op het lijk in jouw huis is aangetroffen en zodra ik dat zag, wist ik dat we allebei gemanipuleerd zijn. Degene die dat briefje heeft geschreven, wie het ook mag zijn, heeft ons tegen elkaar opgezet en wel op zo’n manier dat hij er zeker van kon zijn dat we daar met niemand over zouden praten. Maar er was één verschil. Ik kon de waarheid niet vertellen omdat ik dan zou moeten uitleggen wat ik daar in die lift uitspookte. En als ik dat zou moeten opbiechten, kon ik mijn carrière wel vergeten. Ik zweeg uit eigenbelang. Maar jij hebt om een andere reden je mond gehouden.’ Ze legde een hand op zijn mouw. ‘Vertel me eens, Sean, waarom heb je dat gedaan? Je moet toch hebben gedacht dat ik werd betaald om je af te leiden. En je hebt alle schuld op je genomen. Waarom?’ Ze ademde diep en angstig in. ‘Dat móét ik echt weten.’
Het schrille gepiep van een mobieltje deed hen allebei opschrikken.
King nam op. Het was Michelle.
‘Kate Ramsey heeft net gebeld. Ze heeft ons iets belangrijks te vertellen. Maar ze wil het in eigen persoon doen. Ze komt ons halverwege tegemoet. In Charlottesville.’
‘Goed, we komen eraan.’ Hij verbrak de verbinding en voer zonder verder nog iets te zeggen terug naar de kust. Hij ontweek Joans blik en die wist
– voor het eerst in haar leven – niets te zeggen.
•51•
Ze ontmoetten Kate Ramsey in Greenberry’s Coffeeshop in het Barracks Road Shopping Center in Charlottesville. Ze bestelden alle drie een grote kop koffie en gingen aan een tafeltje achterin zitten. Het was al laat en verder waren er nauwelijks klanten.