'En toen stierf Tim,' concludeerde Audrey.
'Lekker makkelijk voor Julie Ann, hè? Hoefde ze het niet uit te maken. Vlak daarna ging Richie de stad uit. Ik denk dat Dick hem wegstuurde om hem uit haar buurt te houden. Jammer voor hem liep het niet zoals hij wilde.'
Was dat de reden voor het plotselinge vertrek van Rich Bridges naar Europa? Kon het zijn dat het niet meer was dan een poging van Dick een tienerromance te beëindigen? Als dat zo was, dan had Raymer gelijk. Het was niet zo gegaan als Dick had gewild.
Langzaam schudde Clint zijn hoofd. 'Dat spreekt niet echt voor Richie Bridges, hè? Rotzooien met het meisje van een ander? Iedereen denk dat hij zo verrekte perfect is, maar dat is hij niet. Gewoon de zoveelste rijke rotzak die pakt wat hij hebben wil. Niet dat Julie Ann het hem erg moeilijk heeft gemaakt, trouwens.'
'Weet u zeker dat Rich wist dat zij en Tim verkering hadden?' vroeg Jason.
'Dat moet wel. Zoals ik zei, ze bezocht Tim geregeld op de boerderij, dus het lijkt me onmogelijk dat Rich niet wist dat ze met hem ging.'
Daar dacht Audrey even over na. Als het klopte, was de relatie van Rich en Julia Bridges op niet zo'n fraaie manier tot stand gekomen. Het zou wat gênant kunnen zijn voor hen, maar ze kon zich niet voorstellen dat Hal had gemeend dat hij daarmee iets sensationeels had ontdekt. Een eerbaar man. De titel van zijn boek impliceerde dat Richard Bridges dat juist niet was, maar een liefdesdriehoek bij tieners was niet echt een groot schandaal. Slechts weinig mensen zouden hem zoiets kwalijk nemen. Het zou misschien zelfs gunstig voor hem kunnen uitpakken omdat het hem menselijker maakte, minder perfect dan hij altijd overkwam.
Tenzij er meer aan vastzat dacht ze, de feiten op een rijtje zettend in haar hoofd.
Twee jongemannen hebben iets met de dezelfde jonge vrouw. Dan sterft een van die jongemannen plotseling door een tragisch ongeluk. De ander vertrekt abrupt naar het buitenland, ondanks zijn plannen in de herfst te gaan studeren aan de universiteit. Was het mogelijk, dacht ze met een gevoel van naderend onheil, dat wat op een tragisch ongeluk had geleken, eigenlijk iets heel anders was?
7
Howard Foley staarde naar het melkpak dat hij net uit de koelkast had gehaald en zuchtte. Het pak was leeg. Het was een slechte gewoonte van hem om lege melkpakken automatisch terug te zetten in de koelkast. Dan was hij zo in gedachten verzonken dat hij niet in de gaten had dat hij dat deed. Carol had geprobeerd hem die rare gewoonte af te leren, of in ieder geval had ze er gedurende de veertig jaar dat ze getrouwd waren geweest flink over geklaagd. Helaas was Carol meer dan een jaar geleden gestorven, en nu was hij de enige persoon in huis die last had van zijn gedachteloosheid.
Een grimas trekkend sloot hij de koelkastdeur en plantte het pak op het aanrechtblad. Dat gaf een hol geluid, dat door de ruimte echode. Er was een tijd geweest dat Carol en hij dit huis wat klein hadden gevonden. Toen hadden ze hier samen met hun drie kinderen gewoond. Nu Carol dood was en de kinderen hun eigen leven leidden, ver van hier, leek het huis enorm. Er was te veel lege ruimte die hij alleen niet kon vullen.
Het vervelende was dat de melk nu op was en hij de stad niet in kon gaan om nieuwe te kopen. De komende paar dagen ging hij echt het huis niet uit. Barrett's Mill zat vol fans van Bridges, die allemaal hier waren om de man te horen aankondigen dat hij president wilde worden. Die gedachte deed zijn grimas overgaan in een frons. Al die mensen, al die glimlachende gezichten. Allemaal voor iemand die dat helemaal niet verdiende. Gelukkig kregen ze de waarheid snel genoeg te horen. Veel mensen zouden van slag zijn, gedesillusioneerd, en daar had hij een rol in gespeeld, maar ze moesten de waarheid weten over die man voor het te laat was.
Steunend met zijn handen op het aanrecht, probeerde hij zichzelf moed in te spreken. Deze dag zat er al lang aan te komen, en hoe dichter bij hij kwam, hoe nerveuzer hij werd. Dat had niets te maken met de handelingen van Bridges die onthuld zouden worden, maar met zijn medeplichtigheid daarin, al zou de reactie van de mensen niets zijn vergeleken bij het schuldgevoel dat hij al die tijd met zich had meegedragen. In de meer dan vijfendertig jaar dat hij dienst had gedaan als keuringsarts en lijkschouwer voor de plaatselijke politie, had hij zijn best gedaan om de doden te dienen, om ze de waardigheid te geven die ze verdienden. Hij had maar van één ding in zijn carrière spijt, en dat was van die keer dat hij een gestorvene niet had gediend.
Destijds was hij nog maar tweeëndertig en was hij kort daarvoor met zijn vrouw en twee jonge kinderen in de stad komen wonen. Toen hij het lichaam voor het eerst had gezien, had de doodsoorzaak duidelijk geleken. Na de autopsie had hij een andere conclusie moeten trekken. Natuurlijk was hij naar de politiecommissaris gegaan met zijn bevindingen, maar daar had hij te horen gekregen dat Dick Bridges de zaak afgehandeld wilde hebben met een minimum aan gedoe en dat dat precies was wat er ging gebeuren. De jongen was omgekomen in de vlammen toen zijn auto in brand was gevlogen door een botsing tegen een boom. Een naar ongeluk. Zaak gesloten.