Audrey voelde zich schuldig dat ze zo'n vriendelijke dame bedrogen, maar dat gevoel probeerde ze van zich af te zetten. Marybeth kreeg betaald voor een kamer waar ze anders niets voor had gekregen. In feite bewezen ze haar een dienst. Het was overigens wel een beetje vreemd dat ze die kamer niet al eerder had verhuurd. Nu er zoveel vraag naar kamers was, had ze er een flinke prijs voor kunnen vragen. Toch was ze van plan geweest hem leeg te laten. Waarschijnlijk was het geen toeval dat iemand die niet dol leek te zijn op Rich Bridges zoiets deed. Na nog eens goed naar het glimlachende gezicht van Marybeth te hebben gekeken, vroeg ze zich af of de vrouw echt een hekel had aan Richard Bridges en waarom. Die vragen verdreven het laatste beetje van haar schuldgevoel. Zij en Jason mochten dan wat moeite hebben moeten doen om een kamer te vinden, ze had het idee dat ze precies waren waar ze moesten zijn.
Het doornemen van de archieven van de plaatselijke krant had een goed idee geleken toen Stone het had bedacht. Als er iets was gebeurd dat te maken had met Bridges in de zomer voor hij naar Europa was vertrokken, zou dat in de krant gestaan kunnen hebben. In ieder geval leek het de beste plek om te beginnen. Dat was voor hij had ontdekt dat de kranten per jaargang werden bewaard op een enkel stuk film. Daardoor waren hij en Audrey gedwongen heel dicht bij elkaar te staan in een klein hokje met een projector om tegelijkertijd de zomeruitgaven te kunnen doornemen.
Op zich hoefden ze er niet allebei naar te kijken, maar hij had het risico niet willen nemen iets te missen, en zij zou het nooit aan hem alleen hebben overgelaten. Pas toen ze waren begonnen, had hij beseft dat hij een vergissing had begaan. Het kostte hem de grootste moeite zich te concentreren met haar zo dichtbij. Bovendien viel er zo te zien niet veel te missen, wat natuurlijk wel te verwachten was in een klein stadje als Barrett's Mill. Zoveel gebeurde hier niet. De meeste stukken betroffen levensverhalen die alleen maar interessant waren voor de betrokkenen en ongelooflijk saai waren voor ieder ander.
Zo stijf als een plank zat hij naast Audrey, uit alle macht trachtend te vermijden haar aan te raken. Dat was niet makkelijk. Hun stoelen stonden zo dicht mogelijk tegen elkaar aan, zodat ze de tekst allebei goed konden lezen. Niet dat dat iets uitmaakte, want hij kon haar lichaamswarmte toch wel voelen, en haar lichte vrouwelijke geur drong zijn neusgaten binnen bij iedere ademtocht. Mijn god, moest ze nu echt zo lekker ruiken? Hij las de woorden op het scherm en besefte dat hij hetzelfde stuk al verschillende keren had gelezen zonder dat de inhoud tot hem was doordrongen.
'Kijk daar,' zei ze opgewonden. Naar voren leunend tikte ze met haar hand tegen het scherm.
Hij ging rechter zitten in zijn stoel, waarbij hij er op de een of andere manier in slaagde haar niet aan te raken. 'Heb je iets gevonden?'
'Een vermelding van de familie Bridges. Het is niet veel, maar tot nu toe het enige wat er langs is geweest.'
'Iets is beter dan niets.'
'Ja, en ik denk dat dit wel eens iets kan zijn. Een jongeman die op de boerderij van Bridges werkte, stierf eind juli als gevolg van een auto-ongeluk. Zijn naam was Tim Raymer. 's Avonds laat reed hij vanaf de boerderij naar huis, verloor de macht over het stuur en botste tegen een boom. De auto vloog in brand en werd pas gevonden toen het al te laat was.' Ze slikte, en toen ze weer sprak, klonk haar stem schor. 'Hij kwam om in de vlammen.'
Zijn ogen hadden de woorden op het scherm gevonden op hetzelfde moment dat zij ze uitsprak. Doordat de informatie hem op twee manieren bereikte, was de schok des te groter. Het voelde alsof zijn borst werd doorzeefd met kogels. De lucht werd uit zijn longen geperst. De woorden die hij had gelezen, verdwenen en werden vervangen door een beeld dat in zijn hoofd opkwam, zo levendig dat het was alsof het nu ter plekke gebeurde. Een auto die ontplofte en in vlammen opging. Hij hoorde Audreys stem niet langer, hoorde alleen het geschreeuw dat eindeloos echode in zijn oren. Lisa. De meisjes. Die verbrandden voor zijn ogen.
Hij had geprobeerd ze uit de auto te krijgen. De hitte van de vlammen, van het metaal tegen zijn handen, stond in zijn geheugen gegrift. Hij hoorde ze schreeuwen, wist dat hij ze naar buiten moest zien te krijgen. Later had hij zich afgevraagd of hij ze echt had horen schreeuwen of dat het zijn eigen geschreeuw was geweest dat hij had gehoord, of dat van de buren die hem met geweld weg hadden getrokken. Misschien hadden ze wel niet meer kunnen schreeuwen, waren ze al gestorven in de tijd die het hem had gekost om te reageren op het geluid van de explosie en naar buiten te rennen.
Dwars door de emoties die hem overspoelden heen, voelde hij dat iemand zijn hand aanraakte. Als verdoofd keek hij omhoog en zag een hand om zijn gehandschoende vingers. Hij volgde de arm omhoog naar het gezicht van Audrey. Met ogen vol bezorgdheid en meeleven keek ze hem aan.