‘Mooi is dat,’ zei King. ‘Als ze straks iemand ontmoet, kunnen we daar niets van zien.’
‘Jawel!’ Michelle ging op de achterbank zitten.
King keek om. ‘Wat doe je nou?’
Ze pakte hem bij zijn schouders en draaide hem weer om. ‘Vóór je kijken, mannetje.’
Ze begon zich om te kleden. ‘Ik heb altijd een tas hardloopspullen onder mijn stoel liggen. Je weet maar nooit wanneer je plotseling zin krijgt.’
King keek snel in de achteruitkijkspiegel en zag daar één lang been in beeld verschijnen en toen een ander been, terwijl ze haar lange broek uittrok en een kort sportbroekje over haar gespierde enkels en welgevormde dijen trok.
‘Ja,’ zei hij, en toen ze haar bloesje openknoopte, wendde hij zijn ogen af. ‘Je weet maar nooit wanneer je plotseling zin krijgt.’ Hij keek naar buiten en zag hoe Kate Ramsey zich met lange, efficiënte passen steeds verder van de bus verwijderde. Ze was nu bijna uit het zicht.
‘Schiet op, Michelle, anders ben je haar kw…’
Hij hield op toen het achterportier openging en werd dichtgeslagen, en hij Michelle in een sporttopje, een kort broekje en een paar sportschoenen over het gras zag hollen. Haar lange benen gingen snel heen en weer en haar gespierde armen bewogen in hetzelfde ritme. Hij kon alleen maar verwonderd toekijken terwijl ze Kate moeiteloos inhaalde.
‘Die verdomde olympiërs ook,’ mompelde hij.
Aanvankelijk zorgde Michelle dat ze een flink eind achter Kate bleef, maar toen het wel duidelijk leek dat de jonge vrouw hier alleen maar naartoe was gegaan om een eindje hard te lopen veranderde Michelle van tactiek. In plaats van Kate nog langer te volgen besloot ze nog eens een poging te wagen om met haar in gesprek te komen. Toen ze naast Kate kwam lopen keek die haar boos aan en begon onmiddellijk harder te lopen, zodat Michelle snel haar tempo moest aanpassen. Kate ging over in een sprint, maar toen ze merkte dat Michelle haar zonder moeite bijhield, minderde ze weer vaart.
‘Wat moet je?’ zei de jonge vrouw stug.
‘Praten.’
‘Waar is je vriendje?’
‘Hij houdt niet zo van hardlopen.’
‘Ik heb jullie alles verteld wat ik wist.’
‘Is dat echt zo, Kate? Hoor eens, ik probeer je alleen maar te begrijpen. Ik wil je hélpen.’
‘Ga nou niet ineens doen alsof je mijn beste maatje bent. Dit is niet de een of andere stomme tv-serie waarin we plotseling allemaal vriendjes worden.’
‘Je hebt gelijk. Dit is écht, en een paar mensen zijn ontvoerd of om het leven gekomen. We proberen erachter te komen wat er in hemelsnaam aan de hand is. We willen degene die hierachter zit een halt toeroepen en ik denk dat jij ons daarbij kunt helpen.’
‘Ik kan jullie niet helpen: jou niet en ook niemand anders.’
‘Volgens mij heb je het niet eens geprobeerd.’
Kate bleef staan, zette haar handen in haar zij en terwijl ze snel en geluidloos ademde, keek ze Michelle boos aan. ‘Wat weet jij daar nou van? Je weet helemaal niets van me.’