Op een gegeven moment was Hal opgehouden over Jason. Dat moest het moment zijn geweest dat Jason zijn vrouw had leren kennen. Later had Hal nog een keer vermeld dat Jason was getrouwd en vervolgens had hij pas weer over hem gesproken na de vreselijke dood van zijn vrouw en dochtertjes. Verbijsterd en gegeneerd lachte ze een beetje. Het leek zo duidelijk nu.
Ze keek naar Jason, die zijn blik nog steeds afgewend hield. De aanblik van zijn profiel was genoeg om haar kriebels in haar buik te bezorgen. Hal had een goede smaak gehad, dat moest ze hem nageven. Ze begreep nu waarom hij haar zoveel over Jason had verteld en blijkbaar over haar aan Jason, maar ze begreep nog niet alles. 'Hoe weet je dat allemaal nog?' vroeg ze zacht. 'Over mijn speech?'
Weer haalde hij zijn schouders op. 'Dat weet ik niet. Iets in de manier waarop Hal het beschreef, de manier waarop hij over je sprak, bleef gewoon hangen.' Eindelijk keek hij haar weer aan. 'Luister, het verlies van je moeder is hem heel zwaar gevallen. Je weet vast wel hoe close ze waren. Na de dood van hun ouders hadden ze alleen elkaar. Toen je moeder vervolgens ook stierf, denk ik dat hij niet meer om iemand wilde gaan geven omdat hij bang was diegene ook te verliezen. Dat verdriet wilde hij nooit meer meemaken.'
Natuurlijk begreep hij dat, dacht ze. Even vroeg ze zich af of hij het soms ook over zichzelf had, net zoals zij daarnet, toen ze aan Tim Raymer had gedacht. Alsof hij hetzelfde dacht, schraapte hij ineens zijn keel.
'Ik zeg niet dat Hal perfect was. Ik zeg ook niet dat hij je juist heeft behandeld. Dat heeft hij niet en dat wist hij. Alleen, tegen de tijd dat hij dat besefte, wist hij denk ik niet hoe hij het nog goed moest maken. In ieder geval hield hij wel van je. Dat kun je geloven.'
Voor het eerst in twintig jaar geloofde ze dat inderdaad. Hal had van haar gehouden, en nu was hij dood. Tranen welden op in haar ogen, en net voor ze begonnen te vallen draaide ze haar hoofd weg, voor Jason het zag. Toch twijfelde ze er niet aan dat hij wel wist dat ze huilde.
Ze stond nog steeds bij de badkamerdeur met haar hand op de deurkruk. Op dit moment wilde ze niets liever dan de badkamer in gaan om alles wat ze net had gehoord tot zich door te laten dringen, om alle emoties die door haar heen gingen een beetje tot rust te laten komen. Dat kon ze niet. Nog niet. Jason had haar iets geschonken wat meer voor haar betekende dan ze hem ooit zou kunnen uitleggen. Dat wilde ze tegen hem zeggen. Ze slikte moeizaam, trachtend de grote brok weg te krijgen die zich in haar keel had gevormd. Zodra ze het idee had dat ze weer duidelijk kon spreken, deed ze dat: 'Dank je wel.'
'Geen punt,' zei hij ruw, alsof het niets was.
Nog een man die er niet van hield over emotionele zaken te praten, stelde ze vast. Toch had hij dat gedaan, voor haar. Ze wilde niet nadenken over de redenen van zijn vriendelijkheid, wilde niet ook nog dankbaarheid toevoegen aan alle andere emoties die hij in haar opriep. Overweldigd door alles wat ze voelde, alles wat hij net had onthuld over Hal en zichzelf, liep ze de badkamer in en deed de deur zacht achter zich dicht.
Clint Raymer liet zich op een barkruk zakken en keek waar de barkeeper was. Mickey stond aan het andere eind van de bar. Ongeduldig roffelde hij met zijn vingers op de toonbank en wachtte. Hij kwam niet vaak meer in de Rail Spike. Het was makkelijker thuis te blijven, waar hij kon drinken zoveel hij wilde zonder dat iemand dacht te weten wanneer hij genoeg had gehad en dreigde de kraan dicht te draaien. Om nog maar te zwijgen over de moeite die het kostte om thuis te komen. Hij maakte zichzelf niet wijs dat iemand hier ook maar iets om hem gaf, maar ze deden wel erg hun best om te voorkomen dat hij ging autorijden, alsof ze niet juist blij zouden zijn als hij zichzelf op een dag doodreed. Meestal was het gewoon het gedoe niet waard om hier te komen, maar vanavond had hij het gevoel dat hij iets bijzonders moest doen. Vanaf het moment dat die verslaggevers zijn huis hadden verlaten, was hij in een uitstekend humeur geweest. Nu wisten nog meer mensen het van Bridges. Al snel zou heel de wereld het weten.
Clint lachte bijna hardop. Richard Bridges. De zoveelste rijke rotzak die meende te kunnen doen waar hij zin in had. Het werd tijd dat de wereld erachter kwam dat hij niet de verdraaide heilige was waar men hem voor hield.
Eindelijk kwam Mickey zijn kant op, al nam hij daar flink de tijd voor. 'Clint,' zei hij met een knikje. 'Wat kan ik voor je inschenken?'
'Geeft me maar iets speciaals. Ik heb iets te vieren.'
'Iets te vieren?'
'Inderdaad. Ik sprak wat mensen vandaag. Ze gaan de waarheid over Bridges en dat kleine secreet waarmee hij getrouwd is naar buiten brengen. Iedereen zal weten wat voor soort mensen het echt zijn.'
Mickey wierp hem een sceptische blik toe, terwijl hij wegliep.
Blijkbaar geloofde de man hem niet, maar dat kwam nog wel. Hij kwam er snel genoeg achter, net als Bridges zelf.