Terwijl hij zijn koffie in een bekerhouder zette, drukte hij op de gaspedaal en ging rechtsaf bij de volgende afslag. Hij had de stad een dag eerder goed genoeg bekeken om te weten hoe de straten liepen. Hij reed snel een rondje, en toen hij weer uitkwam in Main Street, zag hij ze iets verderop in een auto stappen die langs de weg geparkeerd stond. Hij zette zijn auto langs de stoep en wachtte tot ze wegreden, waarna hij direct volgde en op enige afstand achter hen bleef rijden. Het moment was gekomen om het af te maken. Het klotsende geluid van benzine in de jerrycans op de achterbank onderstreepte die gedachte. Hij grinnikte. Soms kwamen de beste ideeën uit boeken.
'In ieder geval weten we nu dat de dood van Tim Raymer niet zomaar een auto-ongeluk was,' zei Audrey, terwijl ze naar het huis van Clint reden. 'Dat moet zijn gebleken tijdens de autopsie, dus de keuringsarts wist dat. Het is de enige mogelijke reden waarom hij is vermoord.'
'De keuringsarts moet over zijn bevindingen hebben gesproken met Hal,' vulde Jason aan. 'Hal heeft erover geschreven in zijn boek, en zo is die huurmoordenaar erachter gekomen.'
'Het lijkt erop dat de dood van Tim Raymer het geheim is waar Hal verslag van heeft gedaan in zijn biografie. Het bewijs moet voldoende zijn geweest om aan te tonen dat Rich Bridges er op die manier bij betrokken was, maar hoe krijgen wij dat bewijs in handen? De keuringsarts kan ons niet meer helpen, en het ziet er niet naar uit dat er nog iemand anders in de buurt is die weet wat Bridges heeft gedaan.'
Jason bleef een hele tijd stil voor hij zei: 'Ik weet het niet.'
Gelaten besefte ze ineens dat het moeilijk voor hem moest zijn dat toe te geven, net zoals het niet makkelijker voor haar om het te horen. Tot nu toe had hij steeds geweten wat ze moesten doen. Dat hij het nu niet wist, gaf aan hoe slecht de zaken ervoor stonden. Het plan was om de waarheid te onthullen waarvoor Hal had moeten sterven. Als dat niet lukte, leek het erop dat er geen andere manier was om Bridges tegen te houden. Wanhopig probeerde ze een nieuw plan te bedenken, een nieuwe richting te vinden, iets. Ze had nog steeds niets bedacht toen Jason de straat in reed waar het huis van Clint Raymer lag.
Net zoals ze een dag eerder had gedaan, staarde ze naar de bomen langs de weg, maar dit keer zag ze die nauwelijks. Vanaf het moment dat die politieagent hen had verteld over de dood van de keuringsarts, had ze gevochten tegen een gevoel van moedeloosheid. Foley heette de arts, had de agent gezegd. Dokter Foley. Ze kende zijn voornaam niet, maar hij was het zoveelste slachtoffer in deze zaak. Weer iemand die was gestorven om de geheimen van Richard Bridges te bewaren. Zoveel doden. Terwijl hun wegen om bij de waarheid komen systematisch werden afgesloten, kon ze het gevoel niet van zich af schudden dat er nog meer slachtoffers gingen vallen.
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze de flits van kleur die er niet had moeten zijn, bijna had gemist. Naar voren leunend in haar stoel, keek ze achterom. 'Zag je dat?'
'Wat?' vroeg Jason.
'Ik geloof dat ik iets zag door de bomen heen wat er gisteren niet was. Ga eens terug.'
Hij stelde geen vragen maar stopte gewoon en zette de auto in de achteruit. Terwijl het voertuig naar achteren reed, draaiden ze zich allebei om.
Audrey keek uit naar wat ze had gezien. Daar was het, een opening tussen de bomen die er gisteren zeker niet was geweest. 'Stop,' zei ze.
Jason stopte onmiddellijk.
Snel maakte ze haar gordel los en stapte uit. Nog voor ze de berm had bereikt, zag ze wat haar aandacht had getrokken. Een blauw metalen object tussen al het groen. In de greppel lag de blauwe pick-up truck die gisteren voor het huis van Clint Raymer had gestaan. Waarschijnlijk was het zijn eigen auto. Wat ze had gezien, was een stuk van de achterkant. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Jason naar haar toe kwam lopen. 'Denk je dat er een kans is dat Clint er niet inzit?' fluisterde ze.
'Ik zal even gaan kijken. Als hij erin zit, leeft hij misschien nog.'
Nee, dacht ze, terwijl de wanhoop over haar heen spoelde. Als versteend bleef ze staan wachten, terwijl Jason snel afdaalde naar de truck en het portier opende. Hij leunde naar binnen en toen hij even later weer verscheen en terug begon te lopen, zag ze al aan zijn gezicht dat het mis was. 'Nou?' vroeg ze ten overvloede, een hand uitstekend om hem omhoog te helpen.
Kort schudde hij zijn hoofd, zijn uitdrukking gespannen. 'Hij is dood. Zo te zien al verschillende uren. Zijn lichaam en de motor waren koud.'
'We hadden hem nadrukkelijker moeten waarschuwen,' mompelde ze.
'Dat hebben we geprobeerd,' zei hij vriendelijk.
'Moeten we iemand bellen? De politie?'
Hij zweeg een hele tijd. 'Ik weet niet of we dat wel kunnen doen,' zei hij uiteindelijk. 'Ik denk dat we beter niet met de politie kunnen praten. Als ze het verhaal over onze huwelijksreis gaan natrekken, komen ze er waarschijnlijk snel achter dat het niet waar is. Trouwens, ik weet niet hoe hun relatie met Bridges is, maar ik denk niet dat we het risico moeten nemen. Zelfs een anoniem telefoontje kan worden getraceerd in een klein stadje als dit.'