Phil was niet iemand die vroeg opstond, en de rechtbank ging pas om tien uur open, maar hij werkte altijd heel lang door. Daarin was hij Kings tegenpool. Om een uur of vijf, als Baxter nog zat te ploeteren op kantoor, was King meestal alweer thuis, om daar wat te knutselen in zijn werkplaats, of te vissen, of een eindje te varen op het meer waar zijn huis aan stond. De twee advocaten vulden elkaar dan ook goed aan.
Hij deed de deur open en ging naar binnen. De receptioniste, die ook als secretaresse fungeerde, zou er waarschijnlijk ook nog niet zijn. Susan Whitehead had hem vermoedelijk opgewacht.
De stoel die op zijn zijkant lag, viel hem meteen op. Vervolgens zag hij dat de spullen die op het bureau van de receptioniste hoorden te staan nu over de vloer verspreid lagen. Automatisch bracht hij zijn hand naar het pistool in zijn holster, maar hij had geen holster meer, en al evenmin een pistool. Het enige wapen dat hij bij zich had, was een in scherpe bewoordingen gesteld codicil bij een testament, maar daarmee vielen alleen toekomstige erfgenamen te intimideren. Hij pakte een zwaar presse-papier van de vloer en keek om zich heen. Wat hij zag deed hem verstarren.
Er lag bloed op de vloer bij de deur naar Baxters kantoor. Hij stapte naar voren en bracht de presse-papier omhoog terwijl hij met zijn andere hand zijn mobieltje uit zijn zak trok, het alarmnummer intoetste en zachtjes maar duidelijk iets tegen de meldkamer zei. Hij bracht zijn hand naar de deurknop, bedacht zich en haalde een zakdoek uit zijn zak om de eventuele vingerafdrukken niet uit te wissen. Terwijl hij langzaam de deur opentrok, voelde hij hoe zijn spieren zich spanden voor het geval hij werd aangevallen, en dat terwijl zijn intuïtie hem zei dat de kamer leeg was. Hij keek de donkere kamer binnen en duwde met zijn elleboog op de lichtknop.
Het lijk lag op zijn zij, recht voor King; er zat één enkele schotwond in de borst en de kogel had het lichaam door de rug weer verlaten. Het was Phil Baxter niet. Het was iemand anders, maar wel iemand die hij kende. En het feit dat diegene een gewelddadige dood was gestorven, zou in één klap een einde maken aan Sean Kings vredige bestaan.
Hij blies zijn ingehouden adem uit toen dit alles hem in één verblindende flits duidelijk werd. ‘Daar gaan we weer,’ mompelde hij.
•7•
De man zat in zijn Buick toe te kijken hoe de politieauto’s tot stilstand kwamen voor Kings kantoor en de geüniformeerde agenten naar binnen holden. Zijn uiterlijk was sterk veranderd vanaf het moment waarop hij in zijn rol als oude man een stukje hout had zitten snijden voor het uitvaartcentrum. Het pak dat hij die dag had gedragen, was hem twee maten te groot, zodat hij er klein en uitgemergeld had uitgezien; de vuile tanden, de bakkebaarden, de heupflacon met zelfgestookte whisky, het houtsnijden en de dot pruimtabak in zijn wang waren erop gericht om de aandacht te trekken. Een waarnemer zou er een onuitwisbare indruk aan overhouden van wie en wat hij was. Die indruk zou volstrekt onjuist zijn. En daar was het hem om begonnen.
Hij was nu misschien wel een jaar of dertig jonger dan de vorige keer. Net als King had hij zichzelf tot een heel ander mens weten te maken. Hij kauwde op een met boter besmeerde bagel, nam een slokje zwarte koffie en dacht rustig na over de manier waarop King gereageerd zou hebben toen hij dat lijk in zijn kantoor had aangetroffen: aanvankelijk geschrokken en daarna misschien boos, maar niet verbaasd. Nee, als hij er eens goed over nadacht, kwam hij tot de conclusie dat King vermoedelijk niet echt verbaasd was geweest.
Terwijl hij dat even liet bezinken, zette hij de radio aan, die altijd op de lokale nieuwszender stond afgestemd, en kreeg het journaal van acht uur, dat begon met de ontvoering van John Bruno, het belangrijkste nieuwsitem voor zo’n beetje elk tv-journaal in heel Amerika. In de strijd om de aandacht van het publiek had de zaak-Bruno zelfs het Midden-Oosten en het American football van de troon gestoten, al was het dan maar voor even.
Terwijl hij zat te luisteren, likte de man wat boter en sesamzaad van zijn vingers. Het bericht had te maken met Michelle Maxwell, de leider van het Secret Service-detachement. Ze was inmiddels officieel met administratief verlof gestuurd, en hij wist dat zo’n bericht betekende dat ze al met één voet in haar professionele graf stond.