Seth rilde. ‘Die dag in het stadion keek ik naar je en –’
‘Wilde je met me naar bed.’ Ze kon het niet laten hem een beetje te plagen.
‘Nou ja, ja. Maar er was nog iets wat ik graag wilde.’
‘Wat dan?’
‘Ik hoorde je lachen. Je leunde tegen de muur en lachte keihard. Die lach was zo warm en aantrekkelijk. Sindsdien probeerde ik je steeds weer op die manier aan het lachen te krijgen.’ Hij streelde haar lippen met de zijne. ‘Ik wil jouw warmte, licht en liefde.’ Hij wiegde haar zachtjes in zijn armen en aaide teder over de pleister op haar voorhoofd. ‘Het is voor het eerst dat ik spijt heb dat ik mijn studie niet heb afgemaakt. Dan had ik zelf je hoofd kunnen hechten. Ik wil niet dat er een litteken achterblijft op jouw mooie gezicht. Vanmorgen wilde zo vreselijk graag voor je zorgen, maar jij wilde niet eens met me praten.’
‘Ik was bang. En verdrietig.’
‘Ik ben ook bang, Lena. Je hebt over zoveel dingen gelijk. Over mijn zelfzuchtigheid, over mijn halfbroer…’
Lena draaide haar hoofd om hem beter te kunnen horen en staarde in zijn sombere ogen.
‘Ik heb die brief gelezen. Het gaat niet goed met mijn halfbroer.’
‘Ga je contact met hem opnemen?’
‘Ik weet niet of dat hem goed zou doen.’
‘Ik weet zeker dat het veel voor hem zou betekenen.’
‘Ik heb je steun nodig. Ook in onze relatie. Ik wil je niet zo verdrietig maken als mijn ouders elkaar maakten.’
‘Dat gebeurt alleen als je bij me weggaat.’
‘Dan gaat het nooit gebeuren.’ Hij keek haar recht in de ogen. ‘Jij hebt zekerheid en veiligheid nodig. Ik ook. En hoe. Ik geloof in jou, in ons. Ik heb nooit geloofd in een langdurige relatie, maar diep vanbinnen weet ik dat het wel gaat werken met jou. Ik wil dat je met me trouwt en –’
Nog voordat hij was uitgesproken, schudde ze haar hoofd. ‘Je wilde nooit trouwen.’
‘Ook daarover had je gelijk. Ik moest die ene vrouw tegenkomen die me van mijn waanideeën af kon helpen. Jij bent die vrouw, Lena. Ik wil niet langer alleen zijn. Ik wil bij jou zijn.’ Vluchtig drukte hij een kusje in haar nek. ‘Als je maar weet dat je dit bed niet verlaat voordat je hebt beloofd met me te trouwen.’
Lena staarde in zijn blauwe ogen en lachte.
Ook hij lachte. ‘Al heb ik zo’n vermoeden dat je het hier nog wel een poosje uit kunt houden,’ mompelde hij.
‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Mijn antwoord is ja, ja en nog eens ja.’