Zoals verwacht waren er in de eerste twee motels waar ze kwamen geen kamers vrij. Als derde stond een bed and breakfast op de lijst, die was gevestigd in een gezellig huis van twee verdiepingen in een rustige straat. In de voortuin hing een handgemaakt bord tussen twee palen waarop te lezen stond dat het Marybeth's Inn heette. De moed zakte haar al in de schoenen. Een plek die zo leuk was als deze, was zeker al lang volgeboekt, maar ze waren er nu toch dus konden ze het net zo goed even vragen.
Bij de kleine receptie was niemand, dus drukte Audrey op de ouderwetse bel die op de balie stond. Het geluid echode door de hal. Het duurde even, maar uiteindelijk klonken er naderende voetstappen en kwam er een aantrekkelijke vrouw van in de vijftig van de trap achter in de hal naar beneden.
'Goedemorgen,' zei de vrouw met een brede glimlach. 'Kan ik jullie helpen?'
'Dat hoop ik wel,' zei Jason warm, maar behoedzaam. 'We zijn op zoek naar een kamer voor een paar dagen, en we hopen echt dat u er een beschikbaar heeft.'
De glimlach van de vrouw vervaagde onmiddellijk. 'O, het spijt me. We zitten helemaal vol. Ik ben bang dat dat geldt voor alle accommodaties in de stad, en waarschijnlijk ook in de omgeving.'
'Dat hebben we gehoord,' zei Audrey zuchtend. 'We wisten niet dat Richard Bridges hier over een paar dagen met zijn campagne van start gaat.'
'Tja, er wordt hier over niets anders gesproken. Het verbaast me dat jullie het niet wisten.'
'We hadden er geen idee van dat hij hier vandaan kwam. Kent u hem?'
Het gezicht van de vrouw verstrakte. 'Nee,' zei ze kort. 'Ik ken hem niet.'
Zowel haar toon als haar uitdrukking impliceerde dat ze dat ook niet wilde. Blijkbaar hadden ze de enige persoon in de stad gevonden die geen fan was van Richard Bridges, dacht Audrey. Interessant.
'Als jullie niet voor de campagne zijn gekomen, wat brengt jullie dan naar Barrett's Mill als ik vragen mag?'
Wetend wat er ging komen, zette Audrey zich schrap. Ze bleef glimlachen en probeerde niet gespannen te raken toen Jason haar hand pakte en zijn vingers in die van haar vlocht. Hoewel zij ook handschoenen droeg om die van hem minder te laten opvallen, was de schok die ze voelde bij het contact er niet minder om.
'We zijn net getrouwd,' zei Jason. Glimlachend keek hij naar Audrey. 'We zijn op huwelijksreis.'
Ze dwong zichzelf terug te glimlachen en in zijn ogen te blijven kijken. Dit verhaal hadden ze bedacht als dekmantel, omdat ze niet kon konden zeggen dat ze journalisten waren. Met al die verslaggevers in de stad zou iemand zich kunnen afvragen voor wie ze werkten, en het laatste wat ze wilden, was dat iemand te goed naar Jason zou kijken. Als ze zeiden dat ze supporters waren van Bridges, zouden ze de aandacht kunnen trekken van journalisten die fans wilden interviewen. Aan een pasgetrouwd stelletje zou niemand aandacht besteden. Hoewel ze dus een rol speelden, was wat ze vanbinnen voelde terwijl ze in Jasons ogen keek en hij haar hand vasthield, maar al te echt.
Ineens besefte ze dat ze hem al veel te lang aanstaarde. Haastig wendde ze haar blik af om weer naar de vrouw voor hen te kijken. Ze hoefde niet net te doen alsof ze zich geneerde, want ze voelde dat ze rood was. 'Mijn oudtante woonde als kind in Barrett's Mill en zei altijd hoe mooi het hier was, dus toen we besloten stiekem te trouwen, heb ik Ben overgehaald hierheen te gaan op huwelijksreis. Het is nooit in ons opgekomen dat het moeite zou kosten een plek te vinden om te logeren.'
'Wat is de naam van je oudtante? Misschien herinner ik me haar.'
'Martha Greer,' loog ze soepel.
De vrouw dacht een tijdje na en schudde toen langzaam haar hoofd. 'Nee, dat zegt me helaas niets.'
'Ik weet zeker dat ze van voor uw tijd was,' zei Audrey. 'Hoe dan ook, het spijt me dat we u lastigvielen. U heeft een prachtig huis. Bedankt voor uw tijd.' Met ingehouden adem begon ze zich om te draaien. Ze zag dat Jason hetzelfde deed. Hoewel ze het gevoel had dat de vrouw hen wilde helpen, durfde ze niet te veel te hopen.
'Wacht.'
Toen ze zich weer omdraaiden, stond de vrouw bijtend op haar lip in gedachten verzonken voor zich uit te staren.
'Ik heb nog wel een kamer,' zei ze na een tijdje aarzelend. 'Maar die is in de kelder. Het was de kamer van mijn zoon toen hij een tiener was. We hebben een ruimte voor hem gemaakt met badkamer, apart van de gasten, zodat hij wat privacy had. Normaal gesproken zou ik die kamer nooit verhuren, maar als jullie me een uur geven, ga ik mijn best doen om er iets moois van te maken.'
'Dat klinkt geweldig,' zei Jason met een grijns. 'Een plek met wat privacy is precies wat we nodig hebben. U bent een reddende engel. Trouwens, ik ben Ben Randall en dit is mijn vrouw Lila.'
'Marybeth Kent,' stelde de vrouw zich voor. 'Leuk jullie te ontmoeten. Ik ben blij dat ik kan helpen. Mensen op huwelijksreis zouden zich geen zorgen hoeven maken over waar ze de nacht doorbrengen. Ze moeten zichzelf juist vermaken.' Dat laatste zei ze met een ondeugende twinkeling in haar blauwe ogen.