Als hij nog bij de Service had gezeten, in plaats van in een prachtige blokhut in het heerlijke Centraal-Virginia te wonen, dan zou hij nu vermoedelijk nog steeds hebben gewoond in een woning in een doodsaaie slaapstad vol exact op elkaar lijkende huizen ergens buiten de ringweg om Washington, en dan zou hij ook nog steeds met zijn ex zijn getrouwd. Dan zou hij nu ook geen aanstalten maken om naar zijn uiterst goed lopende advocatenpraktijk te gaan. En hij zou al helemaal niet één nacht per week als onbezoldigd hulpsheriff in deze plattelandsgemeente actief zijn. In plaats daarvan zou hij nu in het zoveelste vliegtuig stappen, of staan wachten tot iemand een moordaanslag zou plegen op een leugenachtige politicus die glimlachend baby’s stond te kussen. Wat een baan, voor ongeveer 100.000 dollar per jaar en al de airmiles die hij maar wilde!
Hij trok een pak aan, strikte zijn das en ging toen met een kop koffie en de krant in de zonnekamer naast de keuken zitten. De voorpagina werd grotendeels in beslag genomen door berichten over de ontvoering van John Bruno en het onderzoek dat de fbi daarnaar instelde. King las het hoofdartikel en alle daaraan verwante artikelen aandachtig door en nam zorgvuldig alle relevante details in zich op. Hij zette de tv aan, zocht de nieuwszender op en keek naar de presentator die vertelde over de dood van Neal Richards, een ervaren agent van de Secret Service. De man liet een vrouw en vier kinderen achter.
Het was ongetwijfeld een tragedie, een verdrietige zaak enzovoort, maar in elk geval zorgde de Service goed voor de nabestaanden. Neal Richards’ gezin zou alle steun krijgen. Het verlies konden ze niet ongedaan maken, maar het was tenminste iets.
Daarna zei de verslaggever dat de fbi geen commentaar had. Natuurlijk niet, zei King in zichzelf. Ze gaven nooit ergens commentaar op, maar toch zou uiteindelijk iemand zich schijnbaar per ongeluk iets laten ontvallen tegenover iemand die het weer zou doorgeven aan een vriendje bij de Washington Post of de New York Times , en dan lag het op straat. Over het algemeen waren dergelijke nieuwtjes niet juist, maar het mediamonster had een onstilbare honger naar feiten en geen enkele organisatie, zelfs de fbi niet, kon zich veroorloven het van honger te laten omkomen.
Hij ging rechtop zitten en tuurde naar het beeldscherm. Een vrouw stond dicht bij een groepje mensen op een podium. King had onmiddellijk in de gaten dat dit over de Secret Service ging. Hij kende dit soort mensen goed. De vrouw zag er professioneel uit. Rustig en met de ontspannen waakzaamheid die King zo vertrouwd was. En op haar gezicht stond nóg iets te lezen, al kon hij niet goed zien wat dan wel. Ergens in haar innerlijk brandde een inwendig vuur – dat hadden ze allemaal in meerdere of mindere mate – maar hier zag hij nog iets méér dan dat: subtiele weerspannigheid wellicht?
De Service werkte in alle opzichten samen met de fbi, zei een van de mannen, en er werd natuurlijk ook een intern onderzoek ingesteld. Dat zou worden verricht door de afdeling Inspectie, wist King, want die had hij na de moordaanslag op Ritter zelf ook over zich heen gekregen. Uit al dat bureaucratische gezeur maakte King tussen de regels door op dat de schuldige al was aangewezen en dat haar naam bekendgemaakt zou worden zodra de betrokken partijen het met elkaar eens waren over de draai die ze aan het afschuwelijke nieuws zouden geven. Toen was de persconferentie voorbij. De vrouw liep weg en stapte in een zwarte personenauto. In opdracht van de Service zei ze niets tegen de verslaggevers, zei de commentaarstem, die daar vervolgens behulpzaam aan toevoegde dat ze Michelle Maxwell heette en de leiding had over het detachement dat John Bruno beschermde en was kwijtgeraakt.
Maar waarom lieten ze haar dan voor de pers paraderen? vroeg King zich af. Het was net of ze als een stuk rood vlees voor het hongerige mediamonster heen en weer werd gezwaaid. En vrijwel onmiddellijk beantwoordde hij zijn eigen vraag: om de schuld die straks toegewezen zou worden, alvast van een menselijk gezicht te voorzien. De Service was vaak heel goed in het beschermen van zijn eigen mensen. Agenten die in de fout waren gegaan, kregen over het algemeen administratief verlof en werden daarna ergens anders ingedeeld. In deze zaak zou er echter wel eens sprake kunnen zijn van politieke druk, zodat er dringend koppen moesten rollen. ‘Hier is ze, mensen,’ hadden ze net zo goed kunnen zeggen. ‘Grijp haar maar. Het officiële onderzoek komt nog, maar laat je daar vooral niet door weerhouden.’ En nu begreep King de blik van subtiele weerspannigheid in de ogen van de vrouw. Ze had heel goed in de gaten wat er aan de hand was. Ze was aanwezig bij haar eigen openbare terechtstelling, en dat beviel haar helemaal niet.