Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Dus ik moet ergens met mijn duimen gaan zitten draaien en wachten tot iemand me vermoordt of tot jij alles voor me hebt geregeld? Nee, bedankt.'
'Ik kan dit alleen wel af.'
'Dat geloof ik graag, maar als we hier samen aan werken, hebben we het waarschijnlijk twee keer zo snel uitgezocht.' Ze wierp hem een blik toe via de spiegel. 'Ik ben niet geheel onervaren, weet je. Ik heb journalistiek als bijvak gehad op de universiteit en drie jaar voor een dagblad gewerkt.'
Ja, dat wist hij. Hij wist veel meer over haar dan zij waarschijnlijk besefte. Ze was enig kind. Nadat haar ouders waren verongelukt bij een klein vliegtuigongeluk op haar elfde, was ze toevertrouwd aan de zorg van haar enige familielid Hal, de broer van haar moeder. Hal had niet geweten wat hij met een elfjarig meisje moest beginnen, en bovendien had hij het altijd zo druk met zijn werk dat hij geen tijd had voor andere mensen. Dat was ook de reden dat hij nooit was getrouwd. Daarom had hij Audrey naar een exclusieve kostschool gestuurd, waar ze was gebleven tot ze op haar achttiende haar diploma had gehaald en naar de universiteit was gegaan. Ook de zomervakanties had ze zelden met Hal doorgebracht. Meestal was hij erin geslaagd het een of andere kamp te vinden waar hij haar heen kon sturen. Hij wist dus dat zij en Hal niet erg close waren geweest, maar toch was ze vastbesloten mee te doen aan het onderzoek. Van de andere kant, dit ging niet echt over Hal. Haar leven liep gevaar.
Ze was inderdaad journalist geweest, maar dat had ze opgegeven om portretfotograaf te worden. Ze had haar eigen kleine studio in Baltimore. 'Het is jaren geleden dat je als journalist werkte,' zei hij. 'Je bent ermee gestopt.'
Via de spiegel keek ze hem aan. 'Jij ook,' merkte ze vriendelijk op. 'Er zijn nog meer redenen om te stoppen met een baan behalve dat je er niet goed in bent. Ik ben niet gestopt omdat ik het niet aankon, als je je daar zorgen over maakt. Ik was goed in mijn werk. Mijn leidinggevenden mochten me en ik was mezelf aardig omhoog aan het werken.'
'Waarom ben je dan wat anders gaan doen?'
Haar blik afwendend slikte ze. 'Omdat ik besefte dat het niet was wat ik echt wilde doen. Het was mijn passie niet. Ik deed het om de verkeerde redenen.'
De journalist in hem wilde haar vragen wat die redenen dan waren, maar toen besefte hij dat het zijn zaak niet was.
'Hoe dan ook, dat doet er allemaal niet toe,' ging ze verder. 'Geloof me, ik ben zeer gemotiveerd dit tot op de bodem uit te zoeken. Het is mijn leven dat op het spel staat hier, het is mijn oom die is vermoord. Ik stop niet tot de waarheid bekend is en Bridges wordt berecht voor wat hij gedaan heeft.'
Hij had niet verwacht dat ze iets anders zou zeggen, maar dat betekende niet dat hij er blij mee was, of van plan was het zo makkelijk op te geven. Voor hij het over een andere boeg kon gooien, sprak zij echter weer, op een toon die hem onmiddellijk achterdochtig maakte.
'Weet je,' zei ze. 'Als je bezorgd bent over de gevaren, kun jij je misschien ergens schuilhouden en dan ga ik alleen naar Barrett's Mill. Bridges en zijn mensen zijn niet de enigen die in de stad zijn. Het zal daar wemelen van de journalisten en sommige daarvan zullen collega's van je zijn geweest. Je loopt het risico door een van het herkend te worden.'
'Dat is de reden dat ik zelf ook wat haarverf heb gekocht,' merkte hij op.
'Je haar veranderen van bruin naar zwart zal niet heel veel verschil maken.'
'Ik heb ook een zonnebril. Die hou ik op als we buiten lopen. Bovendien ben ik wat afgevallen de afgelopen jaren, dus mijn gezicht is magerder dan voorheen. Als je dat allemaal bij elkaar optelt, moet dat genoeg zijn om niet te worden herkend.'
Haar ogen ging nerveus over zijn gezicht voor ze weer wegkeek. 'Ik weet het niet. Ik denk dat je onderschat hoe... opvallend je bent.'
Door de aarzeling in haar stem en door haar blik, kostte het hem geen moeite te begrijpen wat ze bedoelde. Vrouwen hadden vaker zo op hem gereageerd. Hij geloofde niet in valse bescheidenheid en hij wist dat hij doorging voor een knappe man. Of dat was tenminste zo geweest. Ooit was hij net zo arrogant geweest over zijn uiterlijk als over zijn andere kwaliteiten en had hij veel tijd besteed aan er goed uitzien, maar dat was lang geleden. De laatste tijd kon hij het nauwelijks verdragen naar zichzelf te kijken in de spiegel. Gezien de manier waarop hij zich voelde, had hij niet gedacht dat hij nog steeds knap was. Blijkbaar vond Audrey van wel.
Hij zag haar wangen een beetje rood worden in de spiegel en er ging een schok ging door hem heen. Ineens wist hij zeker dat zij hetzelfde had gevoeld als hij bij het huis van Franklin. Nu voelde ze het ook, net als hij. Het hing zwaar in de lucht tussen hen in. Zijn polsslag versnelde zich en hij onderdrukte een vloek. Des te meer reden om uit elkaar te gaan.
'We hebben het niet over mij,' zei hij. 'We hebben het over jou. Het lijkt me nog steeds veiliger als —'