Ze kon er maar beter om lachen, toch? Waarschijnlijk kwam hij toch niet opdagen. Ze besefte dat haar handen trilden. Dit kon zo niet doorgaan. Ooit had men haar ervan beschuldigd dat ze een huwelijk stuk probeerde te maken, maar ze was bepaald geen femme fatale. Nooit eerder had ze dit gedaan. En nooit eerder had ze zo hevig naar iemand verlangd. Nou ja, bijna nooit dan.
Haar hart ging als een razende tekeer, en ze werd overspoeld door tegenstrijdige emoties. Enerzijds wilde ze het liefst vluchten naar een onbewoond eiland zo ver mogelijk van hem vandaan, anderzijds verlangde ze naar meer. Ze kon die hongerige kus maar niet uit haar gedachten kon zetten.
Misschien had Seth er in feite niet zo ver naast gezeten met zijn insinuaties. Misschien kwam het door het insmeren van de spelers dat ze zo verhit was geweest, niet door hem. Ja, dat moest het wel zijn.
Alleen was ze in dit werk zo vaak omringd door halfnaakte mannen en had haar lichaam daar nog nooit zo heftig op gereageerd als nu. Op de een of andere manier was Seth Walker langs haar streng bewaakte grenzen geglipt en had hij haar gevoelstemperatuur flink hoger gezet.
Lena trommelde met haar vingers op haar opgeruimde bureau en voelde haar lef met de minuut slinken. Ze wilde hem bellen om de afspraak af te zeggen, maar ze had zijn nummer niet.
Wat moest ze in vredesnaam doen? Niet op hem blijven wachten in ieder geval. Hij zou niet komen opdagen, of de avond zou eindigen in een teleurstelling omdat het voor hem allemaal niet meer was dan wat simpel geflirt terwijl zij in vuur en vlam stond. Tien minuten voor tijd griste ze haar tas van het bureau. Haastig liep ze de gang op.
‘Lena.’
Haar huid begon onmiddellijk te tintelen. Heel langzaam draaide ze zich om en zag Seth tegen de deur van Dions kantoor leunen. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze ademloos.
‘Ik wacht op jou,’ antwoordde hij glimlachend.
‘We hadden toch afgesproken bij uitgang vier?’ Haar hart sloeg een paar slagen over.
‘O ja, dat is waar ook,’ zei hij met een twinkeling in zijn ogen. ‘Vergeten.’
Ze wist wel beter. Hij was veel te intelligent om zoiets te vergeten.
‘Uitgang vier…’ Vluchtig wierp hij een blik op de bordjes aan de muur. ‘Dat is aan het eind van de gang, of niet?’
Ze gaf wijselijk geen antwoord, want als ze op weg was geweest naar uitgang vier, had ze vijf stappen eerder linksaf moeten slaan.
‘Het is maar goed dat we elkaar hier tegen het lijf zijn gelopen. Anders had je lang kunnen wachten, bij uitgang vier. Dan had je vast gedacht dat ik je had laten zitten, ook al zou ik dat natuurlijk nooit doen.’ Door de toon waarop hij sprak, maakte hij haar duidelijk dat hij heel goed wist dat ze van plan was geweest ervandoor te gaan.
Lena was niet in staat iets te zeggen. Net als op het moment dat ze hem voor het eerst zag, gierde er een verlammende mix van zenuwen, hormonen en verlangens door haar lijf.
‘Zullen we gaan?’ vroeg hij.
Haar lippen leken aan elkaar gelijmd te zijn. Bovendien begon het haar te duizelen toen hij niet langer op antwoord wachtte, maar haar bij de elleboog pakte en in de richting van de trap begon te lopen.
Dit ging niet werken. Ongetwijfeld had Seth Walker alleen vrouwen in zijn bed die hangend aan een kroonluchter een spagaat konden doen. Lena was op ieder denkbaar gebied middelmatig, ook als het om seks ging. Daarom had ze ook nog nooit zo voortvarend gehandeld, zeker niet als een man zo ver buiten haar bereik lag als Seth. Ze kon maar beter maken dat ze wegkwam, voordat ze zichzelf nog meer voor gek zette.
‘Het spijt me van je jasje,’ mompelde ze, toen ze op de begane grond arriveerden.
‘Het spijt je helemaal niet.’ Hij lachte. ‘Maar het geeft niet. Het was gelukkig niet mijn lievelingscolbert.’
Ze liep met hem mee naar de parkeergarage omdat ze geen excuus kon bedenken om dat niet te doen. Bovendien was hij zo zelfverzekerd dat het het gemakkelijkste was om met hem mee te gaan. Ze keek opzij. Hij had een zonnebril opgezet, waardoor ze zijn gezichtsuitdrukking moeilijk kon peilen.
‘Deze is van mij.’ Hij hield halt bij een prachtige glimmend zwarte auto. Het was niet zo’n flitsende lage sportwagen (met een enorme stereoinstallatie) als waarin de meeste rugbyspelers reden, maar een fraaie, comfortabele wagen. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg hij.
‘Om eerlijk te zijn, nee.’ Lena probeerde te lachen, maar haar kaken waren stijf. ‘Dit was zo’n… Ik weet niet wat me bezielde. Ik was gewoon… gewoon…’
‘Aan het provoceren?’
Ja. Nu ze echter zijn reactie uitgelokt had, wist ze niet hoe ze ermee om moest gaan. ‘Stom bezig,’ verbeterde ze hem. ‘Luister, ik neem gewoon de bus. Het spijt me dat je speciaal terug moest komen voor mij.’