‘Heeft je vader ooit gezegd wie die bezoeker was? Heeft hij er hoe dan ook wel eens iets over gezegd?’
‘Nee. Ik durfde hem niet te laten weten dat ik ze had horen praten en dus ben ik er nooit over begonnen.’
‘Was het soms iemand van de universiteit?’
‘Nee, dan zou ik de stem wel herkend hebben, denk ik.’ Haar manier van doen had iets wat Michelle niet beviel, iets schuws en heimelijks, maar ze besloot Kate nu niet nog meer onder druk te zetten.
‘Heb je die man de naam Ritter horen noemen? Of heb je iets anders gehoord wat argwaan had kunnen wekken?’
‘Néé! Daarom heb ik er ook nooit iets over gezegd tegen de politie. Ik… Ik was bang. Mijn vader was dood. Ik wist niet of er iemand anders bij betrokken was en ik wilde gewoon geen ouwe koeien uit de sloot halen.’
‘Die bezoeker had het over je moeder gehad en jij dacht dat zoiets haar misschien in diskrediet zou kunnen brengen.’
Kate keek haar aan met een gekwetste blik in haar roodomrande ogen. ‘De mensen kunnen alles zeggen en schrijven wat ze maar willen. Ze kunnen andere mensen helemaal kapot maken.’
Michelle pakte haar hand vast. ‘Ik zal alles doen wat ik kan om deze zaak op te lossen zonder nog meer schade aan te richten. Op mijn erewoord.’
Kate kneep in Michelles hand. ‘Ik weet niet waarom, maar ik geloof je. Denk je echt dat je na al die jaren nog achter de waarheid komt?’
‘Ik zal in elk geval mijn best doen.’
Toen Michelle opstond en wilde weggaan, zei Kate: ‘Ik hield van mijn vader. Ik hou nog steeds van hem. Hij was een goed mens en hij had niet zo aan zijn einde mogen komen. Het geeft je het gevoel dat er voor de rest van ons geen hoop meer is.’
De toon waarop ze dat zei, vond Michelle op het suïcidale af. Ze ging weer zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Hoor eens. Je vader had het recht om met zijn leven te doen wat hij maar wilde en voor jou ligt het niet anders. Je hebt zoveel doorgemaakt en zoveel bereikt dat jij juist meer recht hebt om op geluk te hopen dan wie dan ook. En dat zeg ik niet zomaar, Kate. Dat meen ik.’
Er verscheen nu eindelijk een iel glimlachje op Kates gezicht. ‘Dank je wel.’
Michelle holde terug naar de auto en stapte in. Terwijl King reed, vertelde ze hem over haar gesprek met Kate.
King gaf een harde klap op het stuurwiel. ‘Verdomme, dus er is inderdaad iemand geweest! Die vent die met haar vader aan het praten was, zou wel eens de man geweest kunnen zijn die de revolver in de voorraadkast heeft verstopt.’
‘Laten we dit nou eens stap voor stap onder de loep nemen: er waren twee aanslagplegers en maar een van hen heeft zijn plannen doorgezet. Opzet of niet? Is hij op het allerlaatst bang geworden of was het altijd al zijn bedoeling om Ramsey er in zijn eentje voor te laten opdraaien?’
King schudde van nee. ‘Als het opzet is en je bent niet van plan je revolver te gebruiken, waarom zou je die dan meenemen naar het hotel?’
‘Misschien hebben Ramsey en hij elkaar van tevoren ontmoet en heeft onze man op zijn minst de schijn moeten ophouden dat hij van plan was om ook te schieten, omdat Ramsey anders argwaan zou gaan koesteren.’
‘Ja, dat zou kunnen. Goed, dan moeten we Ramseys achtergrond nog maar eens aandachtig onder de loep nemen, waarschijnlijk helemaal tot in zijn studietijd. Als onze man Regina Ramsey heeft gekend en Arnold heeft tegen hem gezegd dat de tijden nou eenmaal veranderd waren, zou het antwoord wel eens in het verleden kunnen liggen.’