Franklins verhaal was heel geloofwaardig. Ze kon zich heel goed voorstellen dat Dick iemand was die zijn zoon sloeg omdat hij niet deed wat hij wilde. Toch stond hij nu op het punt precies te krijgen wat hij wilde. Hij was erin geslaagd zijn zoon zover te krijgen dat hij de politiek in was gegaan, en met indrukwekkend resultaat. Verder leek het erop dat Rich de meedogenloosheid van zijn vader had geërfd als het erom ging te krijgen wat hij hebben wilde, besefte ze met een huivering. Hij zou zich door niets of niemand laten tegenhouden in het bereiken van zijn doel, en op dit moment stonden alleen zij en Stone nog tussen hem en zijn doel in.
'Wat denk je ervan?' vroeg Audrey nadat ze het huis van Franklin hadden verlaten en terugliepen naar de auto.
'Volgens mij zit er meer achter dat Europa-verhaal,' zei Jason. 'Ik heb er eerder nooit bij stilgestaan hoe vreemd het eigenlijk is. Eigenlijk heb ik sowieso nooit echt nagedacht over dat deel van zijn geschiedenis.'
'Ik weet dat het in andere landen wel vaker voorkomt dat jongeren een jaar gaan reizen voor ze gaan studeren, maar in Amerika is dat nog vrij zeldzaam. Vijfendertig jaar geleden was dat helemaal het geval.'
'Ja, en wat het des te vreemder maakt, is dat Dick er akkoord mee is gegaan dat zijn zoon een jaar vrij nam in plaats van te gaan studeren aan Yale. Zo'n soort vader was hij niet, als we Franklin mogen geloven.'
'Tja, er moet wel meer aan de hand zijn geweest,' concludeerde Audrey. 'Dat kan haast niet anders.'
'Dat zal Hal ook hebben gedacht,' zei Jason. 'Hij zal zich zijn gaan afvragen waarom Bridges naar Europa ging. Wat zou hij toen hebben gedaan?'
Daar hoefde ze niet eens over na te denken. 'Hij is naar Barrett's Mill gegaan om uit te zoeken of er die zomer iets is gebeurd wat ertoe heeft geleid dat Bridges ineens vertrok.'
Hij knikte. 'Dus dat is precies wat wij ook moeten doen.'
Zijdelings keek ze hem aan. 'Ja, maar wanneer? We kunnen nu niet gaan, want over een paar dagen zal Bridges in Barrett's Mill zijn om aan te kondigen dat hij zich kandidaat stelt en zit het daar vol met journalisten, fans en personeel van Bridges.'
'We kunnen ook niet wachten. Er zit iemand achter ons aan die vast van plan is ons te vermoorden. We moeten zo snel mogelijk uitzoeken wat Hal wist. Het is de enige manier om ervoor te zorgen dat die huurmoordenaar ons met rust laat.'
'Het zal niet makkelijk zijn te voorkomen dat die kerel of een andere man van Bridge erachter komt dat we daar zijn.'
Ze hadden de auto bereikt en hij bleef staan en keek haar aan met zijn wenkbrauwen iets omhoog en zijn mondhoeken vertrokken tot het begin van een glimlach. 'Dan denk ik dat we een vermomming nodig hebben.'
Zijn woorden drongen nauwelijks tot haar door, zo werd ze overrompeld door het zien van zijn halve glimlach. Ze kon niet denken, kon geen informatie meer verwerken. Ze kon hem alleen maar ademloos aanstaren, terwijl haar hart een vreemde salto maakte en sneller begon te kloppen. Het was niet eens een echte glimlach, meer een vertrekken van zijn mond, maar gecombineerd met de ironische twinkeling in zijn ogen, maakte dat het op de een of andere manier alleen maar sexier. Het transformeerde hem, bevrijdde zijn gezicht van het verdriet en de spanning die ze daarop had gezien vanaf het moment dat ze hem had ontmoet. Met dat verdriet was hij ook al ongelooflijk knap, zonder was het effect verpletterend. Voor het eerst ving ze een glimp op van de oogverblindende Jason Stone waar ze zoveel over had gehoord. Wauw.
De glimlach vervaagde geleidelijk, de geamuseerde glans in zijn ogen werd vervangen door iets anders, iets wat een nieuwe golf van emotie door haar heen deed gaan. Zijn blik gleed langzaam over haar gezicht, leek haar te strelen. Zijn uitdrukking was onleesbaar en ze had geen idee wat hij dacht, maar ze kon zelf nauwelijks denken onder zijn kritische blik. Haar hart bonsde in haar borst, haar mond werd droog terwijl zijn ogen haar grondig opnamen. Het leek wel alsof hij naar iets zocht, hoewel ze geen idee had wat dat was.
Ineens sloeg hij zijn ogen neer. Het contact tussen hen werd zo snel verbroken dat ze van de schrik bijna naar achteren schommelde op haar hielen.
'We moeten gaan,' zei hij: 'Als we dit gaan doen, valt er nog heel wat te regelen vanavond.'
Ze schraapte haar keel. 'Juist,' zei ze, hopend dat haar stem niet verried dat ze van slag was. 'Laten we gaan.'
Zonder nog naar haar te kijken, ging hij achter het stuur zitten.
Ze haalde een paar keer diep adem voor ze in beweging kwam, trachtend te begrijpen wat er net was gebeurd. De manier waarop ze op hem had gereageerd, de intensiteit ervan, was onverklaarbaar. Onbegrijpelijk ook, gezien de omstandigheden. Toch was het er geweest. Aantrekkingskracht. Seksueel bewustzijn. Zoiets heftigs had ze al in lange tijd niet gevoeld. Alleen al de gedachte eraan was genoeg om het gevoel terug te halen en de adrenaline opnieuw door zich heen te voelen gaan.