Met haar hoofd gebogen glimlachte ze treurig. 'Ik dacht gewoon aan alle dingen die ik graag wil doen maar nog nooit heb gedaan, en dat ik daar nu misschien de kans niet meer voor krijg.'
'Er zal je niets overkomen,' zei hij fel, dichter naar haar toe leunend om haar aan te kijken. 'Daar zorg ik voor.'
Toen ze in zijn ogen keek en de vastberadenheid zag, wist ze dat hij ieder woord meende. Het was een mooie belofte, alleen kon ze er niet op vertrouwen. Geen van beiden wisten ze wat er morgen ging gebeuren. Ze konden betrapt worden en vermoord voor ze de kans hadden gehad met Bridges te praten. Of als ze hem wel te spreken kregen, slaagden ze er misschien niet in hem te overtuigen en werden ze alsnog vermoord. Misschien waren hun uren geteld vanaf het moment dat ze het huis binnen gingen. Het enige wat ze zeker wisten, was dat ze deze nacht hadden.
Een golf van adrenaline ging door haar heen bij die gedachte. Nog niet alle uren waren geteld. Ze hadden vannacht nog. Een paar waardevolle uren die ze goed moesten besteden. Haar hart begon wild te bonzen. Starend in zijn gezicht, wist ze op dat moment dat ze de komende uren niet wilde verspillen. Pas toen besefte ze hoe dicht ze bij elkaar zaten; ze kon zijn lichaamswarmte voelen. Als ze haar dij iets verplaatste, zouden hun lichamen contact maken. Als ze haar hand uitstak, kon ze hem aanraken.
Het moment waarop hij het ook besefte, kon ze lezen in zijn blik. Zijn pupillen werden iets groter, en er verscheen een vonkje in zijn ogen. Zo werd ze er weer aan herinnerd dat zij niet de enige was die de aantrekkingskracht tussen hen voelde. Binnen een seconde raakte de lucht om hen heen zo geladen, dat de spanning bijna tastbaar was. Haar huid begon ervan te tintelen. Strelend gleed haar blik over zijn gezicht. Iedere perfecte centimeter nam ze in zich op, tot ze bij zijn mond arriveerde, waar ze haar blik liet rusten.
Tot haar ongenoegen begon hij zich terug te trekken. Die heerlijke lippen verdwenen bijna uit het zicht toen hij zijn hoofd boog.
Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. 'We moesten maar eens gaan slapen,' zei hij, zijn stem ruw.
Zonder nadenken stak ze haar hand uit, en ze pakte hem bij de arm voor hij kon opstaan. De aanraking op zijn warme huid, de spieren die zich spanden in reactie op haar aanraking, veroorzaakten een golf van hitte die haar overspoelde. Hij keek haar niet aan, hield zijn blik resoluut afgewend, maar aan de snel kloppende pols onder haar vingers voelde ze dat ze hem evenzeer onberoerd liet als hij haar. 'Ik denk niet dat ik kan slapen vannacht,' zei ze zacht. 'En jij volgens mij ook niet.'
Zijn ademhaling werd onregelmatig. 'Dit is geen goed idee.'
Het feit dat hij erkende wat er tussen hen kon gebeuren, deed een rilling langs haar ruggengraat gaan. 'Het kan me niet schelen of het een goed idee is. Ik weet niet wat er morgen gaat gebeuren, en ik wil niet alleen zijn vannacht.'
Hij zei niets, deed niets.
Niet bereid dit moment, deze kans, zomaar voorbij te laten gaan, reikte ze omhoog en legde haar vrije hand op zijn rechterwang. Even sloot hij zijn ogen. Toen ze zijn gezicht naar dat van haar draaide, deed hij ze weer open. 'Je moet nu beslissen, Jason,' zei ze, haar stem zacht, maar nadrukkelijk. 'Morgen zouden we dood kunnen gaan. Of we leven of sterven heb je niet onder controle. Je moet nu bepalen hoe je de komende uren van je leven wilt doorbrengen, want misschien zijn het de laatste die je nog hebt. Wil je daar op de grond liggen en niets doen, of wil je voelen dat je leeft?'
Ademloos wachtte ze af, starend in zijn ogen. Ze had geen idee hoe hij ging reageren, wat zijn besluit zou zijn. Hopelijk wilde hij hetzelfde als zij. Eindelijk, net toen ze begon te denken dat het nooit zou gebeuren, toen de frustratie, teleurstelling en het verdriet omhoog dreigden te komen, leunde hij naar haar toe en drukte zijn mond op die van haar.
Er was geen spoor van aarzeling te bekennen in zijn kus. Hongerig nam hij bezit van haar mond. Met iedere aanraking van zijn lippen werd de zintuiglijke sensatie intenser. Haar ademhaling versnelde, haar hart ging steeds wilder tekeer terwijl ze probeerde hem bij te houden en iedere seconde van de ervaring te absorberen. Vaag merkte ze dat er iets langs haar wang streek. Voor het tot haar doordrong wat het was, was het alweer weg. Even later maakte hij zijn lippen los van de hare. Ze opende haar ogen en zag dat hij bezig was zich terug te trekken.
'Het spijt me.' Zijn ademhaling was net zo gejaagd en hoog als die van haar. Hij boog zijn hoofd, zijn schouders gingen omlaag.
Verdwaasd volgde ze zijn blik naar zijn handen, die in zijn schoot rustten, tot stevige vuisten gebald. In het zwakke licht van het bedlampje kon ze zien dat hij zijn handschoenen niet droeg. Dat was het wat ze had gevoeld: hij had zijn blote hand tegen haar wang gelegd, maar die onmiddellijk teruggetrokken toen hij besefte dat zijn handpalm vol littekens contact maakte met haar wang. Het was de eerste keer dat hij haar huid had aangeraakt zonder handschoenen aan. Het contact had niet lang genoeg geduurd om iets te merken, want ze had nauwelijks iets gevoeld. Maar ze wist zeker dat ze dat wel wilde; ze wilde zijn handen over haar hele lichaam voelen. De littekens deden er niet toe.